Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Σιγά μη κλάψω
Σιγά μη φοβηθώ
Ζητείται φως
Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την ημέρα της δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Πέντε χρόνια από τότε που ένας Eλληνας πολίτης έπεφτε νεκρός από τις μαχαιριές των μελών της ναζιστικής συμμορίας, μην αφήνοντας περιθώρια σε πολιτική ηγεσία και αρχές.
Παράλληλα, συμπληρώνονται σχεδόν τρεισήμισι χρόνια από την έναρξη της δίκης του ναζιστικού μορφώματος με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης.
Όπως μπορεί να διαπιστώσει κάθε καλόπιστος αναγνώστης ή τηλεθεατής, για τα ΜΜΕ της χώρας, το ζήτημα της Χρυσής Αυγής ποτέ δεν ήταν ένα θέμα με το οποίο έκριναν πως αξίζει να ασχοληθούν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ούτε όταν έκαναν πογκρόμ κατά μεταναστών και αδυνάμων, ούτε όταν μπήκαν στη Βουλή με στρατιωτικό βήμα. Ούτε, βέβαια, όταν από τα χέρια τους έπεφτε νεκρός ο Παύλος.
Γι’ αυτό και σήμερα, πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του και με τη δίκη να κορυφώνεται, είναι προσωπική ευθύνη του καθενός μας να ενημερωθεί και να ενημερώσει.
Το προηγούμενο διάστημα, στη δίκη ολοκληρώθηκε η παρουσίαση ενός τεράστιου όγκου αποδεικτικών στοιχείων, βίντεο, φωτογραφιών και εγγράφων για τον εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσης. Μάλιστα αυτός, μεταξύ πολλών άλλων, είναι ένας καλός λόγος να ευχαριστούμε όλοι την πολιτική αγωγή που φέρνει σε πέρας ένα τιτάνιο έργο.
Η μνήμη είναι άτιμο πράμα. Και δη, η συλλογική μνήμη. Από τη μία, όταν χαράσσεται δεν ξεχνάει ποτέ. Από την άλλη, η εποχή είναι τέτοια που η λήθη αποτελεί -θαρρείς- κολλητική ασθένεια.
Να μην την πάθουμε αυτή τη λήθη. Να θυμόμαστε τον Παύλο. Να θυμόμαστε τον Λουκμάν. Να θυμόμαστε πως υπάρχουν ονόματα ανθρώπων που χτυπήθηκαν που δεν θα τα μάθουμε ποτέ.
Και κυρίως, να θυμόμαστε πως να είμαστε άνθρωποι. Αν θυμόμαστε αυτό καλά, τότε αποκλείεται να ξεχάσουμε τι σημαίνει φασισμός. Ποτέ ξανά!