Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Αναζητώντας ευθύνες – Χωρίς παρωπίδες
Την προσεχή Δευτέρα συμπληρώνονται δύο εβδομάδες από την αποφράδα ημέρα της 23ης Ιουλίου, από την οποία η χώρα στο σύνολό της μετρά ακόμα πληγές. Πριν αλέκτωρ λαλήσει, επιστρέφουμε σιγά-σιγά στη γνώριμη καθημερινότητα που μας χαρακτηρίζει εδώ και δεκαετίες.
Τα πολιτικά κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιος θα απολαύσει τα μεγαλύτερα μικροπολιτικά οφέλη, ή στην περίπτωση της κυβέρνησης, παλεύουν για να καταφέρουν να έχουν τη μικρότερη επικοινωνιακή ζημιά.
Οι νεκροί δεν θα γυρίσουν πίσω. Θα προστεθούν σε αυτούς της Μάνδρας, της Ηλείας του 2007, του σεισμού του 1999 και τόσων άλλων, σε μια μακρά λίστα που τίποτα δεν έχει διδάξει σε κανέναν μέχρι σήμερα.
Εάν κάτι έχει αξία στην καταγραφή της Ιστορίας, εκτός του… αρχειακού ενδιαφέροντος, είναι η δυνατότητα των ανθρώπων να λαμβάνουν από αυτή μαθήματα. Για λάθη και παραλείψεις, για εγκληματικές αποφάσεις και μεθοδεύσεις, για την αδιαφορία που έχουν επιδείξει σε πλήθος ζητημάτων.
Η τραγωδία στο Μάτι της ανατολικής Αττικής, δυστυχώς, χωρά στα αίτιά της όλα όσα η νεοελληνική κοινωνία κουβαλά ασθμαίνοντας για δεκαετίες, αιώνες ίσως. Συμπεριφορές, αντιλήψεις και πολιτικές που καταλαμβάνουν με το καταστροφικό εκτόπισμά τους τόσο μεγάλο χώρο, που ακόμα και τις… αναλαμπές μας, γρήγορα τις μολύνουν και συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να καταπίνουν κάθε ελπίδα για αλλαγή.
Για τα δικαστήρια θα έρθει η ώρα. Και για αυτομαστίγωση δεν χωρά χρόνος, αφού όχι μόνο είναι μία υποκριτική διαδικασία, αλλά δεν μπορεί και με κανέναν τρόπο να παράγει αποτέλεσμα.
Εκείνο που χρειάζεται, από αυτή την κυβέρνηση τώρα και από την αυριανή την επόμενη ημέρα, να δεσμευτούμε άπαντες σε μία αυστηρή, σκληρή, αντικειμενική και δίκαιη πολιτική που θα χτυπήσει στη ρίζα τους όλα εκείνα που καλά γνωρίζουμε αλλά αποφεύγουμε όταν τα μέτρα πρέπει να ληφθούν στην αυλή μας.
Είμαι 32 ετών και αυτό το μπαλάκι ευθυνών και τα κενά λόγια τα βαρέθηκα. Το ίδιο και οι συνομήλικοι μου, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Απορώ, οι μεγαλύτεροι, πόση ακόμη υπομονή μπορεί να έχουν;
********
Καμπανάκι κινδύνου – Σπασμένος καθρέφτης
Το περιστατικό στο Βαμβακόπουλο πριν λίγες ημέρες, με την καταδίωξη, τον ξυλοδαρμό και τη… σύλληψη επίδοξου ληστή από πολίτες δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο, για μία σειρά από λόγους. Όταν κάποιος επιχειρεί να διαρρήξει μια κατοικία και γίνεται αντιληπτός από τον ιδιοκτήτη, η αντίδραση του δεύτερου κρίνεται εύλογη. Ειδικά εάν έχει προηγηθεί απειλή για τον ιδιοκτήτη, όπως μεταφέρεται.
Ωστόσο, σύμφωνα με τις αστυνομικές πληροφορίες, πρόκειται για γνωστό στις αρχές για μικροκλοπές, καθώς και την εξάρτησή του από ουσίες. Το γεγονός πως στην «καταδίωξη» του δράστη συνέδραμαν πολίτες που βρέθηκαν επί τόπου, καταμαρτυρά πως ο «άγριος ξυλοδαρμός» του δεν αποτελούσε πράξη αυτοάμυνας, τουλάχιστον για όσους συμμετείχαν σε αυτόν, πλην του ιδιοκτήτη.
Από το κλείσιμο της Κοινωνικής Κουζίνας Χανίων δεν έχει συμπληρωθεί ούτε ένας μήνας, και η εικόνα και οι ειδήσεις που μεταφέρονται από την περιοχή είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της απουσίας ανάλογης δομής. Άλλωστε, το περιστατικό με τον μικροκακοποιό είναι το δεύτερο σε μόλις λίγες ημέρες, μετά από εκείνο στη δημοτική αγορά με τη συμπλοκή δύο μεταναστών.
Κατάσταση η οποία θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά από δημότες, δημοτική αρχή αλλά και κρατικές αρχές, αφού η δομή μπορεί να έφτασε στα όρια των δυνάμεών της, όμως τα προβλήματα που -με κάποιον τρόπο, έστω- αντιμετώπιζε, παραμένουν.
Εκείνο όμως που έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, και αφορά όχι μόνο τον τόπο των Χανίων αλλά τη χώρα στο σύνολό της, είναι η θερμή υποδοχή της αντίδρασης των κατοίκων στο Βαμβακόπουλο, τόσο από Χανιώτες, όσο και από πολίτες άλλων πόλεων, καθώς η είδηση πήρε εθνικές διαστάσεις. Ο τρόπος και η έκταση με την οποία επικροτήθηκε η αυτοδικία των κατοίκων, ακόμα και από ΜΜΕ, επιτάσσει εγρήγορση και σοβαρότητα.
Όταν οι πολίτες «παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους» δεν είναι ούτε για γέλια, ούτε για επιβράβευση. Από τη μία αποκαλύπτει τα κενά της πολιτείας, και από την άλλη πόσο ολισθηρός είναι ο δρόμος που βρισκόμαστε.
* λωτοφάγος