Ταξιδεύοντας σε μια χώρα… εξόριστη, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των αμνημόνων και των αναπτυξιακών οδοστρωτήρων
Η αιώνια νύχτα μερικών θολωμένων μυαλών – Λαθροδιαχείρηση
Από την τελευταία φορά που η στήλη φιλοξενήθηκε σε τούτες εδώ τις σελίδες έχουν περάσει μόλις δύο εβδομάδες. Διάστημα που σε άλλες περιπτώσεις κρίνεται ελάχιστο για την οποιαδήποτε αλλαγή, υπεραρκετό ωστόσο για μία… στροφή σε μια κανονικότητα ζοφερή και δυσοίωνη.
Οι αποφάσεις της κυβέρνησης και -κυρίως- η ρητορική της για το προσφυγικό/μεταναστευτικό δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία. Αντιθέτως, συχνά – πυκνά κατά το διάστημα που διεκδικούσε την εξουσία «ξέφευγαν» διαφόρων ειδών κορώνες. Ωστόσο, μέσα σε λίγες μόλις ημέρες «δεν υπάρχει προσφυγικό, αλλά μεταναστευτικό», «δεν είναι μετανάστες, είναι λαθρομετανάστες», «οι περισσότεροι δεν δικαιούνται ανθρωπιστικής βοήθειας» και άλλα τέτοια, που μοιάζουν βγαλμένα από την πιο μισαλλόδοξη ρητορική, για την οποία -κατά τ’ άλλα- η κυβέρνηση πανηγυρίζει που έμεινε εκτός κοινοβουλίου.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ζοφερή δεδομένου πως -κατά τα φαινόμενα- η κυβέρνηση ακολουθεί πειθήνια, μεταξύ άλλων, τις προσταγές της αυστριακής κυβέρνησης που έχει βασίσει την ίδια την ύπαρξή της στην ξενοφοβία, της γαλλικής κυβέρνησης όπου ο Μακρόν φέρεται να σκέφτεται την σκλήρυνση της μεταναστευτικής πολιτικής «επειδή ανεβαίνει η Λεπέν», και φυσικά της Γερμανίας που παρακολουθεί την αποδόμηση του όρου του πρόσφυγα και επικροτεί. Όλοι μαζί, για την… προστασία ενός «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» που προβληματίζει για τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τις ζωές που έρχονται από τα ανατολικά του.
Στο βάθος, η ένταση στα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό, και μάλιστα υπό τον ήχο των πυραύλων και των πυροβόλων που επιχειρούν στη Συρία. Είναι ο ίδιος ο Ερντογάν που μόλις πριν λίγες εβδομάδες έθεσε δημόσια το ζήτημα της επιστροφής των εκατομμυρίων ανθρώπων που βρίσκονται εντός συνόρων στις χώρες τους. Έτσι, η ζέση υπό την οποία η χώρα μας σπεύδει να «καθαρίσει» τα δικαιώματα των προσφύγων, να περιορίσει τον αριθμό των ανθρώπων που θεωρούνται «ευάλωτοι» και να ανανεώσει την λίστα «ασφαλών χωρών», πάντα με την αρωγή των Ευρωπαίων εταίρων, μόνο αθώα δεν μοιάζει.
Το προσφυγικό ζήτημα δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό. Όπως και το μεταναστευτικό. Ποτέ δεν ήταν, ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά ακόμα και δεκαετίες πίσω. Οι παλιότεροι μπορεί και να θυμούνται τις «παστρικές» που έρχονταν από τα παράλια της Μικράς Ασίας, οι νεότεροι αρκεί να κάνουν μια σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο. Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την μετανάστευση και άλλες χώρες, διαχρονικά.
Σε κάθε περίπτωση, ένα πράγμα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ως πολίτες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι «α λα καρτ» και η ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία, είτε με διαβατήριο, είτε χωρίς. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν το προσεχές διάστημα, μαζί με αρκετές που έχουν ήδη ληφθεί, θα φέρουν τα πάνω κάτω στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Η εγρήγορση και η ενσυναίσθηση είναι το λιγότερο. Τετριμμένα αυτά για το τέρας κι εμάς που του μοιάζουμε, μοιάζουν πια οι λέξεις να χάνουν το νόημά τους. Οι πράξεις όμως έχουν πάντα ουσία.
************
Ανάπτυξη (όχι) για όλους – Κυβέρνηση σε γνωστούς ρόλους
Πριν από λίγες εβδομάδες γράφαμε για το διαβόητο «αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο», το οποίο η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός Αδ. Γεωργιάδης διαφημίζουν σε κάθε ευκαιρία. Σειρά σαρωτικών αλλαγών στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, ευρύχωρες «εξαιρέσεις» από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, περιορισμός των ελέγχων και εκχώρηση πολλών εξ αυτών σε ιδιώτες, φαραωνικές εξαιρέσεις για «στρατηγικές επενδύσεις» και μία σειρά «μεταρρυθμίσεις».
Μάλιστα, μόλις πριν λίγες ημέρες, ο υπουργός συμπλήρωσε τις απειλές πειθαρχικών κυρώσεων σε δημόσιους λειτουργούς που θα «καθυστερούν μία επένδυση» με την απειλή νομοθέτηση ακόμα και αστικών αποζημιώσεων στον εκάστοτε επιχειρηματία. Την ίδια ώρα, το νομοσχέδιο ανοίγει τον δρόμο για πλήρη εκχώρηση πλήθους υπηρεσιών και εργασιών που βρίσκονται υπό την σκέπη του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα.
Ο οδοστρωτήρας που ευαγγελιζόταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την «ανάπτυξη για όλους» μοιάζει να ζεσταίνει τις μηχανές, δυστυχώς χωρίς να επιβεβαιώνει αυτό το «για όλους», ενώ ακόμα και η «ανάπτυξη» παραμένει ερωτηματικό. Διότι, το ίδιο νομοσχέδιο περιλαμβάνει ακόμα σειρά ευνοϊκών διατάξεων για συγκεκριμένους κλάδους, όπως των ταχυδρομικών υπηρεσιών, των εξορύξεων, τη διανομή Τύπου και άλλα, ενώ μόλις την Πέμπτη έγινε γνωστό πως εκδότες και καναλάρχες θα εξαιρούνται από τη δήλωση πόθεν έσχες.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι πρωτόγνωρα. Η χώρα γνώρισε αντίστοιχη νομοθέτηση ειδικών συνθηκών τα προηγούμενα χρόνια. Οι εργαζόμενοι υπέμειναν τις αδικίες, οι φορολογούμενοι την ανισότητα, οι πολίτες τις «φιλικές διευθετήσεις». Τίποτα από αυτά δεν είναι καινούριο, οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές έρχονταν και ξανάρχονταν στον δημόσιο διάλογο, την ώρα που οι περισσότερες από αυτές έχουν αποτύχει τόσο εντός συνόρων, όσο και σε πλήθος περιπτώσεων εκτός.
Το πρόβλημα είναι ότι όλα τα παραπάνω πλασάρονται ως τέτοια. Η χώρα της Μαρμότας, δηλαδή, μια συνεχής διαδικασία πτώσης από τα σύννεφα και προσγείωσης στον μαλακό καναπέ. Καλή ανάπτυξη…
