Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Χώρα αναπτύξεως – Εν τόπο αναψύξεως
Έχοντας συμπληρώσει δύο και πλέον μήνες από τις εθνικές εκλογές, εάν κάποιος επιχειρούσε να περιγράψει συμπυκνωμένα το διάστημα που πέρασε έκτοτε θα έπρεπε να πει πολλά. Από τις συζητήσεις τις παρέες και τους δρόμους έως τις μικρές, τις μεγάλες και τις… πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Σε ένα πράγμα θα συμφωνούσαν όλοι, η χώρα άλλαξε κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επιχείρησε από πολύ νωρίς να δώσει τον τόνο της «πολιτικής αλλαγής», και το έκανε με μία σειρά από αποφάσεις, με τις περισσότερες εκ των οποίων να προβληματίζουν. Διότι, μπορεί η προεκλογική της πυξίδα να έδειχνε δραστικές αλλαγές στην οικονομική πολιτική της χώρας, όμως τα πρώτα δείγματα περιλαμβάνουν αισθητά περιορισμένες παρεμβάσεις, με το μείζον της -σύμφυτης, πλέον, με την οικονομία- λιτότητας των υπέρογκων πρωτογενών πλεονασμάτων, να συνεχίζουν να επιβουλεύονται τις ζωές των πολιτών, μέσω των νόμων τριών μνημονίων που συνεχίζουν να εφαρμόζονται παρά τη λήξη τους.
Θα πει κανείς, «προβληματίζουν»; Μετρήσεις και αρκετοί πολίτες υποστηρίζουν το αντίθετο. Πράγματι, συμβαίνει. Όμως πως αλλιώς μπορεί να κρίνει κανείς την νομοθετική πορεία που ακολουθεί η νέα κυβέρνηση, η οποία είναι δυστυχώς ανεξάρτητη από αυτήν των συνεχών νικών που καταγράφει σε επικοινωνιακό επίπεδο;
Οι ρυθμίσεις που έκανε μέσα στο κατακαλόκαιρο στα εργασιακά και επανέφεραν ένα άδικο καθεστώς για τους εργολαβικούς εργαζόμενους, αλλά αποδυνάμωσαν και τους εργαζόμενους στο σύνολό τους έναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, έρχονται να συμπληρωθούν από αυτές που περιλαμβάνει το «αναπτυξιακό» της νομοσχέδιο, που θα μας εισάγει στην… κανονικότητα του φθινοπώρου.
Ξεκινώντας δηλαδή από την άνοιξη (για τη Νέα Δημοκρατία) της νίκης στις ευρωεκλογές, περάσαμε στο καλοκαίρι (για εκείνην και τους οπαδούς της) της ανάληψης της διακυβέρνησης, και μπαίνουμε στο φθινόπωρο (για αρκετούς συμπολίτες μας). Ο χειμώνας έρχεται…
********
Πόσα για την ανάπτυξη; Κόσκινο και κοσκινάκι
Εάν για κάτι δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη νέα κυβέρνηση είναι για το γεγονός πως το τρίπτυχο «επενδύσεις – ασφάλεια – αριστεία» αποτελούσε το μότο της όχι μόνο κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και τα προηγούμενα τρία χρόνια που ζητούσε εκλογές. Έτσι λοιπόν, ένα νομοσχέδιο που αφορά την «ανάπτυξη», δεν θα μπορούσε παρά να μετουσιώνει αυτό που λέει ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων «να γίνουμε φιλικοί στους επενδυτές».
Ωστόσο, μία απλή ανάγνωση του νομοσχεδίου αρκεί για να γεννήσει την απορία «σε ποιους επενδυτές»;
Περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, ευρύχωρες «εξαιρέσεις» από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, περιορισμός των ελέγχων και εκχώρηση πολλών εξ αυτών σε ιδιώτες, φαραωνικές εξαιρέσεις για «στρατηγικές επενδύσεις», ακόμα και απειλές πειθαρχικών κυρώσεων για δημόσιους λειτουργούς που εμπλέκονται σε αυτές, τι είδους μήνυμα αποτελούν άραγε για την επιχειρηματικότητα στη χώρα μας; Διατάξεις που σε κάθε περίπτωση δεν θυμίζουν τις προεκλογικές διακηρύξεις για ζητήματα όπως η προκαταβολή φόρου και οι διάφορες τρελές μνημονιακές εισφορές. Σε ποιούς απευθύνονται, αν όχι στους μεγάλους εγχώριους και διεθνείς παίκτες;
Ακόμα, το νομοσχέδιο περιλαμβάνει Ενώ επιπλέον έκπληξη προκαλούν οι ειδικές διατάξεις υποστήριξης κλάδων όπως των ταχυδρομικών υπηρεσιών, των εξορύξεων, τη διανομή Τύπου και άλλα, που δεν μοιάζουν ως κλάδοι να χρήζουν στήριξης. Αυτά για το πρώτο σκέλος του τριπτύχου, καθώς για τα άλλα δύο μένει να φανεί, παρότι έτσι κι αλλιώς πρόκειται για ψευδεπίγραφα και παρελκυστικά από τα πραγματικά προβλήματα συνθήματα.
Ας είμαστε δίκαιοι, πράγματι, η ανάπτυξη απαιτεί και αυτούς τους μεγάλους παίκτες, και τα παραπάνω πρόκειται να εφαρμοστούν για να… δελεαστούν να επενδύσουν. «Απαραίτητο» δέλεαρ που φαντάζει εντελώς παράλογο, εάν λάβουμε υπόψη πως μιλάμε για μία χώρα που έχουν εφαρμοστεί τρία μνημόνια και πλήθος «μεταρρυθμίσεων».
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, λέει ο λαός μας, κι αφού ο στόχος είναι να… φιλιώσουμε με τις επενδύσεις, ας έχουμε υπόψη πως αυτές θα είναι αντίστοιχες του δρόμου που τους στρώνουμε. Και η δική μας λωρίδα μοιάζει κακοφωτισμένη και στενή…
********
Είδος υπό εξαφάνιση – Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής
Εκτός από την Ελλάδα, στις ημέρες μας αλλάζει και η Ευρώπη, με την «ετυμηγορία» του ευρωπαϊκού λαού να παίρνει σάρκα και οστά, μέσω της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τα παραπάνω εισαγωγικά ίσως να μην αρκούν για να περιγράψουν τα… μαγειρέματα που έλαβαν χώρα με τις δοσοληψίες και τις ανταλλαγές μεταξύ των χωρών για να καταλήξουν στην νέα ηγεσία της Ούρσουλα φον ντε Λάιεν, όμως αυτή είναι μία άλλη ιστορία.
Αναμφίβολα, η αντιπροεδρία του Έλληνα εκπρόσωπου, Μαργαρίτη Σχοινά, είναι από εκείνες που προκάλεσαν τις μεγαλύτερες αντιδράσεις, εντός και εκτός χώρας. Ίσως περισσότερο εκτός. Κι αυτό διότι ο τίτλος για την «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής», σε συνδυασμό με το χαρτοφυλάκιο της μετανάστευσης και της ασφάλειας αφήνει τη φαντασία να οργιάσει, ενώ μοιάζει να χαΐδεύει ατσούμπαλα τα ακραία ένστικτα που αποτύπωσε η κάλπη του περασμένου Μαΐου.
Μάλιστα ήταν τόσο έντονες οι αντιδράσεις που συζητιέται ακόμα και το ενδεχόμενο να αλλάξει ο τίτλος, γεγονός που διόλου απίθανο να προκαλέσει και νέες. Σε κάθε περίπτωση όμως, εκείνο που αρχίζει και γίνεται κατανοητό για αρκετούς δημοκρατικούς πολίτες πάντως είναι το εξής:
Κάθε προσπάθεια «εξουδετέρωσης» της ακροδεξιάς ατζέντας που προελαύνει σε πλήθος ευρωπαϊκών χωρών με τη μέθοδο της… υιοθέτησης από το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο, μπορεί να αποδυναμώνει τους -επίσης λεγόμενους- εχθρούς της δημοκρατίας, όμως το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο με τις ίδιες τις πολιτικές τους.
Αυτές τις έχουμε χορτάσει στην Ευρώπη, λίγες μόλις δεκαετίες πριν. Και είναι αυτές από τις οποίες η Ευρώπη χρήζει προστασίας, όχι οι άνθρωποι που έρχονται σε αυτήν.