Το μεγάλο μας χρέος
Μεγαλώνει… δανεικά, παιδιά
Το «τελευταίο κρίσιμο Eurogroup» είχε δώρο για τον πρωθυπουργό μας μια γραβάτα, και για τα παιδιά που σήμερα δεν έχουν ακόμα πάει σχολείο, την υποχρέωση να εξυπηρετούν εκείνα ένα χρέος των παππούδων του.
Η… διαγραφή, η ελάφρυνση, η ανακούφιση του χρέους, ήταν τελικά η επιμήκυνση της «ωρίμανσης» των δανείων. Κοινώς, το ένα τρίτο του χρέους, διότι αυτά τα χρήματα αφορά, θα το πληρώσουμε με καθυστέρηση μιας δεκαετίας και κάτι.
Είναι αυτονόητο και δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει πως αυτό που πήρε η χώρα μας στο Eurogroup είναι απλώς αυτό που κάθε τράπεζα που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να εισπράξει από τον πελάτη της οφείλει να κάνει με το… καλημέρα, όταν ο πελάτης δηλώνει ανάγκη. Το γεγονός πως οι δανειστές έδωσαν στην Ελλάδα ένα τέτοιο μέτρο μόνο μετά από οκτώ χρόνια και τρία μνημόνια, λέει πολλά για εκείνους, και ακόμα περισσότερα για την δική μας κυβέρνηση (και την αντιπολίτευση που κομπορρημονεί πως «εκείνη το κατάφερε»).
Για να μην παρεξηγηθώ, το γεγονός πως το χρέος «ελαφραίνει» εμμέσως κατά μερικά δισεκατομμύρια παραμένει «επιτυχία». Η οποία -αρέσει ή δεν αρέσει- μπορεί μόνο να μπει σε εισαγωγικά, αφού οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, και το χρονοδιάγραμμά τους, παραμένουν ανέπαφα από κάθε ελάφρυνση. Επιπροσθέτως, όσο θετικά διακείμενος και να βρίσκεται κανείς σε αυτή την κυβέρνηση, ή ακόμα περισσότερο, σε αυτή την πολιτική, το γεγονός πως το χρέος ήταν το 2010 στο 120% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, και σήμερα βγαίνουμε από αυτή τη διαδικασία με το χρέος στο 180%, θα πρέπει να είναι αρκετό για να πάψει κάθε πανηγυρισμός.
Φυσικά, κανένας από τους δανειστές δεν όφειλε ποτέ να συγκινηθεί από τα παραπάνω. Όπως και δεν συνέβη. Όμως, τουλάχιστον, ας κοπάσουν οι πανηγυρισμοί.
Εγώ μπορεί να είμαι λωτοφάγος, όμως δεν είναι και όλοι στη χώρα… Ή μήπως είναι;
***
Μιλημένα – ξηγημένα
Για το μέτωπο της… λογικής
Τρία σχεδόν χρόνια μετά από το αξέχαστο καλοκαίρι του 2015, στην Αθήνα και συντόμως στην υπόλοιπη Ελλάδα γιορτάζουμε… την έξοδο από τα μνημόνια. Και μιας και σοβαρή κριτική εξ αριστερών -εξαιρώντας την πάγια εκ Περισσού- εκλείπει, υπάρχει κάτι που θα πρέπει να λεχθεί σε αυτή που έρχεται δεξιότερα της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση Τσίπρα εξελέγει με σημαία την αδικία των μνημονίων, υπέγραψε το δικό της μνημόνιο, το εφάρμοσε και σήμερα το ολοκληρώνει, με συμφωνία που προδιαγράφει τη βαριά πολιτική της χώρας για τα επόμενα χρόνια.
Το έργο αυτό το φέρνει σε πέρας βελτιώνοντας μία σειρά από κρίσιμους οικονομικούς δείκτες, με δυναμικές ελεγκτικές παρεμβάσεις στον χώρο της εργασίας, της υγείας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, δρομολογώντας μία σειρά από έργα που για δεκαετίες βάλτωναν, και φυσικά, με τα εύσημα της μεγάλης ευρωπαϊκής… οικογένειας.
Το γεγονός πως την πολιτική αυτή την εφαρμόζει μία κυβέρνηση που φέρει ακόμα στις ταμπέλες της το «της Αριστεράς», μπορεί να εξοργίζει όσους αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο αυτό, όμως δεν νομιμοποιεί όλους αυτούς που έφεραν τη χώρα στα τραγικά χάλια των ημερών μας να ποιούν την νήσσαν.
Και καθώς το κράτος έχει… συνέχεια, και η δικαιοσύνη χτυπάει υπερωρίες με τα έργα και τις ημέρες του μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού που σήμερα ράβει κυβερνητικά κοστούμια για την επάνοδο στην εξουσία, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Ξαναρωτώ, είμαστε πράγματι λωτοφάγοι;
