Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Προσδοκώντας την Ανάσταση – Κι ένα θαύμα
Την ώρα που μία σειρά από μνημονιακές δεσμεύσεις, μεταξύ των οποίων πλήθος ιδιωτικοποιήσεων και φυσικά η ολοκλήρωση των πλειστηριασμών, συνεχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά, η συζήτηση για την επόμενη ημέρα από την ημερολογιακή ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου έχει ανάψει για τα καλά.
Η επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης για αποφυγή της λεγόμενης προληπτικής πιστοληπτικής γραμμής στήριξης μοιάζει να επιβεβαιώνεται. Ετούτη η εξέλιξη, ωστόσο, δεν αρκεί από μόνη της για να συνθέσει ένα πανηγυρικό αφήγημα, όπως αυτό που ζητά η κυβέρνηση.
Αυτό συμβαίνει διότι πράγματι η γραμμή των δανειστών, εκείνη που μιλάει… ευρωπαϊκή γλώσσα, κινείται μεν σε άλλο μήκος κύματος από το συγκεκριμένο μέτρο, για λόγους όμως που δεν μοιάζουν ιδιαίτερα θετικοί.
Αυτοί οι λόγοι συνδέονται, κατά τον διεθνή τύπο, με το γεγονός πως είναι αρκετές οι χώρες της Ευρώπης που θεωρούν πως μία τέτοια εξέλιξη δεν θα διασφάλιζε τη στενή εποπτεία της ελληνικής οικονομίας, που επιθυμούν να συνεχιστεί και μετά τα μνημόνια. Επιπροσθέτως, όπως μεταφέρεται από τις Βρυξέλλες, μια προληπτική γραμμή θα δέσμευε τη χώρα μόνο για ένα έτος, ενώ οι δανειστές επιθυμούν πολύ παραπάνω χρονικό διάστημα.
Στο κάδρο θα πρέπει κανείς να προσθέσει και τη στάση των Αμερικανών του ΔΝΤ, που περιμένουν τα τελικά δημοσιονομικά στοιχεία για το 2017, ώστε να διαμορφώσουν τις τελικές απαιτήσεις τους για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα. Συμμετοχή που εάν τα στοιχεία… συμφωνούν με τους ελληνικούς στόχους και τις ευρωπαϊκές προσδοκίες ενδεχομένως και να μείνει στον αέρα.
Σε κάθε περίπτωση, η μη συμμετοχή του ΔΝΤ θα μπορούσε απλώς να σημαίνει πως ο περιβόητος «κόφτης» σε συντάξεις και αφορολόγητο δεν θα έρθει νωρίτερα, το 2019, αλλά θα περιμένει έναν ακόμη χρόνο για να εφαρμοστεί.
Η έξοδος, λοιπόν, από το πρόγραμμα, συνεχίζει να ετοιμάζεται, τόσο με την εφαρμογή «μεταρρυθμίσεων» και μνημονιακών δεσμεύσεων, όσο και με τις γνωστές εξόδους στις αγορές που πραγματοποιεί το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση.
Για να θεωρηθεί, ωστόσο, μία τέτοια έξοδος «καθαρή», χρειάζονται πολύ περισσότερα. Και μιας και οι ημέρες είναι ιερές, μάλλον θα χρειαζόταν κάποιου είδους θαύμα…
********
Χαμένοι στη μετάσταση… Του κακού
Τι κι αν οι ημέρες μετρούν αντίστροφα για την Ανάσταση, τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο αδυνατούν να προσδώσουν την αγιοσύνη που οι εορτασμοί του Πάσχα επιτάσσουν.
Οι τελευταίες εξελίξεις στη Γάζα, τα ιερά εδάφη για τη γιορτή της χριστιανοσύνης, βυθίζουν τις προσευχές στο αίμα. Οι δεκάδες Παλαιστίνιοι που έχουν χαθεί μέσα σε διάστημα μόλις μίας εβδομάδας δεν θα αναστηθούν, την ώρα που η διεθνής κοινή γνώμη σφυρίζει αδιάφορα για ακόμα μία φορά μπροστά στα εγκλήματα του Ισραήλ.
Την ίδια ώρα, οι διεθνείς εξελίξεις σκοτεινιάζουν ακόμα περισσότερο την όψη του κόσμου μας.
Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν λέει να κοπάσει, με την κατάσταση στη Συρία απλώς να περνάει στο παρασκήνιο απέναντι στην οικονομική ειδησιογραφία που καταφέρνει να αποκτηνώνει ημέρα με την ημέρα, με τους ανθρώπους να παρακολουθούν αποσβολωμένοι.
Στο προσκήνιο, οι σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία συνεχίζουν να χειροτερεύουν και η ρητορική να σκληραίνει. Παράλληλα, παρόμοια είναι η εξέλιξη στις σχέσεις των ΗΠΑ με την Κίνα, με τον εμπορικό πόλεμο μεταξύ τους να δυναμώνει και τον αντίκτυπο να μένει γρίφος για το επόμενο διάστημα.
Κάθε ημέρα, πλήθος αποτρόπαιων ειδήσεων βυθίζουν στη θλίψη ακόμα περισσότερο όποιον επιχειρεί να παρακολουθήσει τις στροφές που παίρνει ο κόσμος, με αποτέλεσμα να είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι που προσπαθούν να κλείνουν τα μάτια για να μη βλέπουν.
Είναι γεγονός πως ο κόσμος, ακόμα και πριν την εποχή Τραμπ, ποτέ δεν ήταν αγγελικά πλασμένος. Το καταμαρτυρά η πρόσφατη ιστορία. Όμως στις ημέρες μας, η εικόνα του είναι τέτοια που μοιάζει να μη χωράει τον άνθρωπο, εμπρός στα οικονομικά συμφέροντα, την πολεμική βιομηχανία και την επιχείρηση του φόβου για τα χειρότερα.
Η Ανάσταση μπορεί να πλησιάζει, όμως το κακό κάνει με γοργούς ρυθμούς μεταστάσεις σε όποιο υγιές κομμάτι της καθημερινότητας έχει απομείνει.
Κατά τα φαινόμενα, ζητείται ακόμη ένα θαύμα, ή μάλλον πολλαπλά και ταυτόχρονα. Ποτέ ξανά, στην πρόσφατη ιστορία, ο άνθρωπος δεν είχε τόσο δεύτερο ρόλο απέναντι στην ανθρωπότητα.