Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Από την Ομόνοια στη Ρόδο – Με βήματα σκοτεινά, και προς τα πίσω
Η επικαιρότητα των τελευταίων εβδομάδων αποτυπώνει με τον πιο απόλυτο τρόπο τη βαθιά σήψη στην οποία έχουμε περιέλθει ως κοινωνία, που όσο περνούν τα χρόνια εμφανίζεται όλο και πιο ξεκάθαρα στον καθρέφτη μας. Αιτία, όχι τόσο η ίδια η επικαιρότητα, η οποία ήταν και παραμένει αδυσώπητη, αλλά όλα όσα την περιβάλλουν.
Θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κάποιος πως περιστατικά όπως η φονικός ξυλοδαρμός του Ζακ Κωστόπουλου στην Ομόνοια, ο βιασμός και η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, η δολοφονία του Αλβανού Πετρίτ Ζίφλε στην Κέρκυρα συμβαίνουν για πρώτη φορά. Τουναντίον. Η ελληνική κοινωνία είναι… βαθιά εκπαιδευμένη να πέφτει από τα σύννεφα κάθε φορά που ένα τέτοιο γεγονός καταγράφεται.
Η διαφορά στα χρόνια μας είναι πως η κοινωνία της πληροφορίας, που κυκλοφορεί πολύ πιο εύκολα και δυναμικά, αλλά και οι αντιδράσεις σε αυτήν που διαχέονται ακόμα πιο εύκολα μέσω των κοινωνικών δικτύων και σε μεγάλο βαθμό πλέον επηρεάζουν τη δημόσια συζήτηση, αποκαλύπτουν ένα πρόσωπο μιας κοινωνίας που παρέμενε τις περασμένες δεκαετίες στις σκιές.
Γεγονότα όπως τα παραπάνω μοιάζουν να τράβηξαν την κουρτίνα από ένα σκοτεινό δωμάτιο στο οποίο βρίσκονταν απωθημένα τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά, που ενεργοποιούνταν μεν και παλιότερα, αλλά σήμερα έρχονται και μπαίνουν στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου.  Αρκεί σήμερα να δει κανείς τι αντιδράσεις ξεσήκωσε η ιστορία του ενεχυροδανειστηρίου στην Ομόνοια ή πως υποδέχτηκε ο κόσμος την τραγική υπόθεση της Ρόδου, για να καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά.
Οι άνθρωποι, έχουμε ξεχάσει από καιρό, άλλοι δεν έμαθαν ποτέ, να μπαίνουμε στα ρούχα και τα παπούτσια του άλλου. Του διαφορετικού, του ξένου, του περίεργου, του παρείσακτου. Αρέσει στους ανθρώπους να βάζουν τέτοιες και χειρότερες ταμπέλες, σε μια προσπάθεια -μάλλον- να αντλήσουμε «αυτοπεποίθηση» από ενάν ψευδεπίγραφο ετεροπροσδιορισμό.
Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, το κάθε άλλο. Και σίγουρα η συζήτηση περί «διαφορετικότητας», ακόμα και εάν βρισκόμαστε στο 2018, αναμφίβολα θα τραβήξει για πολλά χρόνια, αφού τα δαιμόνια με τα οποία έχουμε να τα βάλουμε είναι γεμάτα μίσος και δίψα για αίμα, εντός και εκτός εισαγωγικών. Εκείνο όμως στο οποίο θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε επί της αρχής, είναι πως καμία ζωή δεν έχει μικρότερη αξία από καμία άλλη.
Είναι πως κάθε φορά που κάποιος πεθαίνει επειδή αυτή η διαφορετικότητα για την οποία ένα μέρος της κοινωνίας τόσο πολύ αρέσκεται να στοχοποιεί, αυτό δεν θα πρέπει να είναι επιτρεπτό.
Eλεγε ο ποιητής πως «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω».
Εκεί να βρεθούμε. Και ούτε βήμα πίσω.
********
Από τα Παρίσια στα Λονδίνα και τα Βερολίνα – Στροβιλισμός
Oπως έχει αναφερθεί ξανά, οι πολιτικές εξελίξεις, ειδικά σε διεθνές επίπεδο και όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων, έχουν συχνά τη δυνατότητα να πιάνουν ταχύτητες που δεν τις πιάνει γυμνό μάτι.
Και παρότι τις περισσότερες φορές παρατηρούμε τις αλλαγές αρκετά αργότερα από την ώρα που συντελούνται, αξίζει τον κόπο μερικές φορές να κάνουμε μία «παύση» και να παρατηρήσουμε, όσο προλαβαίνουμε.
Όσα συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία, μπορεί να μοιάζουν μακρινά, έχουν όμως τη δύναμη να μετακινήσουν τεκτονικές πλάκες ολόκληρες, όχι μόνο στα ευρωπαϊκά, αλλά και στα παγκόσμια πράγματα.
Απέναντι στον Μακρόν, δεν βρίσκεται απλώς μία οικονομική τάξη που ζητά «κάτι παραπάνω». Αντιθέτως, είναι ένας ολόκληρος κόσμος, στη Γαλλία και αλλού, που η σύγχρονη Δύση έχει μάθει να συμπιέζει μονίμως, την ώρα που φροντίζει να σπέρνει… ροδοπέταλα στις ανώτερες οικονομικές τάξεις.
Την ίδια ώρα, στη Γερμανία οι εξελίξεις αναγκάζουν την Αγκέλα Μέρκελ να… μετράει ώρες, ενώ στη Βρετανία η Τερέσα Μέι είναι επίσης αντιμέτωπη με τα όρια της πολιτικής της. Oλα αυτά επ’ ουδενί δεν σημαίνουν πως έρχονται καλύτερες ημέρες. Γι’ αυτό και χρειάζεται πολίτες ενημερωμένους, σε εγρήγορση, με προσδοκίες αλλά και με δράση για τις ημέρες αυτές.
Ή μπορούμε απλώς να περιμένουμε το κύμα Τραμπισμού να περάσει και από επάνω μας…