Τρία χρόνια – Αριστερόστροφα
Ο Ιανουάριος οδεύει στο τέλος του και από το ημερολόγιο ετοιμαζόμαστε να σκίσουμε άλλη μία σελίδα. Η ημερομηνία λήξης του μνημονίου πλησιάζει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως φτάνει και το τέλος των μέτρων που επέβαλε το ίδιο και τα τρία προηγούμενα.
Παρακολουθώντας, ωστόσο, την ειδησιογραφία του οικονομικού πεδίου τους τελευταίους μήνες, και ο πιο κακόπιστος, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί το εξής. Μία σειρά από δείκτες, μεγάλους και μικρούς, μεγέθη της οικονομίας και στατιστικές, δείχνουν πως κάποια βελτίωση έρχεται.
Για να μη γελιόμαστε, είναι ακριβώς η βελτίωση εκείνη που έρχεται όταν έχεις πιάσει πάτο. Όπως αυτός στον οποίο βρεθήκαμε άλλοτε αργά, και κυρίως βίαια τα τελευταία χρόνια. Μία βελτίωση που προβλέπει ακόμα πιο χαλαρές σχέσεις εργασίας, μισθούς-πείνας για όσους νέους ανθρώπους έχουν την τύχη να εργάζονται, συντάξεις χιλιοκουτσουρεμένες, επιχειρήσεις στα όρια της απόγνωσης, πλειστηριασμούς και κατασχέσεις και μία σειρά καθημερινά δεινά.
Παρόλα αυτά, παραμένει βελτίωση. Και μιας και -όπως διαβάζουμε στα συνεχή διθυραμβικά διεθνή δημοσιεύματα- οι εταίροι και δανειστές επιθυμούν τα μάλα να στεριώσει η επιτυχία, μοιάζει πιθανό το επόμενο διάστημα να σημειωθεί περαιτέρω βελτίωση.
Μνημονιακότατη και υπό επιτροπεία για τις επόμενες δεκαετίες. Και μάλιστα, με τις… αγορές να περιμένουν να μάθουν για το «δικό μας» μνημόνιο, το πρόγραμμα δηλαδή που θα εφαρμόσει η ελληνική οικονομία από μόνη της και χωρίς να την αναγκάσουν οι δανειστές.
Τρία χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και δυόμιση από τη χρεοκοπία των συνθημάτων που προτάσσονταν ως πολιτική πρόταση, και οι σημαίες του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς κυματίζουν με τα λογότυπα του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, του ΝΑΤΟ και μίας σειράς βασικών μελών της… λυκοσυμμαχίας όσων επιβουλεύονται χώρες και χώρες.
Είναι αλήθεια και άξιο θαυμασμού, η κυβέρνηση αυτή είναι η πρώτη που καταφέρνει να εξυπηρετήσει σε τόσο μεγάλο βαθμό και τόσο εύκολα τους μνημονιακούς στόχους, να βρίσκεται σχεδόν στην ολοκλήρωσή του και να διεκδικεί τον τίτλο της καλύτερης μνημονιακής κυβέρνησης της χώρας.
Εάν πάντως στρίψεις τρεις φορές αριστερά, δεξιά θα βρεθείς…
********
Από τα άγραφα – Ήταν αναμενόμενο και… γίνεται πράξη
Από την πρώτη στιγμή, όποιος στοιχειωδώς παρακολουθεί τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα κατάλαβε πως η υπόθεση του ονόματος της ΠΓΔΜ θα αποτελέσει θρυαλλίδα εξελίξεων για τη χώρα μας. Πολιτικά και κοινωνικά. Συνεπώς, τόσο τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας όσο και τα επερχόμενα δεν θα πρέπει να προκαλούν έκπληξη.
Οι διαπραγματεύσεις προχωρούν, οι δύο κυβερνήσεις δείχνουν διάθεση προσέγγισης, όμως τα προβλήματα είναι μεγάλα και θέλουν -τουλάχιστον- χρόνο. Ωστόσο, η όλη ιστορία του Σκοπιανού άφησε για μία ακόμα φορά γυμνή την πολιτική ηγεσία του τόπου, ειδικά από τον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δεξιότερα.
Το γεγονός πως το συλλαλητήριο της περασμένης εβδομάδας στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσε φιλόξενο χώρο -μεταξύ άλλων- για διαφόρων ειδών ακραία και εγκληματικά στοιχεία, όπως και το γεγονός πως τα όσα ακούστηκαν παρέπεμψαν ευθέως στις πιο σκοτεινές εποχές της σύγχρονης ιστορίας της χώρας, καθόλου δεν μοιάζει να εμπόδισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τα παίξει όλα για όλα σε ένα παιχνίδι που αποκλείεται να ευνοήσει τη χώρα και την κοινωνία.
Διότι, το να δηλώνει η νούμερο ένα ευρωπαϊκή δύναμη (κατά δήλωσή της) πως δεν θέλει λύση σε ένα ζήτημα που χρονίζει και αποτελεί ανοικτή πληγή για τα πολύπαθα Βαλκάνια, των οποίων κατά τ’ άλλα προβάλουμε ως ηγετική δύναμη, ούτε ευρωπαϊκό είναι, ούτε υπεύθυνο. Το επιβεβαιώνουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι τους.
Οι εποχές που τα προβλήματα μπορούσαν να κρύβονται κάτω από το χαλί έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, και δυστυχώς, ούτε κανείς ξέχασε, ούτε και θα ξεχάσει σε άλλα δέκα χρόνια.
Αυτή είναι το 2018 η φωνή της μεγάλης δεξιάς παράταξης στη χώρα; Οι κραυγές και οι απειλές;
* λωτοφάγος
