Τα μνημόνια τελειώνουν – Ζήτω τα μνημόνια
Τους τελευταίους μήνες, στη χώρα μας ζούμε μία πρωτότυπη ένταση, τουλάχιστον για τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως και για όποιον λόγο και να υποκινείται, η κατάσταση που διαμορφώνεται με την Τουρκία προβληματίζει. Αλλά, παράλληλα, μοιάζει και να συνηθίζεται. Άλλωστε, οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί οδεύουν στην τέταρτη εβδομάδα κράτησής τους.
Βέβαια, την ώρα που ο Σουλτάνος γείτονας έχει ανοίξει απέναντι στη Δύση μία δυσθεώρητη βεντάλια θεμάτων, στο πλαίσιο του μεγαλοϊδεατισμού του, ήταν αναμενόμενο να επιρρεάσει και τη δική μας γειτονιά. Γι’ αυτό και η ψυχραιμία είναι ο καλύτερος σύμμαχος.
Την ίδια ώρα, ωστόσο, το τρίτο μνημόνιο συμπληρώνει το ένα μετά το άλλο τα… κενά του, και ο Αύγουστος που ολοκληρώνεται ημερολογιακά πλησιάζει. Πλησιάζει όμως και κάτι άλλο.
Είτε… παράταση του μνημονίου (που διακινούν διάφοροι κύκλοι), είτε ένα νέο μνημόνιο, είτε αυξημένη επιτροπεία, είτε προληπτική γραμμή…
Όποιο όνομα και να έχει η επόμενη ημέρα για την οικονομία της χώρας, ένα είναι σίγουρο. Η λογική και η ουσία των μνημονίων δεν τελειώνει. Αντίθετα, γίνεται κάτι χειρότερο.
Γίνεται μια κανονική… κανονικότητα. Με απλά λόγια, η μνημονιακή πολιτική θα αποτελεί μέρος της ουσιαστικής πολιτικής κάθε κυβέρνησης. Και η ζωή συνεχίζεται…
********
Πέφτοντας από τα σύννεφα – Η θρησκευτικότητα του Συντάγματος
Πριν από λίγες ημέρες, μία ακόμη απόφαση της Δικαιοσύνης βύθισε σε βαθύ προβληματισμό. Οι αλλαγές του μαθήματος των Θρησκευτικών κρίθηκαν αντισυνταγματικές, γεγονός που δημιούργησε πλήθος αντιδράσεων. Υπάρχει, ωστόσο, ένα σημείο που ο καθένας θα πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη του.
Η απόφαση των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας, όσο αναχρονιστικές και να μοιάζουν (και να είναι), δεν παύουν να βασίζονται σε ένα Σύνταγμα που διαπνέεται από μία βαθιά και καταφανή διακριτική μεταχείριση της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας. Τα αίτια γνωστά και ιστορικά. Είναι λοιπόν προφανές, όταν κληθεί το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο να κρίνει τη συνταγματικότητα ενός νόμου ή μίας απόφασης, με βάση αυτό το Σύνταγμα θα το κάνει.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, που θα αναλύσω σε άλλη ευκαιρία, είναι γεγονός πως το μάθημα των Θρησκευτικών θα έπρεπε ήδη να λαμβάνει υπόψη πως απευθύνεται σε διάφορες αντιλήψεις, και όχι μόνο σε αυτές που επικρατούσαν στη χώρα πριν από 200 χρόνια. Τότε που η Εκκλησία της Ελλάδας έβαλε την υπογραφή της σε αυτό, στα πρότυπα των υπογραφών βασιλέων άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, λοιπόν, για τους κυβερνόντες που ευαγγελίζονται τον διαχωρισμό, έστω μερικό, της Εκκλησίας με το Κράτος. Ας το κάνουν στην αναθεώρηση του Συντάγματος που έχουν προαναγγείλλει.
Όλα τα άλλα είναι απλώς για εσωτερική κατανάλωση…
********
Φωτιές που σιγοκαίνε – Δίπλα σε αποθήκες με πυρομαχικά
Την ώρα που το σήριαλ των ελληνοτουρκικών σχέσεων έχει φτάσει σε επεισόδια που προκαλούν έντονα συναισθήματα και σίγουρα, βαθύ προβληματισμό, η κατάσταση γύρω από τα θερμά νερά του Αιγαίου και ευρύτερα αλλάζει με ρυθμούς καταιγιστικών.
Οι αποφάσεις του Ντόναλντ Τραμπ πριν μερικές εβδομάδες, συμπληρωμένες από τις προχθεσινές του για τους Κινέζους, έχουν τη δύναμη να ανακατέψουν πολύ περισσότερο την τράπουλα της διεθνούς οικονομίας, με τέτοιο τρόπο που εκατομμύρια άνθρωποι σε σύντομο χρονικό διάστημα μπορεί να αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα.
Άμεσα ή έμμεσα, οι δασμοί επηρεάζουν τις πωλήσεις, οι πωλήσεις την παραγωγή, η παραγωγή τις θέσεις εργασίας. Απλά πράγματα, χωρίς βέβαια να μιλάμε επιστημονικά.
Την ώρα, λοιπόν, που το διεθνές οικονομικό πλαίσιο παίρνει το σχήμα και τη μορφή του ανεξέλεγκτου αυτού ενοίκου του Λευκού Οίκου, οι σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία μοιάζουν να χειροτερεύουν, με αφορμή την περιβόητη ιστορία του Ρώσου πρώην (διπλού ή όχι) πράκτορα και της δολοφονίας του με νευροπαραλυτική τοξική ουσία.
Γρήγορα, σαν έτοιμοι από καιρό, οι μεγάλοι της Ευρώπης, οι Αμερικανοί και φυσικά το ΝΑΤΟ, άδραξαν την ευκαιρία για να ασκήσουν ακόμα πιο ισχυρές πιέσεις προς τη Μόσχα.
Πριν μόλις λίγους μήνες, οι μεγάλες πληγές του κόσμου στη Συρία και τη Μέση Ανατολή συγκέντρωναν τα βλέμματα του πλανήτη, έστω και συγκυριακά. Σήμερα, και ενώ στην πληγή αυτή μπήγει το μαχαίρι και η Τουρκία, ο κόσμος… παραμιλάει και αδυνατεί να παρακολουθήσει αυτή την παγκόσμια και ξέφρενη κλιμάκωση.
Ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο, σενάριο, πράγματι, εάν αυτό που παρακολουθούμε ήταν ταινία. Τώρα, σαν πραγματική ζωή, τουλάχιστον δεν θα παραπονιόμαστε πως δεν ζήσαμε τίποτα…
* λωτοφάγος
