Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Προ εβδομάδας, η είδηση της αθώωσης του κατηγορούμενου για τρομοκρατία, Τάσου Θεοφίλου, έδωσε μια νότα αισιοδοξίας σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που άδικα ταλαιπωρούνται από μηχανισμούς και μηχανορραφίες .
Η υπόθεση του Τ. Θεοφίλου έγινε γρήγορα γνωστή κατά τα προηγούμενα χρόνια, καθώς ο νεαρός είχε βρεθεί απέναντι σε βαρύ κατηγορητήριο για τρομοκρατία, με μοναδικό στοιχείο εναντίον του ένα καπέλο, που μάλιστα «εμφανίστηκε» αρκετά αργότερα από τη σύλληψή του από τις αρχές. Ήταν, βλέπετε, αρκετό, σε συνδυασμό με το γεγονός πως ο ίδιος δήλωνε υπερήφανος αναρχικός, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο πάντα πως αντιτίθεται στην ένοπλη βία.
Του πήρε πέντε ολόκληρα χρόνια για να αποδείξει την αθωότητά του, πριν το δικαστήριο τον αθωώσει πανηγυρικά με όλες τις κατηγορίες να καταρρέουν στη δίκη.
Την ίδια ώρα, ένα νεαρό κορίτσι, η Ηριάννα, βρίσκεται καταδικασμένη για τρομοκρατία, με μοναδικό στοιχείο εναντίον της, ένα μισό αποτύπωμα επάνω σε αμφιβόλου προέλευσης στοιχείο (όπως επισημαίνουν και επιστήμονες από το εξωτερικό) έναν γεμιστήρα που δεν έχει ποτέ χρησιμοποιηθεί σε οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια.
Σημειωτέο, το DNA της είχε στην κατοχή της η αστυνομία, καθώς στο παρελθόν ο σύντροφός της απασχόλησε τις αρχές για τον ίδιο λόγο. Και αθωώθηκε, εξίσου πανηγυρικά. Ο ίδιος δηλώνει και σε αυτή την περίπτωση αναρχικός, η κοπέλα όμως όχι.
Η Ηριάννα καταδικάστηκε τον περασμένο Ιούνιο σε 13 χρόνια φυλάκιση για τρομοκρατία. Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, χωρίς μάρτυρες, χωρίς άλλα στοιχεία, χωρίς ελαφρυντικό και χωρίς αναστολή. Εχθές, το δικαστήριο αποφάσιζε για την αναστολή της. Την απέρριψε και η Ηριάννα επέστρεψε ήδη στη φυλακή, όπου και θα πρέπει να περιμένει την εκδίκαση της υπόθεσής της σε δεύτερο βαθμό.
Τα πέντε χρόνια του Τ. Θεοφίλου έφυγαν. Έγιναν καπνός μέσα στα κελιά των φυλακών. Ο νέος αυτός άνθρωπος θα πρέπει να ξαναφτιάξει τη ζωή του χωρίς τα πέντε χρόνια που του στέρησαν και χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Δικαιωμένος, αλλά και εξουθενωμένος από ένα σύστημα Δικαιοσύνης που πασχίζει, κατά πως φαίνεται, να τιμωρεί το κάθε τι διαφορετικό, ανεξαρτήτως εάν αυτό σχετίζεται με εγκληματικές δραστηριότητες ή όχι.
Τα χρόνια της Ηριάννας βρίσκονται ακόμα μπροστά. Μπροστά της. Μπροστά μας. Περιπτώσεις όπως ετούτη, όπως τόσες άλλες που δεν φτάνουν τις επικεφαλίδες των εφημερίδων, είναι εκείνες που αφήνουν τη στάμπα τους στις κυβερνήσεις, στους δικαστές, σε εμάς τους ίδιους, στην κοινωνία. Στην εποχή μας.
Περιπτώσεις κραυγαλέας αδικίας που επιτάσσουν το ενδιαφέρον μας και την ενημέρωσή μας, κατά πρώτον, τη δίκαιη κρίση μας, και τέλος την αλληλεγγύη μας.
Στη θέση της Ηριάννας ή του Τάσου θα μπορούσε να είναι ο καθένας και η καθεμία μας, αρκεί μία σειρά από συγκυρίες να σταθούν αρκετές. Μπορούμε να κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας;