Ύμνος εις στους μνημόνια φέροντες σε πέρας
Μοιάζοντας στο τέρας
Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που βρίσκεται στη Βουλή, μαζί με «όποια άλλη ρύθμιση χρειαστεί» όπως μεταδίδει το οικονομικό ρεπορτάζ, θα φέρει την πλήρωση της συμφωνίας με τους δανειστές λίγο πιο κοντά στο τέλος της. Στη θέσπιση, δηλαδή, του συνόλου των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει αυτή η κυβέρνηση από το δικό της μνημόνιο.
Για τον λόγο αυτό, όπως παραδέχονται και τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη, οι εκπρόσωποι δανειστών και θεσμών του εκτιμούν. Τους υμνούν, θα έλεγε κανείς ακούγοντας δηλώσεις όπως αυτές του απερχόμενου Ντάισελμπλουμ την Παρασκευή.
Πέρα από την πολιτική κριτική που μπορεί να παράγουν τα παραπάνω για την κυβέρνηση Τσίπρα, υπάρχει ένα σημείο που αξίζει ειδικής αναφοράς και ανάλυσης.
Λωτοφάγοι είμαστε, ας ξεχάσουμε για πολύ λίγο τη συζήτηση για την κυβέρνηση που εφαρμόζει αυτό το πρόγραμμα. Ας σταθούμε στο γεγονός πως για πρώτη φορά, όπως διατείνονται οι ίδιοι και οι εταίροι, μία κυβέρνηση τηρεί πιστά το πρόγραμμα και ικανοποιεί τις απαιτήσεις των δανειστών.
Δηλαδή, διαβάζοντας κανείς τα όσα περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται τις επόμενες ημέρες, όπως η μεταβίβαση σημαντικού μέρους δημόσιας περιουσίας, τα μέτρα αυστηρής επιβολής ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, η περιστολή του δικαιώματος της απεργίας, ο περιορισμός της επιδοματικής πολιτικής, η ώθηση στην βιομηχανία του τζόγου και τόσα άλλα που, δυστυχώς, δεν αντισταθμίζονται με τα λίγα θετικά μέτρα όπως της προτεραιότητας μερικής αποζημίωσης σε εργαζόμενους πτωχευμένων επιχειρήσεων και το χρονίζον κτηματολόγιο.
Η θέσπιση όλων των παραπάνω και η εφαρμογή των προηγούμενων είναι που κάνουν ευτυχισμένους εταίρους και άλλα συμφέροντα. Το δηλώνουν οι δείκτες της οικονομίας που ανεβαίνουν, οι θέσεις εργασίας που αυξάνουν, η δεκάδων δισ. ευρώ ανταλλαγή χρέους, η έξοδος στις αγορές, η εμπιστοσύνη που… αυγατίζει και μία σειρά άλλα πραγματικά γεγονότα.
Με απλά λόγια, όσο χειρότερα τόσο καλύτερα. Τώρα, για ποιον και από ποιον, είναι μία πραγματικότητα που πονάει…
***
Η χαρά του δανειστή
Με τον πόνο του άλλου
Λαμβάνοντας κανείς υπόψιν τα παραπάνω, συμπεραίνει πως η ικανοποίηση των δανειστών και των εκπροσώπων τους περνάει μέσα από την εφαρμογή μίας πολιτικής που θίγει όλο και περισσότερους πολίτες. Αυτός ο φούρνος, που λένε και οι παλιοί, αυτά τα καρβέλια βγάζει.
Η κριτική, λοιπόν, στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει να γίνεται, τόσο για την ουσία της πολιτικής της, όσο και για την πρωτοφανή… μεταμόρφωση σε σχέση με όσα ιδεολογικά πρεσβεύει.
Όμως εκείνο που δεν θα πρέπει να διαφεύγει, και θα πρέπει επιτέλους να βρεθεί με μια ψύχραιμη συζήτηση στο κέντρο της αντιπαράθεσης, είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή η πολιτική είναι που πρεσβεύουν σχεδόν όλα τα κόμματα εντός Βουλής.
Η ώρα, βέβαια, έχει ήδη περάσει για τα καλά. Ας βγάλουμε, τουλάχιστον, μερικά χρήσιμα συμπεράσματα, κακό δεν κάνει…
