Ταξιδεύοντας σε μια χώρα χωρίς αμορτισέρ, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των αμνημόνων και των αναπτυξιακών οδοστρωτήρων
Τέσσερις μήνες – Τέσσερα νομοσχέδια
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κοντεύει να συμπληρώσει τέσσερις μήνες στο τιμόνι της χώρας, όμως τα δείγματα γραφής της μοιάζουν περισσότερα. Με τρία κύρια νομοσχέδια, του επιτελικού κράτους, της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και της απορρύθμισης της εργασίας και το «αναπτυξιακό», μαζί με το προχθεσινό, το «περί διεθνούς προστασίας» δίνουν καθαρό προσανατολισμό για το μέλλον. Τα τέσσερα αυτά νομοσχέδια δεν τ’ αναφέρω τυχαία. Το πρώτο, του επιτελικού κράτους, «μεταρρυθμίζει» μεν τον κρατικό μηχανισμό, ρυθμίζοντας τον εκ νέου στο πιο συγκεντρωτικό μοντέλο που έχει εφαρμοστεί μέχρι σήμερα, κι ευαγγελίζεται το αντίθετο. Το ίδιο και το αναπτυξιακό, που από τη μία δημιουργεί «επενδύσεις» δύο ταχυτήτων, των… τιτάνων και των απλών πολιτών, και από την άλλη, αφαιρεί τεράστιες εξουσίες από τις κρατικές υπηρεσίες, ελεγκτικές και άλλες. Προσθέτοντας τις αντεργατικές ρυθμίσεις του υπουργείου Εργασίας και με τον αρμόδιο υπουργό να έχει ήδη προαναγγείλλει και νέες «μεταρρυθμίσεις» αντιστοίχου ύφους, η ανάπτυξη… που έρχεται μάλλον θα σαρώσει αρκετές εργασιακές ομάδες. Το προχθεσινό νομοσχέδιο από την άλλη, δημιουργεί μία ολόκληρη «τάξη» ανθρώπων εντός της ελληνικής κοινωνίας -και όχι μόνο- που θα μαθαίνει και θα ζει με αισθητά μειωμένα δικαιώματα για καιρό, και με μπόλικο φόβο που μπορεί και να μην φύγει ποτέ. Παράλληλα, δημιουργεί το μοτίβο επάνω στο οποίο η «πρακτική» πρόταση των Ευρωπαίων για τη διαχείριση του προσφυγικού θα ικανοποιεί ακόμα και τις χώρες του Βίζεγκρατ και άλλους ξενοφοβικούς τόπους. Έτσι, μπορεί κανείς να δώσει διαφόρους χαρακτηρισμούς σε τούτη την κυβέρνηση, να κρίνει το έργο της, με ικανοποίηση ή όχι αναφορικά με την οικονομία, η οποία -να μη ξεχνιόμαστε- είναι ακόμη σήμερα το αποτέλεσμα πολιτικών των προηγούμενων χρόνων. Όμως όσον αφορά τον προσανατολισμό της και τον τρόπο που σκοπεύει να κυβερνά, σίγουρα δεν μοιάζει να θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Ή καλύτερα, κι αυτό είναι βαθιά προβληματικό, δεν φαίνεται να ασχολείται με τα προβλήματα (και τα δικαιώματα) όλων των ανθρώπων στον ίδιο βαθμό. Πως χαρακτηρίζεται μία κυβέρνηση που αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο τους πολίτες, και μάλιστα, κυρίως με βάση το πορτοφόλι τους;
********
Δύο ειδήσεις – Δύο κόσμοι
Από τη μία, την ώρα που σε αρκετά μέρη της Ελλάδας, ο φόβος και η μισανθρωπία επελαύνουν και άνθρωποι εξεγείρονται κατά της «αλλοίωσης του πληθυσμού» από κυνηγημένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους, τα Χανιά και η Κρήτη ανοίγουν τις πόρτες τους στους πιο ευάλωτους, τα μικρά παιδιά. Οι εικόνες και οι απειλές των τελευταίων εβδομάδων από περιοχές της χώρας κατά της εγκατάστασης προσφύγων προκαλούν θλίψη, και η αποφασιστικότητα που εξέπεμψαν οι δήμοι είναι ελπιδοφόρα. Από την άλλη, η κραυγή αγωνίας που εκπέμπουν οι ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων για επιθέσεις σε μετανάστες στα Χανιά, θα πρέπει να προβληματίζουν. Εγκληματικά περιστατικά που και μόνο η αναφορά τους στον Τύπο εξάπτει την περιέργεια για την τιμωρία των δραστών, καταγγέλλεται πως… αφήνουν αδιάφορο το δαιμόνιο των αστυνομικών αρχών. Δυο κόσμοι, όπως υπάρχουν σε όλη τη χώρα. Όπως παντού στον πλανήτη. Δυο κόσμοι, όχι κατ’ ανάγκη το ίδιο ευμεγέθεις, το ίδιο πολυπληθείς. Βέβαια, ο ένας από αυτούς, εκείνος που μισεί, που κυνηγάει, που στοχοποιεί, που απειλεί και που εγκληματεί σε βάρος άλλων, δεν θα έπρεπε να λέγεται «κόσμος». Κόλαση θα έπρεπε να λέγεται, και όσοι κατοικούν εντός τους διαβόλοι. Και ουδεμία σχέση με τους φτωχοδιάβολους…
********
Ενα μπουκέτο λουλούδια – Διεθνές, χρωματιστό και θορυβώδες
Βραζιλία, Λίβανος, Ισπανία, Χιλή, Βολιβία, Ιράκ, Γουινέα, Χονγκ Κονγκ, Ισημερινός, Καμερούν, Αίγυπτος, έως και Ηνωμένο Βασίλειο. Οι δρόμοι του πλανήτη τις τελευταίες εβδομάδες βοούν συνθήματα για τη φτώχεια, για τη διαφθορά, για τη δικαιοσύνη, για το κόστος ζωής, για το κλίμα, για το δικαίωμα στην υγεία, στις μεταφορές, στην εκπαίδευση, στην τροφή, στη στέγαση, κι ακόμα στα δημοκρατικά δικαιώματα, στο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, την ίδια τη δημοκρατία. Εκατομμύρια κόσμου, δεκάδες εκατομμυρίων διεκδικούν, μάχονται και παλεύουν για μία καλύτερη ζωή, πιέζοντας για πρόοδο και σεβασμό. Ταραγμένες εποχές. Ταραγμένες κι ενδιαφέρουσες, αρκεί να στρέψουμε το βλέμμα. Η «Ελλάδα του χθες», είναι η Χιλή του σήμερα, ο Λίβανος του αύριο. Τα προβλήματα των πολλών ανθρώπων παντού ίδια είναι, όπως και τα συμφέροντα εκείνων που επιβουλεύονται τους πολλούς. Να τον ακούμε αυτόν τον θόρυβο, να μυρίζουμε τα χρώματά του και να διαβάζουμε τα συνθήματά του. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε απέναντι σε ανθρώπους που αγωνίζονται. *λωτοφάγος
