Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Περί πολιτικής ευθύνης – Ανευνοϋπευθύνων
Η εβδομάδα που φεύγει πίσω μας θα μείνει στα σίγουρα σημείο αναφοράς στην πρόσφατη ιστορία μας. Δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους με τρόπο βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες, μέσα σε δυο στιγμές, τόσο άδικα.
Κατά τα στοιχεία που παρέθεσε η κυβέρνηση, προϊόντα διεθνών επιστημονικών οργανισμών, οι υπόνοιες για δολιοφθορά μοιάζουν σοβαρές, με την έρευνα της πυροσβεστικής και των εισαγγελικών αρχών να μένουν να αποδείξουν σε κάθε περίπτωση τα αίτια του ξεσπάσματός της.
Όμως εκτός από τα αίτια μιας πυρκαγιάς, υπάρχει και η αντιμετώπισή της. Χρειάζεται σχέδιο, υλικό και έμψυχο δυναμικό, ενημέρωση του κόσμου, συντονισμός, αποτελεσματικότητα. Και αυτά, κατά την παρουσίαση που έκαναν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και της πολιτείας την Πέμπτη δεν προέκυψαν. Ή τουλάχιστον, προέκυψαν αισθητά πλημμελή.
Παράλληλα, δυνάμεις αντιμετώπισης εκτάκτων φαινομένων που εδώ και χρόνια έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, για τα μάτια της λιτότητας που έχει εγκατασταθεί στη χώρα για να σώσει τις τράπεζες και συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Φαινόμενο που γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο όταν συμβαίνει να υπάρχει ανάγκη σε περισσότερα από ένα σημεία της χώρας, όπως οι εφιαλτικές ημέρες που πέρασαν.
Όχι λιγότερο σημαντικό, το γεγονός πως η φονικότερη πυρκαγιά στην ιστορία της χώρας έλαβε χώρα σε μια περιοχή που θύμιζε μπαρουταποθήκη, σε μια μέρα που ο καιρός λειτούργησε ως βενζίνη που το έλουζε.
Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, η περιοχή αυτή αποτελεί μία από τις πιο χαρακτηριστικές μικρογραφίες της εθνικής μας ταυτότητας. Πολιτικές δοσοληψίες, σχέσεις εξάρτησης πολίτη-εξουσίας, ρουσφέτια, παράνομες νομιμοποιήσεις, διαφθορά και άλλα εθνικά σπορ, όλα κατά της φύσης και του κοινωνικού συνόλου, με εγκληματικό -πάντα- συνεργό το κράτος.
Γεγονότα που έχουν ξαναγίνει, ευθύνες που είναι πάντα ορφανές, αβλεψίες, αδυναμίας και ολιγωρίες που αποτελούν πλέον κανονικό τμήμα του κοινωνικού dna μας.
Εάν κάτι χρωστάμε στους νεκρούς αυτούς, δεν είναι απλώς να μην ξεχάσουμε.  Εάν κάτι χρωστάμε άπαντες, είναι στο όνομα του θανάτου τους να κάνουμε επιτέλους την αρχή για να αλλάξουμε.
Με πρώτη και καλύτερη ετούτη την κυβέρνηση, που με κάθε ευκαιρία διατείνεται πως δεν είναι σαν τους άλλους. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό, όλα τα άλλα είναι πολιτικολογίες…
********
Ένα αστέρι – Μέσα στο μαύρο
Ένα ακόμα στοιχείο που προέκυψε τις ημέρες αυτές, και εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσει να λάμπει για πάντα και αδιάκοπα γύρω μας πια, είναι η αλληλεγγύη που έμοιασε σαν κύμα, σαν οδοστρωτήρας έτοιμος να ισοπεδώσει κάθε δυσκολία και –υλική- απώλεια.
Η αντίδραση μεγάλου μέρους της κοινωνίας ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν αυτές τις ημέρες, ικανή να επισκιάσει την παράλληλη πολιτική και εμπορική εκμετάλλευση που επιχείρησαν διάφοροι επιτήδειοι που είδαν την κρίση ως… ευκαιρία για διαφήμιση.
Μακάρι λοιπόν, το αστέρι της αλληλεγγύης να λάμπει για πάντα πλέον επάνω από τα κεφάλια μας. Είναι καλύτερο να ξέρει κάποιος πως δεν είναι μόνος του, κι αυτό έχω την αίσθηση πως το καταλαβαίνουν σήμερα λίγο περισσότεροι από ότι εχθές.