Ταξιδεύοντας σε μία χώρα ομήρων, χειμαζόμενη στη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων
Με το πιστόλι στον κρόταφο – Μετά την Οικονομία, η σειρά της Δικαιοσύνης
Η αναμενόμενη υπερψήφιση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, επιβεβαίωσε και πάλι το καθεστώς εκβιασμού υπό το οποίο σήμερα νομοθετεί το ελληνικό κοινοβούλιο. Το ίδιο και το νομοσχέδιο για τη διάσωση των τραπεζών.
Ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης, ομολόγησε από βήματος της βουλής πως δεν πιστεύει στο νομοθέτημα το οποίο φέρει την υπογραφή του. Μάλιστα, κατέστησε σαφές πως δεν μπορεί να προβεί σε βελτιώσεις, υπό τον φόβο της μη αποδοχής από τους δανειστές.
Η πληροφορία δε πως το νομοθέτημα εννιακοσίων σελίδων αποτελεί πιστό αντίγραφο εκείνου που είχε κατατεθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν αφήνει πλέον περιθώρια για παρανοήσεις.
Παρά το «πάγωμά» της για μερικούς μήνες, η κοινωνιοκτόνα μνημονιακή πολιτική επανέρχεται δριμύτερη. Εν είδη απόλυτου εκβιασμού.
Πριν λίγο καιρό, ένας φίλος μαθηματικός μου εξηγούσε:
Πολλές φορές, μία αριστερή παρένθεση μπορεί να σε ταλαιπωρήσει αρκετά. Εκτός εάν καταφέρεις να την κλείσεις με μία δεξιά…
********
Στο ίδιο έργο θεατές – Επιστροφή στο… 2010
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν έχει ακόμα γίνει γνωστό τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Είτε η κυβερνητική πλειοψηφία πέρασε αλώβητη από την χθεσινή ψηφοφορία, είτε οι βουλευτές που την στηρίζουν «έπεσαν» κάτω από το ψυχολογικό, ελλείψει πρότασης μομφής, όριο των 121 βουλευτών.
Σε κάθε περίπτωση, το νομοθέτημα αποτελεί ήδη νόμο του κράτους. Κι αυτό, χάρη στις ψήφους της αντιπολίτευσης.
Οι υπολογισμοί επί υπολογισμών για τις θετικές και τις αρνητικές ψήφους θυμίζουν έντονα τους πρώτους μήνες των μνημονίων, στο μακρινό πλέον 2010. Τα σενάρια διάσπασης, επίσης.
Διαγραφές μπορεί να μην έχουν υπάρξει ακόμη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όμως οι δηλώσεις περί διαζυγίου δείχνουν πως αυτές απλώς καθυστερούν.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μία θλιβερή επανάληψη, πέντε χρόνια μετά, με τις όποιες εναλλακτικές λύσεις να απουσιάζουν από το προσκήνιο.
Το… έργο που παίζεται σήμερα, έχει ανέβει αρκετές φορές τα τελευταία πέντε χρόνια. Δυστυχώς, δεν έχει μείνει κανένας μέσα στην κοινωνία που να μην γνωρίζει το φινάλε του.
Και όπως δείχνουν οι ενδείξεις αλλά και η πρόσφατη εμπειρία, αυτό και πάλι αναμένεται πικρό.
********
Ομολογία Γιούνκερ – Μιλούν… τα όπλα
«Η ευρωπαϊκή ενοποίηση, γεννημένη από την θέληση των λαών, μετατράπηκε σε ένα σχέδιο των ελίτ και αυτό εξηγεί το χάσμα μεταξύ της γνώμης των λαών και της Ευρωπαϊκής δράσης».
Η παραπάνω δήλωση δεν ανήκει ούτε σε κάποιον ευρωσκεπτικιστή, ούτε σε κάποιο στέλεχος της Αριστερής Πλατφόρμας.
Τάδε έφη ο ίδιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και η παραδοχή του θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Οι ηγέτες αυτής της ένωσης που μεταλλάσσεται σε λέσχη δανειστών, δείχνουν να έχουν πλήρη γνώση για το που βαδίζουν.
Εμείς έχουμε επίγνωση;
********
Ραντεβού… τον Αύγουστο – Η μάχη των μαχών
Σε κάθε περίπτωση, κανένας δεν θα πρέπει να αμελεί πως τα όσα ψηφίζονται σήμερα στη βουλή αποτελούν απλώς προαπαιτούμενα μέτρα για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων.
Η τελική συμφωνία αναμένεται να είναι έτοιμη μετά τα μέσα Αυγούστου, και τότε είναι ου θα φανεί… πόσα απίδια παίρνει ο σάκος.
Όπως από πολύ νωρίς είχα τονίσει από αυτό το βήμα, επιτακτικός στόχος της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου ήταν η κάλυψη των πολύ άμεσων χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας. Καθώς και την ανάγκη των θεσμών να μην εγγράψουν ζημιές που θα τους δημιουργούσαν προβλήματα.
Συνεπώς, τα… σπουδαία θα έρθουν μαζί με το τέλος του καλοκαιριού. Ενός καλοκαιριού που, δυστυχώς, ακόμα περιμένουμε…
*λωτοφάγος
