Ζεστά νερά – Πονηροί καιροί
Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, σύμφωνα με τις αντιδράσεις εντός αλλά και εκτός Ελλάδας, κάθε άλλο παρά αιφνιδιαστικά σημειώθηκαν. Τα πετρέλαια αυτής της γωνιάς της Μεσογείου βρίσκονται εδώ και χρόνια σε πολλά… μενού, είτε αυτά είναι ελληνόγλωσσα, είτε τουρκόγλωσσα, είτε βέβαια είναι γραμμένα στ’ αμερικάνικα. Ακόμα περισσότερο, από την ώρα που Ελλάδα και Κύπρος -σε διαφορετικό χρόνο η καθεμία- έβαλαν πλώρη για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και με την αρωγή πάντα των αμερικανοευρωπαίων συμμάχων μας, ήταν ζήτημα χρόνου το πότε θα επιχειρήσει η Τουρκία να δημιουργήσει (ή μήπως να παρέμβει στα) τετελεσμένα.
Υπό αυτό το πρίσμα, ούτε ο στενός εναγκαλισμός των τελευταίων ετών με τους Αμερικανούς δημιουργεί απορίες, ούτε οι «επιθέσεις φιλίας» από χώρες όπως η Γαλλία αποτελούν έκπληξη ή κάτι μη αναμενόμενο. Άλλωστε, δεν είναι καν μυστικό. Για κάθε οικονομία του πλανήτη που βρίσκεται σε δυσχέρεια, πάντα υπάρχει ένα… χέρι φορτωμένο με δεσμίδες χαρτονομισμάτων να βοηθήσει. Με το αζημίωτο βέβαια, και με το νου του χεριού να στοχεύει πάντα στο μέγιστο κέρδος.
Στην περίπτωσή μας, Κυπρίων και Ελλήνων, τον πλούτο που κρύβεται κάτω από τα νερά και τα εδάφη της χώρας. Κυπριακά οικόπεδα δημοπρατήθηκαν σε πετρελαϊκές εταιρείες ήδη, ενώ μόλις εχθές, ο Πρωθυπουργός μας αποκάλυψε πως οι Αμερικανοί αναμένεται να ξεκινήσουν έρευνες στην Κρήτη. Οι ενστάσεις στα σχέδια αυτά είναι πολλές, και η συζήτηση για τις επιπτώσεις αυτού του είδους επενδύσεων επίμονη. Στο άμεσο μέλλον θα τις βρούμε μπροστά μας. Ωστόσο, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα, δεν μπορεί παρά να δημιουργηθεί μία εξαιρετικά εύλογη και πιεστική απορία.
Εφόσον Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εδώ και χρόνια κόπτονται για την ελληνική και κυπριακή Ενέργεια, και ειδικά τους υδρογονάνθρακες της περιοχής, πως είναι δυνατόν να μην μπόρεσαν να λάβουν μέχρι σήμερα ουσιαστικά μέτρα για την επίλυση των ζητημάτων με την Τουρκία;
Σήμερα, μία ημέρα μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, αναμένονται «στοχευμένα μέτρα» κατά της Τουρκίας, ως αντίποινα για την παραβατική δραστηριότητά της. Το κατά πόσο αυτό το «στοχευμένα» θα βρει στόχο και ουσία, είναι κάτι που μένει να φανεί.
Στο τέλος της ημέρας, για ακόμα μία φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται να αποδείξει κατά πόσο αυτό το «Ένωση» το εννοεί. Εάν κρίνουμε από την προϊστορία, μόνο όταν πρόκειται για χρήματα. Αλλά ας μην προδικάζουμε…
********
Υπό την κρίση της υποκρισίας – Κλιματική Συναλλαγή
Είναι προφανές, και δεν το έχει κρύψει ο γράφων και στο παρελθόν, το κόστος μίας τέτοιας «επένδυσης» θα είναι για τη χώρα, δηλαδή για τους ανθρώπους της, πολύ ακριβό. Τα εξηγούν καλά πλήθος επιστημόνων και οργανισμών ανά τον κόσμο εδώ και πολλά χρόνια, δεν θα πέσω στην παγίδα να πιστέψω πως μπορώ να το κάνω καλύτερα. Στις τελευταίες εξελίξεις όμως κρύβεται μία ακόμα αλήθεια που τείνει να εξοργίσει ακόμα και τον πλέον φιλήσυχο παρατηρητή.
Εκτός από τους επιστήμονες και τους οργανισμούς, είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα που -υποτίθεται- πως στοχεύει στις απαραίτητες δράσεις για την Κλιματική Αλλαγή, για την οποία -υποτίθεται και πάλι- κρούει τα τελευταία χρόνια τον κώδωνα του κινδύνου. Μάλιστα, κατά τραγική ειρωνεία, στην κρίσιμη Σύνοδο στις Βρυξέλλες που ελήφθησαν οι αποφάσεις για την «απάντηση» στην κίνηση της Τουρκίας να ξεκινήσει εξορύξεις στα κυπριακά νερά, επιχειρήθηκε να βρεθεί κοινός τόπο για τους στόχους της ΕΕ για την Κλιματική Αλλαγή.
Όχι τυχαία, κατά πως φαίνεται, τα κράτη μέλη δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν. Οποία έκπληξη!
Προκλητικά ειρωνική υποκρισία, δε νομίζετε;
