Ταξιδεύοντας σε μια χώρα που τα καλύτερα μνημόνια δεν τα εφαρμόσαμε ακόμα, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των αμνημόνων και των μνημονιοφάγων
Αναστροφή
Πέφτοντας από γκρεμό σε ρέμα
Η ιστορία της γυναίκας που σήμερα βρίσκεται στη φυλακή εκτίοντας ποινή δέκα ετών επειδή «πλαστογράφησε» το απολυτήριο δημοτικού για να καταφέρει να προσληφθεί ως καθαρίστρια, είναι αναμφίβολα μία ιστορία που μπορεί να συγκινήσει ακόμα και τους πιο χοντρόπετσους. Η κινητοποίηση του κόσμου για την άδικη καταδίκη της είναι συγκινητική, όμως μόλις σώσουμε το δέντρο θα πρέπει –επιτέλους- να δούμε κατάματα και το δάσος, που περικλείεται ευθαρσώς μέσα στις λίγες λέξεις που χρειάζεται για να περιγραφεί ο Γολγοθάς της γυναίκας. Από τη μία, το αναχρονιστικό πλαίσιο που ίσχυε πριν δεκαετίες για να μπορέσει αυτή η γυναίκα να βρει δουλειά ως εργαζόμενη καθαριότητας, συνεχίζει να ισχύει και σήμερα. Όπως και η εκμετάλλευση μεροκαματιάρηδων ανθρώπων που αναγκάζονταν να αναζητούν ευφάνταστους τρόπους για να καταφέρουν απλώς να κερδίσουν μία θέση στον ήλιο. Για ένα κομμάτι ψωμί…
Από την άλλη, το σημαντικότερο, τα διαπιστευτήρια που για ακόμα μία φορά έδωσε η δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη που έχει φροντίσει, επιτρέποντας και πολλές φορές εφευρίσκοντας άλλα, πολύ πιο ευφάνταστα παράθυρα για να γίνει η ανομία καθεστώς στη χώρα. Όχι η ανομία της καθαρίστριας, ούτε του… Ρουβίκωνα και των φυλλαδίων που μοιράζει στις δράσεις «τρομοκρατώντας» κρατούντες και τηλεοπτικά κανάλια. Της ανομίας που επέτρεψε, σε μία χώρα που έχει χρεοκοπήσει τρεις φορές, να μην έχει τιμωρηθεί σχεδόν κανένας. Εγκλήματα σε δημόσια ταμεία, υπηρεσίες, κρατικά και ημικρατικά όργανα που… έπεσαν έξω, τράπεζες, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία. Ποτέ ξανά, τόσα πολλά εγκλήματα με τόσους λίγους ενόχους. Με τόση λίγη δικαιοσύνη. Η δεκαετής καταδίκη της καθαρίστριες έρχεται ως επιστέγασμα μιας αποτυχημένης κοινωνίας που όλα τα παραπάνω τα βλέπει με τα μάτια της και τα ακούει με τα αυτιά της εδώ και χρόνια. Μιας κοινωνίας που έχει όλη την αλήθεια μπροστά της, όμως κατά περίπτωση και κατά μονάδες, έχει συχνά πολλούς και σίγουρα καλούς λόγους για να τα αγνοεί.
Λεγόταν και γραφόταν από το ξέσπασμα της κρίσης πως εκτός από οικονομική, είναι πολιτική και αξιακή. Πέρασαν από επάνω μας τρία μνημόνια, άφησαν σημαντικά… υπολείμματα στην πολιτική μας πραγματικότητα ως ένα τέταρτο, όμως τα μαθήματα που οφείλαμε να έχουμε λάβει παρέμειναν «γραφικές» λεπτομέρειες. Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα είναι να βγει αυτή η γυναίκα από τη φυλακή, και να της επιτραπεί να κερδίσει πίσω τη ζωή της. Η ντροπή που έχει νιώσει δεν θα ξεπλυθεί ούτε έτσι, όμως τουλάχιστον, θα της επιτραπεί να σταθεί όρθια. Κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται. Με ρυθμούς πάντα θα αναγκάζουν τους απλούς, τους μικρούς, να τρέχουν σαν τον Βέγγο για τα αυτονόητα, και εξωτικές μελωδίες για κάθε μεγάλο ψάρι που κοιτάζει τη δικαιοσύνη ως προέκταση της εξουσίας του.
Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Τουλάχιστον όχι στο δρόμο που βαδίζουμε, και κρίνοντας από τους χάρτες που ανοίγονται μπροστά μας, τα επόμενα –πολλά- χιλιόμετρα παραμένουν σε μονόδρομο. Μόνο μια αναστροφή θα μας σώσει…
********
Κτηνωδία
Μεταμνημονιακή
Η συμπλήρωση του τρίτου «μεταμνημονιακού» μήνα βρίσκει τη χώρα σε κατάσταση που σε τίποτα δεν θυμίζει μνημόνια. Σε τίποτα, εκτός από μία σειρά νόμων και ρυθμίσεων που καλά κρατούν, δίνουν τον τόνο για τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού και της… εύρυθμης λειτουργίας του κράτους. Οι πανηγυρισμοί και τα χαμόγελα, μπορεί να βρίσκουν χώρο εντός Βουλής και σε τηλεοπτικά πάνελ, κρυμμένα πίσω από τα «θετικά μέτρα» και το «τέταρτο μνημόνιο με τον λαό», όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Και δυστυχώς, δεν αρκούν πύρινες ανακοινώσεις αντιπαράθεσης με την αξιωματική αντιπολίτευση για να καλυφθούν. Ούτε, φυσικά, θα διορθωθούν με την έλευση μίας νέας κυβέρνησης που θα… καθαρίσει τα Εξάρχεια και την ανομία.
Τα αποτελέσματα της έρευνας των οργανισμών Transnational Institute, FIAN International και Αγροοικόπολις που παρουσιάστηκαν πρόσφατα, καταγράφουν μία πραγματικότητα που βρίσκεται σήμερα μακριά από τηλεοπτικούς δέκτες και πρωτοσέλιδα. Τα οκτώ χρόνια μνημονίων έχουν αφήσει βαθιά τους λεκέδες τους στην επικράτεια. Και τίποτα στο μεταμνημονιακό τοπίο δεν δίνει την ελπίδα για την ανατροπή τους. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτά, σχεδόν τέσσερις στους δέκα πολίτες της ελληνικής υπαίθρου βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας.
Δραματική αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες, με πρωτοφανή υποβάθμιση της ποιότητας, την ώρα που τα παιδιά πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα. Λιγότερο κρέας ή ψάρι, χειρότερης ποιότητας τροφή, ελάχιστη διατροφική αξία για τα παιδιά. Η λιτότητα των προηγούμενων χρόνων ισοπέδωσε κάθε κοινωνική τάξη που δεν ανήκει στο… τυχερό και παντοδύναμο 1%, εκείνους με τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις. Στα σημερινά τα χρόνια, ζούμε απλώς την προσαρμογή, την πιο άγρια αν και λιγότερο «βίαιη», δεδομένου πως μαθαίνουμε και συνηθίζουμε.
Αναστροφή λέγαμε και παραπάνω. Προς το παρόν, ωστόσο, μόνο αποστροφή…
