Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Παράνομοι εκβιασμοί – Ομολογία… μπλόφας για τα περί Grexit
Μόλις λίγες εβδομάδες μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, κορυφαίο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας παραδέχεται πως ο εκβιασμός που οδήγησε τη χώρα στον μονόδρομο ενός αιματηρού συμβιβασμού, ήταν «παράνομος».
«Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν ήταν ποτέ μια πραγματική πιθανότητα καθώς θα ήταν παράνομη» δήλωσε μόλις εχθές το νο2 του Μάριο Ντράγκι, ο αντιπρόεδρος της Ε.Κ.Τ. Βίτορ Κονστάντσιο.
Η παραδοχή αυτή αφήνει έκθετους όλους εκείνους, Έλληνες και ξένους, που υπερασπίζονται όλο το προηγούμενο διάστημα πως άλλη επιλογή δεν υπήρχε.
Αυτό που ξεκαθαρίζεται από το πιο υψηλό επίπεδο είναι πως, ουσιαστικά δεν υπήρχε ούτε η επιλογή του Grexit. Ηταν ένας εκβιασμός επίπλαστος, αλλά κυρίως παράνομος.
Αραγε, μετά από πεντέμιση και πλέον χρόνια κατάφωρα άδικης μεταχείρισης της χώρας από δανειστές και εταίρους, θα ζήσουμε κάποια ημέρα δικαίωσης; Ή απλώς κάποτε θα την καταγράψει η Ιστορία, ως ένα μνημείο εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου και φόβου;
********
Επτά χρόνια… φαγούρα – Η λιτότητα «τελειώνει» την ελληνική κοινωνία
Ενας πολίτης που έχει ζήσει την κρίση να ξεσπά και να θεριεύει στη χώρα, δεν περιμένει τα στατιστικά των ξένων οργανισμών για να διαπιστώσει το εύρος της καταστροφής. Ωστόσο, τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης αποστομώνουν ακόμα και τον τελευταίο υποστηρικτή της λιτότητας.
Η πρωτοφανής, εν καιρώ ειρήνης, οικονομική καταστροφή της χώρας έχει αφαιρέσει πάνω από το ένα τέταρτο των εισοδημάτων των πολιτών από το 2007 στη χώρα μας, την ώρα που το κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν έχει συρρικνωθεί κατά 22,8%
Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα πριν τις εθνικές εκλογές, και τον σχηματισμό της κυβέρνησης που θα εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο που ενισχύει την λιτότητα, το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.
Εάν δεν υπάρξει η χάραξη μίας σοβαρής εθνικής οικονομικής πολιτικής που να στοχεύει ξεκάθαρα προς την ανακούφιση όλων εκείνων των οικονομικών τάξεων και των στρωμάτων που είδαν την ζωή τους να υποβαθμίζεται τα τελευταία χρόνια, τα επόμενα στοιχεία θα αναδεικνύουν μία ακόμα χειρότερη κατάσταση.
Γι’ αυτό και το επίδικο των εκλογών είναι ποιος θέτει σε πρώτο πλάνο την κοινωνική συνοχή και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, και ποιος επιμένει στις συνταγές που συνέτειναν αυτή την οικονομική καταστροφή.
********
Ο… αντιευρωπαϊσμός της Ευρώπης – Το προσφυγικό ρίχνει τις μάσκες
Η στάση που οι εταίροι μας επέδειξαν κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, αλλά και της επιβολής μίας κοινωνιοκτόνας συμφωνίας, άνοιξε μία σημαντική ρωγμή στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Δυστυχώς, η ανεπάρκεια, αλλά και η υποκρισία που επιδεικνύεται απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα και τον επιμερισμό των ευθυνών, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο γκρέμισμα των όποιων ευρωπαϊκών αξιών διασώθηκαν μέχρι σήμερα.
Οι πρόσφυγες που, κατά χιλιάδες, εγκαταλείπουν τις εστίες τους λόγω πολέμου, δικάζονται και ξαναδικάζονται σε κάθε χώρα από την οποία περνούν για να βρουν αυτό που το ευρωπαϊκό ιδεώδες, αλλά και οι κοινοτικές νομοθεσίες, ορίζουν πως δικαιούνται.
Σύνορα ανοιγοκλείνουν, ευρωπαϊκές συνθήκες καταπατούνται. Εσχάτως, ξανανοίγουν και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ, μαζί με τις πιο απεχθείς μνήμες του παρελθόντος.
Η Ιστορία γράφεται αυτούς τους μήνες μπροστά στα μάτια μας. Αυτό που στην Ευρώπη, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις και στην Ελλάδα δεν έχουν καταλάβει αρκετοί, είναι πως η Ιστορία παράλληλα καταγράφει και την δική μας δράση και αδιαφορία.
Και η… γραμματοσειρά που θα επιλέξει, δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου ευρωπαϊκή.
********
Ημέρα μνήμης – Δύο χρόνια χωρίς τον Παύλο
Με την δίκη να είναι ακόμα σε εξέλιξη και την Δικαιοσύνη να μην έχει επιβληθεί, η αυριανή επέτειος της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ξύνει πληγές που ακόμα δεν έχουν επουλωθεί καθόλου.
Δύο χρόνια μετά, η Χρυσή Αυγή ακόμα προτιμάται από μία σημαντική μερίδα ψηφοφόρων, παρά το γεγονός πως ο ρατσιστικός και φασιστικός της λόγος πλέον δεν κρύβεται με κανέναν τρόπο.
Η απόφαση του δικαστηρίου για την φύση της οργάνωσης θα κρίνει πολλά. Όμως περισσότερα θα κρίνει η στάση που θα κρατήσει η κοινωνία.
Και μέχρι στιγμής, δυστυχώς, η στάση είναι αυτή της απάθειας.
Τον Παύλο δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε. Και δεν θα τον ξεχάσουμε. Τουλάχιστον, όχι όσο οι δολοφόνοι του κυκλοφορούν ελεύθεροι και σπέρνουν το μίσος και τον φασισμό.
*λωτοφάγος