Απο(παρα)λογισμός Ι
To θέμα της χρονιάς
Μέσα σε μόλις ένα έτος περισσότεροι από 850.000 πρόσφυγες έχουν περάσει τα νερά της Μεσογείου στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν το δικαίωμα που τα κατοχυρωμένα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η Δύση θα έπρεπε απριόρι να τους αποδίδει. Το Δικαίωμα στο άσυλο του πρόσφυγα πολέμου. Eνας στους πέντε απ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι παιδιά, που οι στιγμές αυτές, του πολέμου στην πατρίδα και του “πολέμου” του πολιτισμού μας, θα μείνουν στις μνήμες τους ανεξίτηλες για πάντα. Περίπου 3.700 απ’ αυτούς τους ανθρώπους έχουν πνιγεί σε αυτά τα νερά, μην προλαβαίνοντας να βιώσουν τον Γολγοθά που η φωτισμένη Δύση επιφυλάσσει για τους υπόλοιπους. Τα νεκρά παιδιά ξεπερνούν τα 1.000. Κι αυτοί είναι μόνο οι επισήμως καταγεγραμμένοι θάνατοι. Εάν υπάρχει θεός, δεν θα πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πώς με τα παραπάνω στοιχεία θα κάνει το ταμείο. Και ο μέχρι σήμερα απολογισμός είναι για όλους μας ένα εισιτήριο στην πρώτη θέση για την κόλαση…
********
Απολογισμός ΙΙ
Το… ανάθεμα της χρονιάς
Από την υπερήφανη διαπραγμάτευση των πρώτων ημερών του 2015, έως τον επώδυνο συμβιβασμό και τη στροφή στον ρεαλισμό, ένα… τσιγάρο δρόμος και μόλις ένα έτος. Ένα έτος όμως που ήταν αρκετό για να συντελέσει μία αναπάντεχη επιστροφή στο παρελθόν. Τόσο όσον αφορά τις διεκδικήσεις και τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, όσο και για τα οικονομικά στοιχεία της χώρας. Πολιτικά, η χρονιά που μας πέρασε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ιδιότυπη Μηχανή του Χρόνου. Το πρόβλημα είναι πως φαίνεται ότι εδώ και μερικούς μήνες έχουμε χάσει τα κλειδιά της, και οποιαδήποτε νοσταλγία για το πρόσφατο παρελθόν οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη. Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες λοιπόν…
********
Απο(νεο)λογισμός ΙΙΙ
Το πιο σκοτεινό θέμα της χρονιάς
Το χτύπημα στο Παρίσι ήταν το κερασάκι στην τούρτα, η οποία όμως σερβίρεται, παραδόξως, ως πρώτο πιάτο. Τα “ορεκτικά” σερβίρονται εδώ και χρόνια στην Μέση Ανατολή. Στη Συρία το ζουν στο αίμα τους, στο Ιράκ το εντοπίζουν στα κορμιά τους, στο Κομπάνι το πληρώνουν με τη ζωή τους. Θάνατος παντού, πολύ πριν μυρίσει ο αέρας της Δύσης. Η επέλαση του Ισλαμικού Κράτους, απ’ όπου κι εάν εκπορεύεται, έχει ξεκινήσει πολύ πριν οι σειρήνες του συναγερμού σημάνουν στο Παρίσι και την υπόλοιπη Ευρώπη. Σήμερα η Ευρώπη βιώνει μία ταχεία στρατιωτικοποίηση, η οποία θα συνεχιστεί και το 2016, με άγνωστο προορισμό και κατάληξη. Η εικόνα της γενικευμένης σύρραξης βρίσκεται παντού. Αρκεί κάποιος να αφιερώσει λίγο χρόνο για να το διακρίνει. Η κρίση όμως σήμερα είναι πιο θολωμένη από ποτέ, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που μπερδεύουν την φαντασία και το… σινεμά, με την θλιβερή πραγματικότητα. Είτε ηθελημένα είτε ακούσια. Το νέο έτος όμως, φοβάμαι, πως δεν θα αφήσει άλλα περιθώρια για παρεξηγήσεις…
********
Το αύριο είναι σήμερα
Η ευχή μου για το νέο έτος, διά χειρός Χρόνη Μίσσιου
«Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε… κατάλαβες; Ολο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές που γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”. Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών. Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…».
Ποτέ ξανά. Χρόνια πολλά και καλή, γεμάτη, υγιή νέα χρονιά
*λωτοφάγος
