Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Ενός λεπτού αυτοκριτική – Φτάνει η σιγή
Υπάρχουν μερικές στιγμές και γεγονότα, που έρχονται ξαφνικά και απότομα για να ταράξουν την κανονικότητά μας, και να υπενθυμίσουν πως όλα τα προβλήματα είναι μικρά και αντιμετωπίζονται αρκεί να είσαι όρθιος και ζωντανός για να το κάνεις. Η εβδομάδα που πέρασε, δυστυχώς, το θύμισε σε όλους μας.
Οι εικόνες από τη Δυτική Αττική, που συγκρίνονται στα χρόνια μας μόνο με σκηνές αποκάλυψης από ταινίες ή χώρες μακρινές που στις οθόνες μας μοιάζουν σαν ταινία, θα μας στοιχειώνουν για πολύ καιρό. Ή τουλάχιστον, για να είμαι πιο σωστός και με συνείδηση της αδυσώπητης υπερκατανάλωσης ειδήσεων και «ειδήσεων» που έχει χτυπήσει την εποχή μας, θα πρέπει να μας στοιχειώνουν για χρόνια.
Η καταστροφή στην Αθήνα δεν ήταν αποτέλεσμα καιρικού φαινομένου. Η εκτεταμένη βροχή μπορεί να ήταν ο… φυσικός αυτουργός που έπνιξε τουλάχιστον δεκαέξι ανθρώπους βυθίζοντας στη θλίψη τους οικείους τους, καθώς και εκατοντάδες οικογένειες που είδαν το βιος τους να χάνεται στη λάσπη.
Δεν ήταν όμως η αιτία. Και σε αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει να είμαστε θαρραλέοι και τολμηροί. Ως κοινωνία να αναλάβουμε επιτέλους μία υποτυπώδη ευθύνη.
Για πολλά χρόνια, δεκαετίες, στη χώρα μας βιώσαμε και γίναμε μέρος μίας «ανάπτυξης» που έμελλε να αλώσει το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας για πολλές δεκαετίες. Το βλέπουμε σήμερα καθαρά.
Μάθαμε να χλευάζουμε κάθε κανόνα κα νόμο, μα πάνω απ’ όλα την ίδια την πραγματικότητα. Αρκεί να μπορούσε κάποιος να περάσει… πλαγίως από κάθε περιορισμό και γινόταν υπεράνω νόμου.
Την ίδια ώρα, όλες οι κυβερνήσεις και όσοι διεκδίκησαν την εξουσία, όχι μόνο δεν επιχείρησαν να αντιστρέψουν αυτή την αντικοινωνική κουλτούρα που παρουσίαζε η ελληνική κοινωνία, αλλά δεν δίσταζαν να χαϊδεύουν αυτού του είδους τις συμπεριφορές, και τελικά να τις εκμεταλλεύονται για πολιτικό όφελος.
Αποτέλεσμα, σήμερα να μετράμε πληγές, πότε με καμένα δάση, πότε με καταστροφές από σεισμούς, πότε με νεκρούς στην άσφαλτο, και βέβαια, με τις τραγικές απώλειες της περασμένης εβδομάδας.
Τα νερά ακόμη δεν έχουν στεγνώσει στη Δυτική Αττική, και αυτό που προέχει είναι να θάψουμε τους νεκρούς και να στηρίξουμε τις οικογένειες που χτυπήθηκαν. Όμως, αύριο κιόλας, θα πρέπει να πολίτες και πολιτικοί να δείξουμε το θάρρος και την αποφασιστικότητα να ξεριζώσουμε εντελώς από τα μυαλά και την συμπεριφορά μας όλες αυτές τις αυτοκτονικές λογικές.
Οι άνθρωποι αυτοί χάθηκαν παρότι θα μπορούσαν σήμερα να ζουν. Αυτό δεν αλλάζει.
Όλα τα άλλα, ωστόσο, αλλάζουν. Πάντα αλλάζουν. Πρέπει να αλλάζουν.
Ας αλλάξουμε, λοιπόν, κι ας ακούγεται κοινότυπο, διότι βουλιάξαμε ήδη. Έχουμε φτάσει στον πάτο.
Ας μην καταδικάσουμε και τα παιδιά μας να πνιγούν στο βούρκο μας…