(Δεν) είναι μόνο εκλογές – Η ευθύνη των πολιτών
Σε λιγότερους από δύο μήνες, οι πολίτες σε όλη την Ελλάδα θα κληθούν να αποφασίσουν ποιους θα στείλουν για να τους εκπροσωπήσουν στην Ευρωβουλή, καθώς και ποιοι θα είναι εκείνοι που θα διαχειριστούν τους δήμους και τις περιφέρειές τους για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Αναφορικά με την Ευρωβουλή, παρότι τα όσα συμβαίνουν στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο μένουν σε ένα επιμελώς… ατημέλητο μηντιακό σκοτάδι, τα όσα αποφασίζονται είναι εξόχως σημαντικά, και ειδικά την προσεχή πενταετία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η οδηγία που εγκρίθηκε πριν από λίγες ημέρες, αναφορικά με την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων στον ψηφιακό κόσμο.
Σε αντίθεση με την έντονη αντιπαράθεση διεθνώς, αφού θέση κατά της ευρωπαϊκής Οδηγίας έλαβαν, μεταξύ άλλων, ο Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ, Ντέιβιντ Κάιε, ο ένας εκ των ιδρυτών του ίδιου του Ίντερνετ, Σερ Τιμ Μπέρνερς Λι, και περισσότεροι από 5 εκατομμύρια πολίτες της Ευρώπης που υπέγραψαν σχετικό διαδικτυακό ψήφισμα, στην Ελλάδα το σημαντικό αυτό ζήτημα έλαμψε διά της απουσίας του από τη δημόσια συζήτηση. Με λίγα λόγια, μία Οδηγία που βάζει σημαντικούς φραγμούς στην ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίες στο διαδίκτυο, υπό τον μανδύα της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων. Για… περισσότερα λόγια, μία αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορεί -πλέον- να αποβεί κατατοπιστική για τον αναγνώστη. Με ευθύνη των ευρωβουλευτών και της συντριπτικής πλειοψηφίας των μέσων ενημέρωσης, καμία συζήτηση για το ζήτημα αυτό δεν σημειώθηκε στη χώρα μας, παρά μόνο αφού εγκρίθηκε από την Ευρωβουλή.
Το παραπάνω είναι ένα μόνο, απλό παράδειγμα για τη σημαντικότητα των αποφάσεων που λαμβάνονται στα ευρωπαϊκά όργανα στα οποία μας εκπροσωπούν οι ευρωβουλευτές, αποτυπώνοντας το βάρος που καλούνται οι εκλεγμένοι να σηκώσουν. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό, η επιλογή των προσώπων που θα βρεθούν εκεί να μπορεί να σηκώσει ένα τέτοιο βάρος ευθύνης, όπως οι ευρωβουλευτές Νίκος Χουντής και Σοφία Σακοράφα, που μόνοι προσπάθησαν να ενημερώσουν το κοινό.
Όσον αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι, και ειδικά στα χρόνια τα… μεταμνημονιακά, ο δήμαρχος και ο περιφερειάρχης να λαμβάνουν αποφάσεις με γνώμονα το κοινό συμφέρον, και όχι ιδιοτελείς σκοπούς. Υπό αυτό το πρίσμα, η απλή αναλογική που πρόκειται να εφαρμοστεί για πρώτη φορά στην τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να αποβεί σωτήρια, καθώς κανένας πλέον δεν μπορεί να κυβερνά μόνος.
Όπως γίνεται κατανοητό, το τελευταίο που θα πρέπει να έχει σημασία στις εκλογές του Μαΐου είναι η -συνήθης πλέον- αντιπαράθεση των παλιών και νέων κομμάτων, της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των συνεχιστών του ΠΑΣΟΚ, του Κινήματος Αλλαγής.
Με όλο το θάρρος, θα έλεγε κανείς πως οι εκλογές που έρχονται θα μπορούσαν να αποτελέσουν και ένα σκληρό διαγώνισμα για τους ψηφοφόρους. Να αποδείξουμε, δηλαδή, εάν μετά από δέκα χρόνια μνημονιακών πολιτικών και βαθιάς οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικής κρίσης, μπορούμε πλέον να διακρίνουμε τα σημαντικά και τα απαραίτητα.
Τα αυτονόητα, ουσιαστικά, αν και όπως έχει αποδειχθεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο.
********
Κλειστά μάτια – Νεκρή καρδιά
Η κινητοποίηση των προσφύγων σε αρκετά μέρη της Ελλάδας και στα Διαβατά έξω από τη Θεσσαλονίκη, αυτό το ιδιότυπο καραβάνι προσφύγων που βρήκε το δρόμο του στις κεφαλίδες της επικαιρότητας, είχε μείνει για πολύ καιρό στο σκοτάδι. Μέσα σε καταυλισμούς, επίσημους και ιδιότυπους, ή ακόμα και μέσα σε «διαμερίσματα», στο πλαίσιο διεθνών προγραμμάτων, οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που βρέθηκαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, παραμένουν εγκλωβισμένοι εντός των συνοριακών τειχών, μακριά από τον τόπο προορισμού τους. Που στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι η χώρα μας.
Για έναν άνθρωπο που παρακολουθεί στοιχειωδώς την ειδησιογραφία του προσφυγικού – μεταναστευτικού, είναι εδώ και καιρό προφανές πως το σημείο που αρχίζουμε να συνηθίζουμε το «κακό» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Είτε πρόκειται για τις απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες καλούνται να ανταπεξέλθουν μεγάλοι και μικροί, παιδιά και ενήλικες, είτε πρόκειται για το πλήθος -και πάλι- ρατσιστικών επιθέσεων που δέχονται άνθρωποι το τελευταίο διάστημα.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει η συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία για το προσφυγικό, και την οποία εφαρμόζει η χώρα μας, είναι τέτοια που οδηγεί πολλούς ανθρώπους που κάποτε συγκινούνταν από τα «συνθήματα» υπέρ της ελεύθερης μετακίνησης, να αναφωνούν σήμερα «και τι να κάνουμε;».
Να φωνάξουμε, τουλάχιστον, θα απαντήσει ο γράφων. Να κατανοήσουμε, να συναισθανθούμε και να αγανακτήσουμε, έστω και για λίγο. Να μείνουμε, με λίγα λόγια, άνθρωποι.
