Ταξιδεύοντας σε μία χώρα που δεν κάνει ησυχία, αποκαθηλώνοντας τη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων
Η Δημοκρατία ως οδηγός – Και όχι ως απειλή
Υπό την αίρεση της διαχείρισης της ετυμηγορίας του εκλογικού σώματος στο δημοψήφισμα της Κυριακής από την ελληνική κυβέρνηση, η αξία του αποτελέσματος αναγνωρίζεται ήδη διεθνώς ως ιστορικής σημασίας.
Έξι στους δέκα Έλληνες ψήφισαν “όχι”, απορρίπτοντας τις παροτρύνσεις ηγετών χωρών, υψηλόβαθμων αξιωματούχων, της πλειοψηφίας του παλιού πολιτικού προσωπικού, των διεθνών και εγχώριων κεντρικών μέσων ενημέρωσης, της επιχειρηματικής ελίτ.
Ουσιαστικά, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όρισε, δυνητικά έστω, ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πιθανής συμφωνίας.
Είναι σημαντικό το γεγονός πως, τα μηνύματα που έρχονταν από τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης δείχνουν πως αυτή τη “νίκη” του ελληνικού λαού σπεύδουν να την οικειοποιηθούν εξίσου και εκείνοι.
Μία νίκη που έσπευσαν να την αναγνωρίσουν ακόμα και οι δύο ισχυροί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ανγκέλα Μέρκελ και Φρανσουά Ολάντ.
«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή λαμβάνει υπόψη και σέβεται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα» ήταν και η αντίδραση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Ανεξαρτήτως της τελικής συμφωνίας, το πολιτικό κεφάλαιο που ενεργοποιεί η κινητοποίηση του κόσμου το τελευταίο διάστημα, μπορεί να δώσει μία νέα πνοή στην Ένωση.
Σε κόντρα με όσους υποστηρίζουν πως αυτή ακριβώς η κινητοποίηση μπορεί να οδηγήσει στη διάλυσή της.
********
Συνάντηση… γνωριμίας – Ελπίδες για ενιαίο μέτωπο στις αντιλαϊκές λύσεις;
Μία από τις παρενέργειες της δυναμικής κινητοποίησης του κόσμου, είτε υποστηρικτών του “ναι” είτε του “όχι”, είναι και η ανάγκη να έρθουν σε συνεννόηση οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου.
Γεγονός που οδήγησε στην έξοδο και τον δεύτερο υπέρμαχο της πολιτικής που εφαρμόστηκε το προηγούμενο διάστημα στη χώρα. Ο Αντώνης Σαμαράς, μετά τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αποτελεί παρελθόν από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πλήρη σύμπνοια και κοινές επιδιώξεις, η ελπίδα πως μπορεί πλέον η χώρα να παρουσιάσει μία ενιαία πρόταση τους εταίρους και δανειστές αρχίζει να αχνοφαίνεται.
Και αυτό αποτελεί ακόμα μία νίκη. Που απορρέει, όχι από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά από την ίδια την διενέργειά του.
********
Ξημέρωσε στο… Παλέρμο – Χωρίς τον Βαρουφάκη
«Λίγο μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, μου κατέστη γνωστό ότι οι συμμετέχοντες στο Eurogroup, και λοιποί εταίροι, θα “εκτιμούσαν” την… απουσία μου από τις συνεδριάσεις του, κάτι που ο πρωθυπουργός έκρινε ότι ίσως βοηθήσει στην επίτευξη συμφωνίας. Για αυτό και αποχωρώ από το Υπουργείο Οικονομικών».
Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν ήταν πολιτικός. Και αυτό ήταν κάτι που μπορούσε να το διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε.
Όπως μπορεί να διαπιστώσει πως χάρη στην επικοινωνιακή τακτική του οικονομολόγου, κατάφερε να αλλάξει την ατζέντα των συζητήσεων στα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα.
Η Ιστορία, έχει το κακό (για κάποιους) συνήθειο να βλέπει τα πράγματα χωρίς συναισθηματισμούς, αισθητική και θέρμη. Δεν καταγράφει συμπάθειες και αντιπάθειες.
Όποια κι εάν είναι η εξέλιξή της, τον πρώην πλέον υπουργό Οικονομικών, θα τον καταγράψει ως σημείο αναφοράς της ελληνικής κρίσης.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για τον νέο υπουργό, Ευκλείδη Τσακαλώτο. Οι ευχές όλων μας είναι μαζί του, να δρέψει τους όποιους καρπούς του αφήνει παρακαταθήκη ο προκάτοχός του.
********
Να σωθεί η Ελευθεροτυπία – Από κάθε εχθρό της
Οι ιαχές και τα συνθήματα κατά τις συγκεντρώσεις του “όχι”, κατά των δημοσιογράφων και συγκεκριμένων ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης, δεν περιποιούν τιμή για κανέναν. Ούτε για τη δημοκρατία μας, ούτε για τον πολιτικό μας πολιτισμό.
Ήταν όμως το αποτέλεσμα μιας μακράς, υπέρ του δεόντως άνισης μεταχείρισης της κοινής γνώμης από αρκετούς από τους εκπροσώπους μιας μεγάλης πλειοψηφίας αυτών των μέσων.
Και εάν για κάτι μας έχει πείσει η Ιστορία, είναι πως το άδικο γεννά άδικο. Στην καλύτερη περίπτωση.
Η “τάξη” που έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση πως προτίθεται να βάλει στα μέσα ενημέρωσης ίσως λειτουργήσει εκτονωτικά στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, που είδαν πολλά από αυτά να καταπατούν κάθε κώδικα δεοντολογίας. Μαζί με αρκετούς από τους νόμους του ελληνικού κράτους.
Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος που έχει ξεκινήσει εισαγγελική έρευνα για την κάλυψη του δημοψηφίσματος από τα τηλεοπτικά κανάλια.
Η Ελευθερία του Τύπου είναι ένα διεθνώς αναγνωρισμένο, ιστορικό και κρίσιμης σημασίας κοινωνικό κεκτημένο, που θα πρέπει να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.
Αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει να γίνει σεβαστό από κάθε εμπλεκόμενο. Τερματίζοντας μία μακρά περίοδο ανομίας, κυρίως στο τηλεοπτικό τοπίο.
*λωτοφάγος
