Ταξιδεύοντας σε μια χώρα σκανδαλιζόμενη, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των αμνημόνων και των αναπτυξιακών οδοστρωτήρων
Ανάπτυξη μερικών και ισχυρών – Επεν… δύω στην Ελλάδα
«Από σήμερα το επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα αλλάζει».
Η παραπάνω δήλωση ανήκει στον υπουργό Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη, όπως άλλωστε και η πατρότητα του πολυνομοσχεδίου που ψηφίστηκε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στη Βουλή, το λεγόμενο «αναπτυξιακό».
Παρά τις τυμπανοκρουσίες και τους διθυράμβους το κυβερνητικό αυτό νομοθέτημα, διατρέχοντας κανείς τις σελίδες του πολυνομοσχεδίου, αλλά και το πλήθος κατατωπιστικών ρεπορτάζ για το περιεχόμενό του και την έγκρισή του από τη Βουλή, δεν μπορεί παρά να απορήσει: Τι είδους ανάπτυξη στοχεύει η κυβέρνηση να φέρει με τέτοιου είδους διατάξεις;
Εξηγούμαι. Μεταξύ της «απλοποίησης» των διαδικασιών για πολίτες και επιχειρήσεις ενόψη κάποιας επένδυσης, συναντά κανείς διατάξεις για τις αυξήσεις των μισθών των επικεφαλής των ΔΕΚΟ και των συμβούλων του πρωθυπουργού, ειδικές εξαιρέσεις από την υπάρχουσα νομοθεσία για «επενδύσεις» όπως το καζίνο του Ελληνικού, εκχώρηση δημοτικών υπηρεσιών σε ιδιωτικές εταιρείες, είσοδο των ιδιωτών και στην διενέργεια ελέγχων που έως σήμερα είναι αρμοδιότητα των κρατικών υπηρεσιών, απειλή κυρώσεων για τους δημοσίους λειτουργούς που ελέγχουν «στρατηγικές επενδύσεις», αποδόμηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων με «ειδικού τύπου» προβλέψεις, περιορισμός της ελευθερίας των συνδικάτων των εργαζομένων και ηλεκτρονικό φακέλωμα, καθώς και διάφορες «φωτογραφικές διατάξεις» για ημέτερους τοπικούς άρχοντες και εθνικούς… εργολάβους.
«Επενδύω στην Ελλάδα» ο τίτλος του νομοσχεδίου και πράγματι, τα όσα αναφέρονται παραπάνω αλλά και άλλα πολλά από τις εκατοντάδες σελίδες του νομοσχεδίου αποκαλύπτουν πως «αλλάζει» το περιβάλλον. Το περιβάλλον εντός του οποίου ζουν και εργάζονται εκατομμύρια πολιτών, με τις αλλαγές να ισοπεδώνουν πλήθος ασφαλιστικών δικλίδων, τόσο στα δημόσια πράγματα, στα μέτρα που οφείλει να λαμβάνει η πολιτεία για το δημόσιο συμφέρον, όσο και για την προστασία των εργαζόμενων.
«Επενδύω στην Ελλάδα», και σύμφωνα με τον υπουργό, όσοι επενδύουν έχουν πολλούς λόγους να χαίρονται. Όσοι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα;
********
Συμφωνίες αχαρακτήριστων – Ευρωαπουσία
Μπορεί εντός των τειχών να κινούμαστε μεταξύ του Τζόκερ και των υπόλοιπων βαλέδων, όμως ο κόσμος γύρω μας… χορεύει σε ρυθμούς πολύ πιο έξαλλους και ενδιαφέροντες.
Την περασμένη εβδομάδα, η συμφωνία του Τραμπ με τον Ερντογάν και η σφαγή των Κούρδων και των δικαιωμάτων τους έδωσε ένα ξεκάθαρο στίγμα για το «πως» γίνονται οι συμφωνίες σήμερα, και με βάση ποιον προσανατολισμό. Πράγματα όχι καινούρια δηλαδή, όμως είναι η κατάρα της ιστορίας να επαναλαμβάνεται, ειδικά εάν την αγνοούμε και αποφεύγουμε να την αντιμετωπίσουμε.
Την ίδια ώρα, στο… βρετανικό σήριαλ, Ευρωπαίοι και Τζόνσον εξέπεμψαν σήμα «όλα καλά», πριν βυθιστούν κι αυτοί και η Ευρώπη για ακόμα μία φορά στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Το πολυαναμενόμενο Brexit αναμένεται να καθυστερήσει κι άλλο, τουλάχιστον επισήμως, όμως και αυτή η ιστορία παραμένει απολύτως διδακτική, όπως και η παραπάνω.
Τόσο για τον «λαϊκισμό» που ο καθείς στις μέρες μας καταδικάζει, όσο και για τα όρια και την ανεπάρκεια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.
Μπορεί στις Βρυξέλλες να γιορτάζουν -και με το δίκιο τους- που χάρη στο οικοδόμημα, η Ευρώπη έχει αρκετές δεκαετίες να βιώσει πόλεμο (με εξαίρεση κάποιες… μελανές σελίδες όπως της Γιουγκοσλαβίας), όμως όλα καταμαρτυρούν πως οι πανηγυρισμοί δεν έχουν αξία, ούτε για τους πιο φανατικούς οπαδούς της.
Εκείνο που χρειάζεται, και με τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής της νέας ηγεσίας της, είναι σοβαρότητα και σεβασμός τόσο των πραγματικών ευρωπαϊκών αξιών, όσο και της ανάγκης, εάν είναι να υπάρχει μία τέτοια ένωση, να παίζει -εξίσου πραγματικά- πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.
Διότι μέχρι τώρα συνεχίζει να σέρνεται από τα γεγονότα και τους επικίνδυνους πρωταγωνιστές τους. Χρειάζονται πολλά ακόμα μαθήματα για να γίνει κατανοητό πως εάν σέρνεσαι είναι πιθανό να βρεθείς ανάμεσα σε φίδια;
*λωτοφάγος
