Eλεγχος προόδου
Κάτω από τη βάση
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να επιστρέφει στην Ελλάδα από τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, όμως -κακά τα ψέματα- το ταξίδι του στην Αμερική και η συνάντησή του με τον Ντόναλντ Τραμπ θα βρίσκονται ψηλά στην επικαιρότητα για μέρες. Όχι μόνο για την ουσία της εκεί παρουσίας του, αλλά και για τον τρόπου που αυτή ντύθηκε.
Στις κυβερνητικές τάξεις, το ταξίδι κρίθηκε εξόχως επιτυχημένο, όπως και οι επαφές που έγιναν με τα εκεί επιχειρηματικά συμφέροντα. Κατά πάσα πιθανότητα είναι έτσι, εξ ου και η Νέα Δημοκρατία δεν καταφέρνει να ασκήσει, για μία ακόμα φορά, ουσιαστική αντιπολίτευση.
Ένας πρωθυπουργός που κλείνει μεγαλύτερη συμφωνία για τη Σούδα, ίσως και για δεύτερη βάση, ανανεώνει τα οπλικά συστήματα, απαντάει αυστηρά στις προκλήσεις από το βήμα του Λευκού Οίκου. Εάν ήμασταν σε πόλεμο, ο πρωθυπουργός θα έπαιρνε άριστα.
Ή εάν ήμασταν λωτοφάγοι.
********
Χαμένοι στη λήθη
Ούτε τα βασικά
Είναι ωστόσο γεγονός πως η κριτική που δέχθηκε, και ακόμα δέχεται, ο πρωθυπουργός για τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε τον πιο επικίνδυνο ηγέτη του πλανήτη σήμερα, είναι υπαρκτή και εύλογη.
Η κριτική για την εκεί παρουσία του, με εθνικό αλλά και διεθνή αντίκτυπο, είναι σε μεγάλο βαθμό εύλογη, παρόλο που παράλληλα καταλήγει σε πολλές περιπτώσεις υπερβολική.
Η χώρα μας συμμετέχει στην ευρωζώνη, ενώ για την παρουσία της εθνικής μας οικονομίας σε αυτήν, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών επέμενε για χρόνια, και ακόμα επιμένει. Στην ίδια «γραμμή» προσχώρησε και αυτή η κυβέρνηση, για άλλους λίγο πριν αναλάβει την εξουσία, για άλλους λίγο μετά.
Την ίδια ώρα, η χώρα συμμετέχει σε παγκόσμιους οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, τηρώντας μάλιστα και με το παραπάνω τις υποχρεώσεις της. Οικονομικά και γεωπολιτικά.
Αυτό το μοτίβο (και ότι συνεπάγεται) έχει καθοριστεί εδώ και δεκαετίες την πορεία της χώρας, ενώ τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις κάνουν διαρκείς… αγώνες για να το επιβεβαιώνουν και να το ενδυναμώνουν.
Είναι αλήθεια, ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας πήγε στις ΗΠΑ για να συναντήσει τον Ντ. Τραμπ. Η χώρα είναι έτσι κι αλλιώς δέσμια μίας και μόνο πολιτικής. Και ευθύνη σε αυτό έχει κυρίως η πολιτική ηγεσία. Όχι μόνο η πολιτική ηγεσία, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Η παραπάνω, ωστόσο, ίσως να είναι μια αρκετά καλή δικαιολογία, μόνο όμως για το σκέλος της δοσοληψίας με μια χώρα που ο στρατός της είναι μία μηχανή πολέμων και θανάτου. Από τη μία η βάση, από την άλλη τα F-16. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε, μας αρέσει ή όχι.
Όμως, καλό θα ήταν, ο πρωθυπουργός να είχε παράλληλα στο μυαλό του και ποιας χώρας τον πρόεδρο πήγε να συναντήσει. Ποια πολιτική ακολουθεί, εντός και εκτός Αμερικής. Και ακόμα περισσότερο, τι αποτελέσματα παράγει αυτή η πολιτική. Και αναλόγως να σταθεί δίπλα του.
Από την κηδεία του Κάστρο στην κηδεία της συναίσθησης, το ταξίδι είναι μάλλον συντομότερο από μια πτήση Σικάγο-Βρυξέλλες…
