Ταξιδεύοντας σε μια χώρα με το κεφάλι στην άμμο, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των αμνημόνων και των μνημονιοφάγων
Το μέτρημα
Το μπόι και η Ιστορία
Σύμφωνα και με τα όσα προέκυψαν το βράδυ της Παρασκευής στον Βορρά, η Συμφωνία των Πρεσπών θα κατηφορίσει τελικά στην ελληνική Βουλή, με τα κόμματα να είναι πλέον υποχρεωμένα να λάβουν καθαρή θέση, σε ένα ζήτημα που ταλανίζει τις σχέσεις με τους γείτονες επί δεκαετίες. Ταυτόχρονα, τα όσα θα ακολουθήσουν το προσεχές διάστημα θα διαμορφώσουν εν πολλοίς το σκηνικό με το οποίο η χώρα «εν ευθέτω χρόνω» θα πάει σε εκλογές.
Το Μακεδονικό, διαχρονικά και ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, αποτέλεσε για αρκετούς πολιτικούς το όχημα της πολιτικής τους καριέρας. Ένα ζήτημα που με βάση το συμφέρον, πολιτικοί που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης εκμεταλλεύτηκαν, ή στην καλύτερη περίπτωση απέφυγαν να επιλύσουν δραστικά. Ωστόσο, όπως σε όλο τον κόσμο συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι διεθνείς εξελίξεις προσπέρασαν τη χώρα μας. Αποτέλεσμα, μέχρι σήμερα, η γειτονική χώρα να συνιστά την «Μακεδονία» για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη.
Η Συμφωνία των Πρεσπών, πλην εμπορικών και άλλων ζητημάτων, αναγκάζει τους γείτονες να χρησιμοποιούν την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία». Είναι η πρώτη φορά που μια χώρα καταφέρνει να αναγκάσει μία άλλη να αλλάξει κάτι τόσο σημαντικό όσο το ίδιο της το όνομα, χωρίς να έχει μεσολαβήσει πόλεμος. Αυτή τη συμφωνία έμελλε να την καταφέρει μία κυβέρνηση που αυτοπροσδιορίζεται ως «της Αριστεράς». Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Πλέον, τα βλέμματα πέφτουν τόσο στο… κυβερνητικό σίριαλ του Πάνου Καμμένου, όσο και στη στάση που θα τηρήσουν πλήθος βουλευτών που τα προηγούμενα χρόνια έλαβαν σημαντικές αποφάσεις, που έθεσαν τις βάσεις για τη σημερινή συμφωνία. Η θέση της χώρας δεν διαμορφώθηκε από αυτή την κυβέρνηση, και αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάει κανείς εντός κοινοβουλίου.
Είναι γεγονός, και στις ημέρες μας το ζήσαμε με το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, τις αγκαλιές με τους Αμερικανούς, τις «χαρές» με τη Μέρκελ. Ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος δεν νιώθει την ανάγκη συνέπειας με το παρελθόν του, συνήθως στην όψη της εξουσίας. Όμως το ζήτημα του Μακεδονικού, εκτός από «ψηφαλάκια», είναι κάτι πολύ σημαντικότερο.
Αρέσει-δεν αρέσει, οι επιλογές που υπήρχαν με βάση τα όσα έχουν διαμειφθεί τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν αυτές που θα ικανοποιούσαν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών της χώρας μας. Ούτε και η κύρωση αυτής της Συμφωνίας θα τους ικανοποιήσει, καθώς για χρόνια το πολιτικό σύστημα επίμονα αγνοούσε αυτή την ανοιχτή πληγή.
Έστω τώρα, στο «και ένα», ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Η κυβέρνηση Τσίπρα έδωσε κατά τη θητεία της πολλές λαβές για να θέλει κάποιος την πτώση της. Οικονομία, εργασιακά, συνδικαλιστικά, πλειστηριασμοί και η λίστα παραμένει μακρά. Εάν μετά από όλα αυτά, πέσει βάση της ακροδεξιάς ατζέντας που η αξιωματική αντιπολίτευση… λιγουρεύεται, δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά ντροπή.
Την ώρα που σε όλη την Ευρώπη προελαύνει η ακροδεξιά και ο διχασμός, είναι ζήτημα κρίσιμης πολιτικής σημασίας να επικρατήσει στη χώρα μας η σύνεση, η συναδέλφωση και η ειρηνική επίλυση των διαφορών. Ευχολόγια, θα πει κανείς. Ας είναι…
*λωτοφάγος
