Υπερηφάνεια και προληπτικότατα – Δύσκολοι καιροί
Πέρα από πανηγυρισμούς, σαμπάνιες και… γραβάτες, μετά το τελευταίο κρίσιμο Eurogroup, εκείνο που στα σίγουρα κερδίσαμε είναι πως στην επόμενη «κρίσιμη» συνεδρίαση θα φοράμε χειμωνιάτικα. Παρόλο που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως τον ερχόμενο Δεκέμβριο θα έρθει πράγματι ο χειμώνας…
Αρχικά, η ολοκλήρωση της αξιολόγησης κλείνει τον κύκλο των «τελευταίων» μέτρων, καθώς κατά τα φαινόμενα, από εδώ και στο εξής στην κυβέρνηση πέφτει το βάρος να τα εφαρμόσει. Σύμφωνα με τους κυβερνόντες, το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τα «χαμηλά» πρωτογενή πλεονάσματα που προβλέπονται από το 2022 και έπειτα, επιτρέπουν έναν πιο… ελεύθερο ελιγμό, ενώ μέχρι το 2060, η χώρα παραμένει υπό επιτήρηση.
Ωστόσο, ήδη η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια στην υπερφορολόγηση. Από τα είδη πρώτης ανάγκης έως τα καύσιμα. Παράλληλα, ολόκληρη η οικονομία ενέχει μία σειρά από βαριές επιβαρύνσεις, με αποτέλεσμα όλο αυτό να το πληρώνουν οι πιο χαμηλές οικονομικές τάξεις.
Το κόστος ζωής σήμερα στην Ελλάδα είναι πρωτοφανές, είτε έρχεται η… ελπίδα, είτε η ανάπτυξη, είτε η Δευτέρα Παρουσία!
Συνεπώς, το πρόγραμμα (της) που εφαρμόζει η κυβέρνηση, μαζί με τους νόμους από τα δύο προηγούμενα, ήδη το άγος που έτσι κι αλλιώς φέρει και επιβάλει στους πολίτες είναι μεγάλο. Το γεγονός πως σε αυτό δεν προβλέπεται να προστεθεί άλλο το επόμενο διάστημα, μόνο χαρμόσυνο νέο μπορεί να είναι.
Αλλά…
********
Άλλο τι μου γίνεσαι – Η πολιτική της λήθης
Όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια. Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν είναι όλη η αλήθεια.
Στην έναρξη των διαπραγματεύσεων για τη δεύτερη αξιολόγηση, πριν από αρκετούς μήνες, η κυβέρνηση έμπαινε με έναν βασικό στόχο. Να πάρει δραστική και ουσιαστική λύση για το χρέος, μία συμφωνία «πακέτο» που θα ελάφραινε ουσιαστικά το βάρος για τους πολίτες.
Περιττό να υπενθυμίσει κανείς όλα τα ευφυολογήματα για την πορεία των διαπραγματεύσεων, καθώς και των επιδιώξεων της ελληνικης πλευράς. Μόλις πρόσφατα, ο πρωθυπουργός στη Βουλή δεν δίσταζε να… προβάρει τη γραβάτα που θα συμβόλιζε τη λύση για το χρέος.
Εντέλει, κάτι τέτοιο δεν ήρθε ποτέ. Είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση πήρε «κάτι» για το χρέος. Όμως αυτό το «κάτι» δεν σημαίνει, καλά και σώνει, πως είναι κάτι θετικό. Κι αυτό διότι, με τη συμφωνία που επετεύχθη, μπορεί να κατάφερε να πετύχει τη «μείωση του κόστους εξυπηρέτησης», βάση της σύνδεσης της ανάπτυξης με τα πλεονάσματα, όμως μία τέτοια λύση, πιθανολογώ, θα ονειρεύονταν και οι δανειστές.
Εξηγούμαι. Με μία χώρα υπερχρεωμένη, με τους πολίτες γονατισμένους από το βάρος της κρίσης που τους επιβλήθηκε να πληρώσουν, με μία σειρά από στρατηγικές υπηρεσίες και περιουσιακά στοιχεία που βάζουν στο χέρι δανειστές και λοιπά αρπακτικά, η αυξομειούμενη αποπληρωμή των χρεών διασφαλίζει πως σε κάθε περίπτωση, η χώρα αυτή αποκλείεται να χρεοκοπήσει.
Το γεγονός πως οι δανειστές εμφανίζονται δεσμευόμενοι σε μία λογιστική λύση, που θα φροντίζει να εμφανίζει το χρέος βιώσιμο ανάλογο με το ύψος της ανάπτυξης στη χώρα, δεν κάνει τη λύση και λογική, και σίγουρα όχι κοινωνικά δίκαιη.
Και αυτό επειδή, παρά τα θετικά σημεία που αναφέρει η κυβέρνηση, η λύση αυτή αντιμετωπίζει και κάθε πιθανό πονοκέφαλο των δανειστών, αφού σε κάθε περίπτωση θα συνεχίζουν να λαμβάνουν και να δεσμεύουν τη χώρα με το ίδιο τεράστιο χρέος.
Παρά την παραδοχή της κυβέρνησης κατά το πρόσφατο παρελθόν για «αυταπάτες», μπορεί κανένα από τα μέλη της να υποστηρίξει σήμερα πως ετούτη η λύση έχει καμία σχέση με τα ιδανικά και τις επιδιώξεις που η ίδια η κοινωνία έθετε από την είσοδό μας στα μνημόνια και έπειτα;
Επικήδειος – Για τον Κώστα Εφήμερο
Θα έρθει καιρός που τα όνειρα, τα οράματα και οι ουτοπίες, θα είναι απλή ζωή, καθημερινή ζωή, όμορφη πραγματικότητα.
Θα έρθει, κάποτε, μια μέρα που η «κοινή λογική» θα περιγράφει το σκεπτικό όσων πραγματικά συμβαίνουν και δεν θα επιστρατεύεται κάθε φορά για να αντιπαλέψει όσα φαιδρά, παράλογα και εγκληματικά συμβαίνουν.
Θα έρθει, αλήθεια, μια στιγμή, που ο κόσμος θα τραγουδά και θα χορεύει, θα ζωγραφίζει και θα καλλιτεχνεί τον κόσμο τον αλλαγμένο, τον από τη βρωμιά και την υποκρισία απαλλαγμένο, έτσι, για ομορφιά και όχι από ανάγκη.
Θα έρθει, φίλε μου, η στιγμή, που οι πολλοί θα καταλάβουν τη δύναμή τους, την αξία τους, τα δικαιώματά τους και όλοι μαζί, απέναντι από τους δυνάστες κι τους σφουγγοκωλάριους τους, θα συντονιστούν στο κοινό καλό και η ζωή θα λάμψει.
Μέχρι τότε, έχε γεια Κώστα Εφήμερε. Η μνήμη σου θα μείνει αιώνια για όσα σκέφτηκες, έπραξες, πάλεψες, πραγματοποίησες και μοιράστηκες με τον κόσμο. Η ιστορία θα γράψει τα υπόλοιπα.
Προς ώρας, ήταν τιμή μου που δούλεψα για λίγο μαζί σου. Σε ευχαριστώ.
