Συνταγματικότητες
Από τις πλατείες στα σαλόνια
Ο πρωθυπουργός δήλωσε πως «η πρόταση μας έχει σκοπό την πλήρη επαναθεμελίωση του πολιτεύματος σε δημοκρατικότερη και προοδευτική βάση». Αξιολογώντας την πρόταση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, θα μπορούσε κανείς να πει πως πράγματι κινείται σε προοδευτική βάση, με το «δημοκρατικότερη» να μοιάζει υπερβολικό για τον τρόπο με τον οποίο έχει αντιμετωπιστεί το Σύνταγμα κατά τις… «έκτακτες ανάγκες» των τελευταίων χρόνων.
Πρωτοβουλίες όπως τον επανακαθορισμό των σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους, η κατάργηση της εξωφρενικής ασυλίας βουλευτών και υπουργών, η απλή αναλογική και η εισαγωγή της κουλτούρας της συμμετοχής μέσω δημοψηφισμάτων και παρεμβάσεων της κοινωνίας στη νομοθετική διαδικασία μόνο ως θετικές μπορούν να εκληφθούν.
Τα παραπάνω, αν και καλοδεχούμενα, ωχριούν εμπρός στις προσδοκίες που διαμόρφωσαν οι κοινωνικές αντιδράσεις των τελευταίων χρόνων, όταν πολίτες συγκεντρώνονταν σε όλη τη χώρα και εισήγαγαν στη συζήτηση το λαϊκό αίτημα για αναθεώρηση του Συντάγματος.
Της αναθεώρησης που έρχεται σήμερα, έχουν προηγηθεί πλήθος μνημονιακών νόμων που έχουν κριθεί από τις δικαστικές αρχές της χώρας ως αντισυνταγματικοί, ενώ ο επίλογος του σήριαλ των… θολών νόμων δεν έχει ακόμα δοθεί. Άλλωστε, τα αναδρομικά που επιστρέφει σήμερα η κυβέρνηση έρχονται ακριβώς από περιπτώσεις όπως οι παραπάνω.
Από μία δημοκρατική και συγκινητική διαδικασία που ξεκίνησε το αίτημα για συνταγματική αναθεώρηση, από τα κινήματα των πλατειών, σήμερα έχουμε βρεθεί στο κίνημα των σαλονιών.
Κριτική μπορεί να γίνει μεγάλη στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης και για την χρονική επιλογή της, για την πραγματοποίηση μιας τόσο σπουδαίας διαδικασίας με την αντίστροφη μέτρηση για τις εκλογές να κρίνεται ιδιαιτέρως προχωρημένη, ακόμα και εάν αυτές γίνουν στον ορίζοντα που έχει ήδη θέσει η κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση, από τις… διεργασίες που φαίνεται να έχουν γίνει, και από το γεγονός πως στις δικές της προτάσεις έχει περιλάβει και εκείνες των δύο κομμάτων στα οποία πλήθος κόσμου (και η ίδια η κυβέρνηση, ως αντιπολίτευση) έχουν ασκήσει έντονη κριτική για την δημοκρατικότητα της διακυβέρνησής τους, φαίνεται πως η διαδικασία μπορεί να προχωρήσει.
Ας ελπίσουμε -τουλάχιστον- πως οι «γραμμές» που χάραξε με τις προτάσεις αυτές, στο τέλος της διαδικασίας, δεν θα βρίσκονται για ακόμα μία φορά ξεθωριασμένες και ξεχασμένες…
********
Η… επανάσταση δεν θα παίξει στην τηλεόραση
Η δίκη της Χρυσής Αυγής όμως πρέπει
Η σημαντικότερη δίκη στην μεταπολιτευτική -τουλάχιστον- ιστορία της χώρας, η δίκη του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και τρεισήμισι και πλέον χρόνια.
Μία δίκη με 69 κατηγορούμενους, χιλιάδες στοιχεία, βίντεο, φωτογραφίες, κείμενα, δράσεις και επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, που μέσα στο περασμένο διάστημα έχει σχεδόν 300 δικάσιμους. Μέχρι σήμερα, η πολιτεία δεν κατέστη δυνατό να εξασφαλίσει την διεξαγωγή καθημερινών συνεδριάσεων, όμως η προχθεσινή απόφαση του δικαστηρίου δίνει ελπίδα για πιο γρήγορους ρυθμούς.
Τα ευρήματα που έχουν παρουσιαστεί από την πολιτική αγωγή στο ακροατήριο είναι συντριπτικά για τον χαρακτήρα της οργάνωσης, ενώ πολλά από αυτά προκαλούν ανατριχίλα. Εάν αυτό δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό στον κόσμο, οι ευθύνες βαραίνουν την ενημέρωση σχετικά με τη δίκη. Από τη μία, η τακτική των μεγάλων μέσων ενημέρωσης να ασχολούνται με τη δίκη σε επίπεδο… κουτσομπολιού, από την άλλη οι -ουσιαστικά- κλειστές πόρτες που αποφασίστηκαν, σε μια υπόθεση που αφορά κάθε πολίτη της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που θα πρέπει να ειπωθεί σε κάθε τόνο, είναι πως η «καθυστέρηση» της δίκης δεν αποτελεί επ’ ουδενί στοιχείο αθωότητας της ναζιστικής οργάνωσης. Τουναντίον. Ακόμα και με τους ρυθμούς με τους οποίους έχει κινηθεί, μετά και την πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου για αρκετές περισσότερες συνεδριάσεις τους επόμενους μήνες, δεν είναι αργά.
Σήμερα η δίκη βρίσκεται στη διαδικασία των εγγράφων της υπεράσπισης του ναζιστικού μορφώματος. Έπονται οι μάρτυρες υπεράσπισης, και μετά οι απολογίες των κατηγορούμενων.
Ας αποφασίσει η συντεταγμένη πολιτεία -έστω και τώρα- την τηλεοπτική κάλυψη της δίκης. Είναι ο μόνος τρόπος να μην μείνει κανείς ανενημέρωτος για τον χαρακτήρα της οργάνωσης. Να μην μείνουν τα εγκλήματά της στο σκοτάδι, το χρωστάμε στα θύματα, της οικογένειές τους και τις επόμενες γενιές.
*λωτοφάγος
