Ταξιδεύοντας σε μία χώρα με ήλιο και βροχή, αποκαθηλώνοντας τη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων
Προεδρική έκπληξη – Εκτός απροόπτου, έχουμε νέο Πρώτο πολίτη της χώρας
Από την πρώτη στιγμή είχα ταχτεί με αυτούς που επιθυμούσαν… την έκπληξη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Από τον λαμπρό Κώστα Γαβρά μέχρι την αξιοσέβαστη Ιωάννα Καρυστιάνη, οι επιλογές ήταν αρκετές. Γι’ αυτό και αρχικά μούδιασα με την ανακοίνωση του υποψηφίου νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ωστόσο, είναι γεγονός πως οι ειδικές συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας, χρήζουν ειδικών χειρισμών.
Η επιλογή Παυλόπουλου υπό αυτό το πρίσμα, μοιάζει να είναι από τις καλύτερες. “Έκπληξη” κι αυτή.
Ενας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες «γωνίες» που να ενοχλούν το αριστερό ακροατήριο, αποδεκτός από το δεξιό ακροατήριο, με ισχυρούς δεσμούς με την οικογένεια Καραμανλή όσον αφορά το ξενόγλωσσο ακροατήριο.
Παράλληλα, το θέμα της Προεδρικής εκλογής κλείνει οριστικά, αμετάκλητα και ενωτικά, αφήνοντας χώρο σε όλα τα υπόλοιπα “καυτά” ζητήματα.
Μία τέτοια επιλογή μπορεί να μην αναβαθμίζει τον ίδιο τον θεσμό, μπορεί να τον χρησιμοποιήσει όμως για να αναβαθμίσει τους δεσμούς της κοινωνίας.
Ας ευχηθούμε τουλάχιστον, ο κύριος Παυλόπουλος να καταφέρει να γίνει Πρόεδρος όλων των Ελλήνων. Καλή του επιτυχία.
***
Εκτακτο Παράρτημα (λέγε με Eurogroup)
Μετά από ακόμη μία… κατάρρευση των συνομιλιών της Δευτέρας, το αυριανό έκτακτο Eurogroup είναι γεγονός.
Η χώρα μας εμφανίζεται να ζητά παράταση της δανειακής σύμβασης, επάνω στο προσχέδιο Μοσκοβισί. Εκείνο το προσχέδιο που παρουσιάστηκε στον ΥΠΟΙΚ Βαρουφάκη, για να αντικατασταθεί λίγο αργότερα από εκείνο του Χερ Σόιμπλε.
Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Το ίδιο και οι αναλύσεις. Ενα όμως είναι σίγουρο.
Η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από διαφόρους… Ραχόι δεν θα παραδοθεί έτσι εύκολα.
Πως μπορεί ένας “Δαβίδ” να τολμά να υψώσει το ανάστημά του απέναντι σε έναν παντοδύναμο “Γολιάθ”, πλαισιωμένο από υπηρέτες και εξυπηρετητές.
Το ζήτημα πλέον είναι ο “Δαβίδ” να εμφανιστεί απέναντί τους δυνατός και αξιόμαχος. Και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο εάν στο εσωτερικό της χώρας υπάρχει ένα ισχυρό, αρραγές μέτωπο.
***
Η ελπίδα (τους) πεθαίνει τελευταία – Η συντήρηση όμως δεν κρατά αιώνια.
Από την πρώτη στιγμή, οι Ευρωπαίοι εταίροι αντιμετώπισαν τη νέα κυβέρνηση ως «μία από τα ίδια». Κάτι σαν τους προκατόχους της.
Χρειάστηκε χρόνος για να καταλάβουν πως η ελληνική αποστολή είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει δυναμικά και με αξιώσεις ουσιαστική αλλαγή του προγράμματος. Και μάλιστα, ακόμα μερικοί στο Βερολίνο δείχνουν να μην το έχουν πάρει απόφαση.
Ο πρόεδρος Γιούνκερ, η Ε.Κ.Τ. και ο Επίτροπος Μοσκοβισί δείχνουν να το έχουν καταλάβει. Ανάλογη κατανόηση μοιάζει να δείχνει και το Δ.Ν.Τ. που κρατά όμως αποστάσεις.
Οι παραπάνω όμως δεν αποφασίζουν μόνοι. Το διαπιστώσαμε και στη Σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της Δευτέρας.
Δεν είναι μόνο οι Γερμανοί που «ονειρεύονται» είτε την κατάρρευση της ελληνικής κυβέρνησης, είτε τη στροφή 180 μοιρών.
Είναι και οι Ισπανοί και οι λοιποί «μνημονιακοί», που βλέπουν τις εκλογές τους να έρχονται και το πλήθος να ζητωκραυγάζει “Podemos”.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ο Μαριάνο Ραχόι αντιμετωπίζει τον Αλέξη Τσίπρα ως… εσωτερική αντιπολίτευση.
Γι’ αυτό και οι δυνάμεις χωρών που εφάρμοσαν τη λιτότητα κατά γράμμα, εμφανίζονται ως οι πιο ισχυρές αντιστάσεις της Ένωσης σε κάθε πρόοδο της ίδιας της Ευρώπης.
Εως πότε όμως θα την αναβάλλουν;
*λωτοφάγος
