Ταξιδεύοντας σε μια χώρα που ράβει στη σημαία της αμερικανικά αστέρια, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των αμνημόνων και των αναπτυξιακών οδοστρωτήρων
Ο ετεροκαθορισμός δεν είναι πολιτική – Είναι (αυτό)ταπείνωση
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, μοιραία σχεδόν, το διεθνές αλλά και εγχώριο ενδιαφέρον μονοπωλούν οι ευρύτερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, καθώς η γενικότερη εμπλοκή της χώρας μας δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ωστόσο, μία σημαντική κυβερνητική απόφαση επισφραγίζει ένα συμπέρασμα που πλανιέται από τις πρώτες ημέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη στον αέρα. Η επανασύσταση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, υπό τη νέα… επωνυμία του «Μετανάστευσης και Ασύλου», έρχεται έξι μήνες μετά από την κατάργησή του, τις πρώτες ημέρες της σημερινής κυβέρνησης. Η απόφαση για την κατάργησή του ήταν η μόνη λογική τότε, δεδομένης της ρητορικής της πλειοψηφίας των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που είχαν φτάσει στο σημείο να υποστηρίζουν πως η ίδια η ύπαρξή του αποτελεί πόλο έλξης για πρόσφυγες και μετανάστες. Θα μπορούσε κανείς να πει πως το διάστημα που πέρασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να καταλάβει τι συμβαίνει είναι το δικό του «χαμένο εξάμηνο». Χωρίς Βαρουφάκη, αλλά με πολλές μπαρούφες και λάθη, που κοστίζουν έως και ανθρώπινες ζωές. Και φυσικά, τις δικές της αυταπάτες, που στα μυαλά πολλών ακραίων μοιάζουν με όπλα καπνισμένα… Μια διαδρομή παρόμοια με τα εθνικά και τη Συμφωνία των Πρεσπών, που μετά τις παρελάσεις και τις στολές των Μακεδονομάχων, ήρθε η μετεκλογική φωνή της λογικής να παραδεχτεί πως λύνονται προβλήματα που χρόνιζαν. Τα ίδια με την φώτιση για την κλιματική αλλαγή και τις ευθύνες για τη φονική τραγωδία του καλοκαιριού του 2018 στο Μάτι. Τα ίδια και στην οικονομική πολιτική και τα φορολογικά, όπου τόσες χιλιάδες… μεσαίοι που μάταια περίμεναν διαφοροποίηση τους. Και τόσες άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Παλινωδίες και μεταστροφές που εξηγούνται μόνο από τον λαϊκισμό που ευδοκίμησε από την πλευρά των γαλάζιων σχεδόν κατά ολόκληρη την θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης, και ήταν τόσο έντονος, που έριξε βαριά τη σκιά του στις πολιτικές της νέας κυβέρνησης. Άλλωστε, παρά τις όποιες «δημοσκοπήσεις», η απογοήτευση για πολλά από αυτά τα ζητήματα είναι διάχυτη. Όλα αυτά συνέβησαν, και τα αποτελέσματά τους θα τα βλέπουμε στη δημόσια σφαίρα για πολύ καιρό ακόμα. Ο ίδιος ο δημόσιος διάλογος θα χρειαστεί πολύ καιρό για να ανακάμψει και να γίνει ξανά πιο υγιείς. Εάν, δηλαδή, καταφέρουμε να γίνει κάτι τέτοιο. Μαθήματα της κρίσης της πολιτικής που τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση που γρήγορα μοιάζει να συνήθισε (και) την αντιπολίτευση του «ώριμου φρούτου». Δηλαδή να περιμένει απλώς την φθορά αυτής της κυβέρνησης, δίχως να αντιπαρατάσσει διαφορετικές πολιτικές. Η χώρα χρειάζεται σοβαρή αντιπολίτευση, λένε πολλοί. Αληθές. Όμως χρειάζεται και σοβαρή διακυβέρνηση. Και αυτό, μεταξύ μας, είναι σπανιότερο στις ημέρες μας.
******
Δικαστής της Δημοκρατίας – Ναι, αλλά είναι γυναίκα…
Πράγματι. Σε μία χώρα που τα ανώτατα πολιτικά αξιώματα είναι διαχρονικά απολύτως ανδρική υπόθεση, την επιλογή μίας γυναίκας για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, το λες πρόοδο. Και είναι. Μέχρι εκεί όμως. Διότι, πόσο προοδευτικό είναι να αναλαμβάνει να πρώτος πολίτης της χώρας ένας ανώτατος δικαστικός, και μάλιστα, εκείνη που έχει βάλει και τη δική της υπογραφή σε μία σειρά αντικοινωνικές και αντιλαϊκές πολιτικές της περασμένης δεκαετίας; Βέβαια, το ερώτημα δεν το απευθύνει η στήλη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, στο εσωτερικό της οποίας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν παρωχημένη και… υπερβολικά αριστερή (!) την επιλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου. Η ερώτηση απευθύνεται στην αξιωματική αντιπολίτευση, που υποτίθεται πως ψάχνει τον χαρακτήρα της στη νέα εποχή. Φυσικά, το γεγονός πως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που την επέλεξε για την κεφαλή του Συμβουλίου της Επικρατείας ήταν μία παγίδα που με αριστοτεχνικό τρόπο έστησε ο πρωθυπουργός. Όμως, η μεγαλύτερη παγίδα είναι αυτή που έχει από καιρό πέσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι, εάν οι προοδευτικές πολιτικές στη χώρα εξαντλούνται σε τέτοιου είδους επιλογές, προτιμώ προτάσεις όπως του ΜέΡΑ25. Που μπορεί να μην έγινε -εκείνη στο πρόσωπο της μητέρας του Παύλου Φύσσα, Μάγδας- με τον κομψότερο τρόπο, και η συζήτηση που μπορεί να γίνει επί της προτάσεως να είναι πράγματι μεγάλη. Όμως το στίγμα ήταν καθαρό και ξάστερο. Βέβαια, να μην είμαστε άδικοι. Ενδέχεται, το σκηνικό συναίνεσης που θα ζήσουμε την ερχόμενη εβδομάδα στην προεδρική εκλογή να είναι απλώς πρόβα. Και αυτό να εξηγεί πολλά για το προσεχές διάστημα…
*******
Ποιος κοιτάζει τον ελέφαντα στο δωμάτιο; Δύσκολες στιγμές, λίγα λόγια
Τα έχουμε ξαναπεί τα προηγούμενα χρόνια. Ο πολλαπλός τρόπος με τον οποία έχουμε δεθεί και συνεχίζουμε να δενόμαστε στο αμερικανικό άρμα, κάποια στιγμή θα γινόταν εμφανής. Αυτό ζούμε το τελευταίο διάστημα. Οι εξελίξεις στο Ιράν ήταν -και σίγουρα θα είναι- εξελίξεις που θα επισκιάσουν την πραγματικότητα για πολύ καιρό. Ίσως για πολύ περισσότερο από ότι φανταζόμαστε. Η δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί είχε τεράστιες προεκτάσεις, πολλές εκ των οποίων δεν έχουν έρθει ακόμα στην επιφάνεια. Οι «προειδοποιήσεις» των Ιρανών, προαιώνιων φίλων της χώρας μας, μόνο τυχαίες δεν είναι. Απόρροια κι αυτές του σφικτού εναγκαλισμού του ελληνικού με τον αμερικανικό στρατό. Οι δε εξελίξεις στη Λιβύη, αλλά και το Βερολίνο, έρχονται να προστεθούν σε μία ήδη ζοφερή πραγματικότητα. Με τούτα και με εκείνα, την ώρα που στο εσωτερικό ασχολούμαστε με τις… καταλήψεις και άλλα παρατράγουδα που επιβάλλουν κυβέρνηση και αθηναϊκά μίντια, ο κόσμος παραμένει βυθισμένος στην άγνοια για τις πραγματικά σημαντικές εξελίξεις. Λίγα λόγια, είπαμε. Και ψυχραιμία, πρωτίστως. Όμως θα πρέπει άμεσα, άπαντες να ωριμάσουμε, να δούμε την πραγματικότητα στα μάτια και να είμαστε ειλικρινείς. Πως το έλεγε αυτό ο ποιητής για το εθνικό και το αληθές; Ε, αυτό!
