Αριστερή εξίσωση – Για δυνατούς λύτες
Και να που επτά μήνες μετά τις προηγούμενες εκλογές και λιγότερες από δύο εβδομάδες πριν τις επόμενες, έφτασε η ώρα να βρεθούμε μπροστά στην εφαρμογή ενός ακόμα μνημονίου.
Εάν ένα μάθημα έχει δοθεί για τα καλά τους προηγούμενους μήνες και ειδικά μετά τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων είναι πως η λογική της ανάθεσης τελείωσε.
Εμείς πρέπει να βρούμε τη δύναμη, να σηκωθούμε στα πόδια μας, να προσφέρουμε βοήθεια οπουδήποτε μπορέσουμε, να τη ζητήσουμε οποτεδήποτε τη χρειαστούμε.
Ό,τι συναισθήματα και να δημιουργεί η κατάσταση που διαμορφώνεται και η οικονομική δέσμευση της χώρας για αρκετά χρόνια, η ζωή, πάντα και παντού, οφείλει να συνεχίζεται.
Στο χέρι μας είναι εάν θα γίνουμε στήριγμα, αρωγός, κολώνα για τους διπλανούς μας. Εάν θα μάθουμε να ελέγχουμε τις αρχές. Εάν θα γίνουμε επιτέλους ενεργοί πολίτες.
Πιστέψτε με η ενέργεια που θα δούμε να απελευθερώνεται μέσα στην κοινωνία σε μία τέτοια εξέλιξη θα εκπλήξει πολλούς.
Και θα κάνει ακόμα περισσότερους να χάσουν τον ύπνο τους.
********
Αντιμνημόνιο “volume 2” – Η επόμενη ημέρα
Από τον Ιούλιο αυτό που γράφαμε από τούτη εδώ τη στήλη ήταν πως, μετά τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου, εάν κάτι δέχθηκε ισχυρό πλήγμα, ήταν η κόντρα ετών μεταξύ μνημονίου και αντιμνημονίου.
Βεβαίως, παράλληλα με τα πλήγματα που δέχονται συγκεκριμένες οικονομικές τάξεις.
Η ισχυρότερη δύναμη του αντιμνημονίου “αναγκάστηκε” να προσχωρήσει στις τάξεις του αντιπάλου στρατοπέδου. Ωστόσο, όπως και να επιχειρείται να εμφανιστεί ο μονόδρομος, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός κριτικής.
Αντίθετα, από τη στιγμή που οι πλειοψηφία πολιτικών δυνάμεων και πολιτών φαίνεται να υποκύπτει σε αυτόν τον ιδιότυπο «συμβιβασμό» υπάρχει ανάγκη μεγαλύτερη από ποτέ, η κριτική να είναι γόνιμη.
Αφού η πλειοψηφία των πολιτών εμφανίζεται, τουλάχιστον σήμερα, αποφασισμένη να περπατήσει και αυτόν τον δρόμο, το «αντιμνημονίο» θα πρέπει να περάσει στην πιο παραγωγική του φάση.
Με προτάσεις, δράσεις και πρωτοβουλίες, που θα χτυπάνε το μνημόνιο στην καρδιά του. Και όχι απλώς στα παράθυρα των ειδήσεων.
********
Υπάρχει ζωή έξω από την πόρτα μας – Και πρέπει να ζήσει.
Πέρα από την προσωπική μας «μικροκαθημερινότητα» όλοι γνωρίζουμε καλά πως υπάρχει μία πραγματικότητα που μας ξεπερνά. Και αυτή είναι των πολέμων, αφού το 2015 η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη καταφέρει να εξαφανίσει από προσώπου γης.
Και πώς να γίνει κάτι τέτοιο θα μου πείτε, όταν πολλά από τα κέρδη του συστήματος βασίζονται ακριβώς σε αυτήν τη «διαδικασία»;
Είναι όμως υποχρέωση κάθε ανθρώπου, εμπρός σε τέτοια δράματα, να κλείνει για λίγο τα μάτια και να γίνεται ένας από αυτούς.
Ενας από τα μπουλούκια που τρέχουν σκόρπια μετά από κάποια βόμβα στη Μοσούλη. Ενας από εκείνους που κρύβονται σε κάποια σπηλιά την ώρα που ο στρατός του δικτάτορα Άσαντ τους αναζητά πόρτα – πόρτα για να τους εκτελέσει. Μία από εκείνες τις μανάδες που κρατούν σφικτά τα παιδιά τους σε κάποια επέλαση των τζιχαντιστών στο Κομπάνι.
Ο πατέρας που βλέπει το παιδί του να πνίγεται στον ωκεανό που μέχρι πριν δυο στιγμές ήταν γεμάτος ελπίδα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν γεννιέται κανείς με τη δυνατότητα ενσυναίσθησης. Τη μαθαίνει όμως και την καλλιεργεί.
Δεν είναι δα και τόσο δραματικό να μπαίνουμε πότε – πότε στα παπούτσια του άλλου. Ειδικά εάν εκείνος είναι κατατρεγμένος, τρομαγμένος και πολλές φορές, έχει ως κινητήριο δύναμη τα μάτια ενός μικρού παιδιού.
Όπως και τα δικά μας.
********
Θεωρία, μα και πράξη – Να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας
Πέρα από τις δικές μας ευθύνες να σταθούμε στον άνθρωπο, ειδικά από τη στιγμή που την ίδια χρονική περίοδο ζητούμε μίαν άλλη, διαφορετική αλληλεγγύη ως λαός, υπάρχουν και άλλες αντικειμενικές, μεγαλύτερες, που πρέπει να αποδοθούν.
Οι μεγαλύτερες ανήκουν αποκλειστικά στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, που άφησε να διαμορφωθούν καταστάσεις όπως αυτές στην Κω και τη Μυτιλήνη προτού αναλάβει δράση.
Οπως αυτές με το φορτηγό – ψυγείο στην Αυστρία, που 70 ψυχές χάθηκαν μέσα στο καλοκαίρι.
Οπως αυτές στον πάτο της Μεσογείου, που αποτελεί σήμερα τον πολυπληθέστερο «καταυλισμό» προσφύγων και μεταναστών στον κόσμο.
Καιρός είναι να δούμε διαδηλώσεις, απεργίας και πρωτοβουλίες δράσης, που ως στόχο δεν θα έχουν μόνο εισοδήματα, δικαιώματα και άλλες παροχές.
Αλλά θα καλούν την Ευρώπη και το σύνολο του πλανήτη να αφήσει κατά μέρους τη λογική των αριθμών και να θέσει στο επίκεντρο την λογική των ανθρώπων.
Τότε μόνο θα έχουμε κερδίσει κάτι.
ΥΓ. Καλό χειμώνα, φθινόπωρο και τα λοιπά από θέσεως και πεποιθήσεως δεν εύχομαι. Εύχομαι όμως γερά στομάχια, καλά μυαλά και μιαν άλλη μέρα. Πιο φωτεινή, πιο ελπιδοφόρα, πιο ανθρώπινη.
* λωτοφάγος
