Ολική έκλειψη συλλογικής μνήμης – Επιχειρούμενη
Οι πολιτικές (και -κυρίως- μη) αντιπαραθέσεις που έχουν ξεσπάσει στις ημέρες μας γύρω από τη σύγκριση του σταλινισμού και του ναζισμού, χάρη στο επίπεδο του πολιτικού μας προσωπικού είναι για ακόμα μία φορά άκαιρη, καθώς μόνο στοιχείο επικαιρότητας είναι η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να γιορτάζει τη μνήμη των θυμάτων και των δύο καθεστώτων την ίδια ημέρα, στις 23 Αυγούστου. Και μάλιστα, μόλις εδώ και εννέα χρόνια, παράλληλα δηλαδή με την προσχώρηση στην Ένωση χωρών του παλιού σοβιετικού μπλοκ.
Η καταδίκη για τα αθώα θύματα του καθεστώτος Στάλιν είναι προφανής για μια μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Η εξίσωση, ωστόσο, με το καθεστώς του εθνικοσοσιαλισμού, του ναζισμού και των εκατομμυρίων θυμάτων, την ώρα που σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική εκδηλώνεται ένα ανιστόρητο κύμα υποστήριξης των ναζιστικών ιδεών, ούτε αθώα θα πρέπει να θεωρείται, ούτε τυχαία.
Είναι μια πολιτική απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να «γιορτάζει» την ίδια ημέρα μνήμης σε δύο ολωσδιόλου διαφορετικά καθεστώτα, και μάλιστα, ταυτίζοντάς τα εν μέσω γενικευμένης οικονομικής κρίσης χρέους.
Είναι, επίσης, πολιτική απόφαση και υποχρέωση της εκάστοτε κυβέρνησης να καταδικάζει και να λαμβάνει τις αποστάσεις της από μία τόσο νοσηρή αναθεώρηση της Ιστορίας.
Η ίδια υποχρέωση βαραίνει και τον κάθε δημοκρατικό πολίτη που οφείλει να προστατεύει τη συλλογική και ιστορική μνήμη…
Ρατσιστική πραγματικότητα – Προς αναζήτηση αντιδότου
Με μια ματιά στην πολιτική και την ειδησεογραφική πραγματικότητα και… με πολύ λίγη φαντασία, η προβολή στο μέλλον μπορεί να αποβεί εφιαλτική.
Στις μέρες μας, ο δυτικός κόσμος «γνωρίζει» τους σύγχρονους εχθρούς, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Εκείνους που «επιχειρούν να αλλοιώσουν τον πολιτισμό και τα έθνη», εκείνους που «εχθρεύονται τον τρόπο ζωής μας», εκείνους «που θέλουν να απολαύσουν τα αγαθά μας», που «κουβαλάνε αρρώστιες», «δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή», «δεν έχουν τρόπους».
Την ίδια ώρα, ομόθρησκοι ή όχι, αρκετοί… καλοθελητές βρίσκονται στο σημείο που πρέπει με το φυτίλι και τα εκρηκτικά στο χερι, δίνοντας συχνά το τελευταίο διάστημα «επιχειρήματα» για τον «ισλαμικό κίνδυνο». Είτε πρόκειται για μοναχικούς λύκους, είτε για υπάκοα πρόβατα.
Στη μεγάλη εικόνα, ο πλανήτης σήμερα έχει αρκετούς αυτόκλητους σωτήρες, που μάλιστα δεν κρύβουν τη διάθεσή τους να αιματοκυλήσουν τον κόσμο για να τον σώσουν.
Και μέσα σε όλα αυτά, μια έξαρση ρατσιστικού μίσους εξαπλώνεται στον δυτικό κόσμο.
Το μέλλον δεν ξέρω να το λέω, αν το ήξερα ίσως και να το εκμεταλλευόμουν για κέρδος. Όμως, με όσο άδολη ματιά και να δει κανείς τον κόσμο μας σήμερα, δεν μπορεί να μη διακρίνει ένα ανατριχιαστικό ρεύμα μισαλλοδοξίας και πολεμοχαρούς που διαπερνά τη δημόσια σφαίρα καθημερινά.
Ένα ρεύμα που θα βραχυκυκλώσει μόνο με συναδέλφωση και ενσυναίσθηση για τους διπλανούς μας, αντιμετωπίζοντας τον κάθε άνθρωπο όπως του πρέπει. Ξεχωριστά και με σεβασμό…
*λωτοφάγος
