Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Προσευχές
Στην αυγή του χρόνου
Με την πρώτη καλημέρα της νέας χρονιάς, εάν κάτι έγινε ξεκάθαρο χωρίς αμφιβολία, είναι πως η πολιτική αντιπαράθεση πρόκειται να φτάσει σε μεγάλα ύψη, με εντάσεις ίσως μεγαλύτερες και από τα προηγούμενα χρόνια, τα… αντιμνημονιακά. Με τη χώρα δεσμευμένη σε μία δεδομένη οικονομική πολιτική για πολλά χρόνια, και με τα δύο κόμματα που διεκδικούν την εξουσία να μην αμφισβητούν σε γενικές γραμμές την πολιτική αυτή, η αντιπαράθεση θα επικεντρωθεί σε άλλους τομείς, οι οποίοι ωστόσο δεν είναι μικρής σημασίας.
Όμως την ίδια ώρα αποχαιρετούμε ένα έτος που δύσκολα θα ξεχαστεί, και η ευκαιρία να πάρουμε μερικά διδάγματα μαζί μας δεν πρέπει να πάει χαμένη. Ο χρόνος που πέρασε και όσα συνέβησαν εντός του, κάλλιστα μπορούν να σκιαγραφήσουν μια μικρογραφία της εποχής που ζούμε.
Τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού στο Μάτι και ο θρήνος που σκόρπισε σε όλη τη χώρα, μας έφερε ταυτόχρονα αντιμέτωπος με αυτόν τον καθρέφτη που αποφεύγουμε από πάππου προς πάππου σαν το διάολο το λιβάνι. Το ανάλγητο κράτος, η πλημμελής παροχή υπηρεσιών στους πολίτες, η αλαζονεία των εξουσιαστών και ο δραματικός αντίκτυπος της προαιώνιας διαπλοκής του κρατικού μηχανισμού με τους πολίτες, έβαλαν και σε αυτή την τραγωδία την υπογραφή τους.
Εκτός της απόδοσης ποινικών ευθυνών όπου υπάρχουν, εάν η τραγωδία αυτή που συνόψισε με τόσο μελανό τρόπο τον κακό μας εαυτό δεν μας οδηγήσει σε καμία αλλαγή και ξεχαστεί κατά την προσφιλή μας παράδοση, ο χαμός τόσων ανθρώπων θα αποβεί διπλά άδικος. Το χρωστάμε τουλάχιστον σε εκείνους και εκείνες, τα επόμενα χρόνια να μην ζήσει κανείς ξανά τέτοια καταστροφή.
Ο δεύτερος… καθρέφτης που ήρθε αντιμέτωπός μας, και ένεκα της τεχνολογίας και της ταχύτητας της πληροφορίες θα έρχεται όλο και συχνότερα, είναι τα μεγάλα «μικρά», καθημερινά δράματα που φτάνουν στους τίτλους των εφημερίδων.
Ένας Ζακ στην Ομόνοια, μία Ελένη στη Ρόδο, μία Αγγελική -μόλις προχθές- στην Κέρκυρα. Φαρμακερές ιστορίες ανθρώπων που έγιναν βορά στα στερεότυπα, τις εμμονές και τις αναχρονιστικες λογικές μιας κοινωνίας, που μοιάζει συχνά να μην νοιάζεται τι συμβαίνει πέρα από τη μύτη της.
Είναι χρέος του καθενός και της καθεμιάς από εμάς να καταλάβουμε πως για να μπορούμε να ζούμε καλά, ειρηνικά και μαζί θα πρέπει να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε και να ξεμάθουμε, δεν είναι κακό. Να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, τις ανάγκες, τα «θέλω» του διπλανού. Μόνο έτσι μπορούμε να απολαύσουμε το ίδιο ως «διπλανοί» του.
Τα παραπάνω, παρότι «μη πολιτικά» ζητήματα, αποτελούν βαθιά πολιτικά ζητήματα για μια κοινωνία πολιτών. Ας είναι η χρονιά που ξεκινάει εκείνη που το «δε βαριέσαι» και «τι με νοιάζει» θα χαθούν στη λήθη, μαζί με τον κακό μας εαυτό.
Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη πολιτική αλλαγή στη χώρα, και δεν θα τη φέρει κανένα κόμμα. Καλή χρονιά!