Ομαδικές βουτιές – Σύννεφα με φορεσιές
Οδεύοντας σε μια φορτισμένη Κυριακή, και την ώρα που η ονοματολογία και η σεναριολογία για τη διαπραγμάτευση με την ΠΓΔΜ να κορυφώνεται, μοιάζει ένας κύκλος να φτάνει στο τέλος του, και σίγουρα να παραδίδει σε έναν άλλο.
Εν έτη 2018, η μοίρα μας έλαχε να παρακολουθούμε, πιστοί στην τηλεοπτική πρωτοτυπία των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών, μία ακόμα επανάληψη εικοσιπενταετίας, που παρόλα αυτά δεν μοιάζει καθόλου με φάρσα, τουλάχιστον αστεία.
Μετά από οκτώ χρόνια πρωτοφανούς λιτότητας και καθολικής υποβάθμισης της ποιότητας ζωής, οι κρατούντες τον δημόσιο διάλογο στη χώρα επιλέγουν να εκτρέψουν την απογοήτευση και την οργή του κόσμου κατά «υποχθόνιων προδοτών και καταχθόνιων εχθρών».
Οκτώ χρόνια μετά από το ξέσπασμα μίας εξωφρενικής οικονομικής κρίσης με καταστροφικό αντίκτυπο στον κοινωνικό ιστό, κόμματα και άλλα συμφέροντα οδηγούν τον κόσμο σε ακόμα ένα εθνικό αδιέξοδο, με την ίδια ακριβώς συνταγή που η χώρα μας κατά την Ιστορία της έχει πέσει στον τοίχο.
Την ώρα που παντού τριγύρω τα πάντα αλλάζουν, και ενώ στρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς να κρύβονται, ωθούν σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, επιλέγουμε να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου από τα σύννεφα, για μία ακόμα φορά.
Το χειρότερο, το μίσος και ο τυφλός φανατισμός υψώνουν ένα πελώριο τοίχος μπροστά στην ουσία της συζήτησης. Εκείνης της συζήτησης που περιγράφει πως ο κόσμος γυρίζει και πέρα από τα σύνορά μας, αλλάζει και δεν περιμένει κανέναν. Και η ιστορία, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι γεμάτη από τέτοιες αλλαγές.
Αυτό το ξέρουν καλά όσοι επιτρέπουν και ωθούν την παντελή άρνηση και συζήτηση της ήδη διαμορφωθείσας -και δεσμευμένης σε μία σειρά από διεθνείς συνθήκες- πραγματικότητας.
Ετούτη η στιγμή ανευθυνότητας από την πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, μακάρι να βγω ψεύτης, θα την μνημονεύσει η Ιστορία. Και όχι με χρυσά γράμματα.
Για τα «κοινωνικά πρόσημα»… Τα συν και τα πλην
Μόλις την Παρασκευή, στοιχεία του διεθνούς φήμης ΟΟΣΑ καταμαρτυρούν την σκληρή εργασία που περιλαμβάνουν τα «εργασιακά» του Έλληνα, ενώ νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα που φεύγει, η πρωτοφανής μείωση της κατανάλωσης στις δικές μας, τις «μικρές» αγορές. Αυτά στην πραγματική ζωή.
Στην άλλη, των δανειστών, οι μεγάλες αγορές, οι επενδυτές που τόσο μελετάμε, ετοιμάζονται, λέει, να μας κάνουν επίθεση αγάπης.
Είναι γεγονός, και η στήλη το έχει υπογραμμίσει και με άλλες αφορμές, τα στοιχεία της οικονομίας δίνουν σήματα ζωής. Κάτι μεταξύ ανάστασης και νεκροφάνειας δηλαδή, με την ιστορία να μένει να δείξει τι ακριβώς μπορεί αυτό να σημαίνει στις ζωές των πολιτών, και κυρίως των εργαζόμενων.
Είτε η κυβέρνηση αυτή, είτε οποιαδήποτε άλλη, είτε με το μνημόνιο των δανειστών, είτε σχεδιασμένο από σαράντα μάστορες και εξήντα μαθητάδες, αυτό στο οποίο μετατρέπεται η καθημερινότητα δεν φτάνει κανένας διεθνής δείκτης να το ανατρέψει.
Είναι πολιτική η απόφαση να μπουν μπροστά οι εργαζόμενοι και να παύσει η αυτή η πρωτοφανής εκμετάλλευση που, ακόμα και σήμερα, συνεχίζει να γιγαντώνεται. Και αυτό δεν θα το φέρουν ούτε οι αγορές, ούτε, σίγουρα, οι επενδυτές…
* λωτοφάγος
