Ταξιδεύοντας σε μία χώρα – προσομοίωση της Πομπηίας, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των αμνημόνων και των αναπτυξιακών οδοστρωτήρων
Οδηγός κρίσης – Χρεοκοπώντας χωρίς πιστωτικό γεγονός
Εάν κάποιος ξεφυλλίσει την επικαιρότητα, και ειδικά τις ειδήσεις γύρω από την κυβέρνηση, δύσκολα θα σχηματίσει την άποψη πως έχουμε να κάνουμε σήμερα με μία κυβέρνηση «με φρέσκια λαϊκή εντολή».
Στο προσφυγικό, οι άναρθρες αντιπολιτευτικές κραυγές χτυπούν τα κυβερνητικά στελέχη ως βροντερός αντίλαλος, με τους ανθρώπους να παραμένουν εγκλωβισμένοι σε δομές – κολαστήρια, τις τοπικές κοινωνίες να βιώνουν πρωτοφανή αστάθεια και τις ηθικές αξίες της πλειοψηφίας των πολιτών να διασαλεύονται καθημερινά από συγκεκριμένα πρόσωπα και προσωπεία που ελέγχουν τον δημόσιο (τηλεοπτικό κατά βάση) διάλογο.
Στην οικονομία, η πικρή πρόγευση της αποδόμησης των εργασιακών δίνει τη θέση της στην δηλητηριώδη συνέχεια του ασφαλιστικού, με την οικοδόμηση δρόμων που οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος να γίνεται πλέον χωρίς καν προστατευτικές πινακίδες. Από κοντά, η… Ανάπτυξη που όχι μόνο δεν έρχεται και μετράει ζημιές εκατομμυρίων στον πρώτο μήνα εφαρμογής του προϋπολογισμού, ενώ οι Επενδύσεις αντί να πάρουν εμπρός με το Ελληνικό, βλέπουν τη χώρα να διασύρεται διεθνώς με καταγγελίες ακόμα και για στημένους διαγωνισμούς.
Στα δε εθνικά, η «προσπάθεια» της κυβέρνησης να κάνει (πολλά) πίσω βήματα από τις όψιμες κορώνες περί πατριωτισμού και εθνικής κυριαρχίας είναι πλέον ξεκάθαρη με γυμνό μάτι, όμως και αυτή είναι απολύτως ναρκοθετημένη με αφηγήματα δεκαετιών με τα οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές. Έτσι, την ώρα που οι σημερινοί κυβερνόντες προσπαθούν να καθίσουν στο τραπέζι με τους Τούρκους, διότι Γάλλοι και Αμερικανοί ζεσταίνουν ήδη τα γεωτρύπανα, ταυτόχρονα διχάζονται από το πολιτικό κόστος, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση προβλέπεται και εθνικό. Και μάλιστα, με τους… συμμάχους να κοιτούν -για μία ακόμα φορά- την καταστροφή μέσα από τα καράβια τους και με κλειστές τις μπουκαπόρτες.
Την ώρα, λοιπόν, που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, τα οποία άλλωστε είναι μόλις οι κεφαλίδες των πλέον σημαντικών γεγονότων των τελευταίων ημερών και όχι τα μόνα προβλήματα αυτής της κυβέρνησης, η χώρα ζει σε τηλεπαράθυρα, δελτία ειδήσεων, ραδιόφωνα και ενημερωτικές εκπομπές, την επανάληψη ενός σήριαλ που έχει ξαναζήσει μερικές δεκαετίες νωρίτερα.
Κραυγές, απειλές, αποκαλύψεις, κουκούλες, ξεκουκουλώματα, σκευωρίες, σκάνδαλα και στο βάθος, παραχάραξη νόμων και κανόνων, του Συντάγματος, και πάνω από όλα, της λογικής. Η υπόθεση Novartis αποκαλύπτει πως τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια, και ειδικά, μετά από μία δεκαετία κρίσης και τρία μνημόνια. Ο θεσμός των προστατευόμενων μαρτύρων δεν είναι, όπως αρέσκονται οι πολιτικοί να λένε συχνά, ούτε δεξιό μέτρο, ούτε αριστερό. Είναι κατοχυρωμένος από το Σύνταγμα, και είναι σε πολλές περιπτώσεις απαραίτητος, όταν η μάχη γίνεται μεταξύ Δαυίδ και Γολιάθ.
Γι’ αυτό και αυτό που συμβαίνει στις ημέρες μας είναι ντροπή, που θα γραφτεί στην ιστορία με παχιά, μαύρα γράμματα.
Το παιχνίδι αυτό που παίζουν -συγκεκριμένα, τουλάχιστον- κυβερνητικά στελέχη, σύντομα θα γυρίσει μπούμεραγκ, και μάλιστα, χωρίς διακρίσεις στο πέρασμά του. Η Δικαιοσύνη εμφανίζεται νοσούσα, όχι επειδή βαρύνεται από παραθεσμικές «κατηγορίες» που κατά καιρούς ακούγονται, αλλά επειδή γίνεται και πάλι ξεκάθαρο πως κάποιοι πιστεύουν πως μπορούν να την κρατούν στα χέρια τους ως γυάλινη σφαίρα.
Με τούτα και με εκείνα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μοιάζει έτοιμη να γίνει η πρώτη κυβέρνηση που θα δηλώσει χρεοκοπία χωρίς πιστωτικό γεγονός. Το ζήτημα είναι ποια κρίση θα την χτυπήσει πρώτη, και ποιας το χτύπημα θα είναι το πιο καίριο.
**********
Στοιχειωμένο παρελθόν – Δαιμονισμένο μέλλον
Η εβδομάδα που πέρασε σημαδεύτηκε και από την προαναγγελία του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη, για τη δημοσίευση των διαλόγων και των ηχητικών από τα διαβόητα Eurogroup του 2015 που οδήγησαν στα γνωστά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, του τρίτου μνημονίου και της πενταετίας που πέρασε. Σημαδεύτηκε, όχι τόσο από την «απειλή» της δημοσίευσης, αλλά και από το μελάνι που χύθηκε από όλους εκείνους που σοκαρίστηκαν και μόνο από το ενδεχόμενο.
Επί της αρχής, πράγματι, η δημοσίευση τέτοιων στοιχείων θα είχε στα σίγουρα μεγαλύτερη αξία εάν γινόταν στον χρόνο της, δηλαδή όταν συνέβησαν όλα όσα περιλαμβάνουν. Η διαφάνεια είναι δημοκρατικό δικαίωμα, το οποίο δεν θα πρέπει να διασαλεύεται από κανέναν, ακόμα και αν πρόκειται για έναν ευρωπαϊκό «θεσμό», απολύτως άτυπο, χωρίς πρακτικά και διακριτές εξουσίες.
Ωστόσο, παρά το αργοπορημένο της αποκάλυψης, είναι σίγουρο πως θα διαφωτίσει πολύ κόσμο για τους όρους με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι. Για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την Ελλάδα, αλλά και πλήθος κρατών μελών της Ευρώπης με αντίστοιχα προβλήματα.
Σε κάθε περίπτωση, οι πολίτες, μόνο συμφέρον έχουν από τέτοιου είδους αποκαλύψεις. Τώρα, το πως θα πράξουν έπειτα, φέροντας τη γνώση, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Ας το αφήσουμε προς το παρόν αδιάβαστο…
