Είμεθα λοιπόν προ εκλογών! Όπως συνηθίζεται να λέγεται, οι εκλογές είναι η κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας. Και τι κάνει κορυφαία αυτή τη στιγμή στο δημοκρατικό πολίτευμα που έχουμε στη χώρα μας; Το ότι ο λαός -ο κυρίαρχος, όπως τον αποκαλούν και καμιά φορά το πιστεύει και ο ίδιος- που είναι ο ένας παίχτης του εκλογικού παιχνιδιού, με την ψήφο του, εκλέγει το σώμα των πολιτικών που θα νομοθετήσουν και θα κυβερνήσουν τα επόμενα χρόνια και που το σώμα αυτό αποτελεί τον έτερο παίχτη.
Στο παιχνίδι το πολιτικό, όπως και σε κάθε παιχνίδι, κάθε παίχτης έχει τον ρόλο του και τα χαρακτηριστικά του, ακόμα, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του. Μια διαπίστωση είναι ότι σε κάθε προεκλογική περίοδο τα κόμματα και οι υποψήφιοί τους, δηλαδή ο δεύτερος παίχτης, με κάθε τρόπο θολώνουν τα νερά και όλα τα παραπάνω (ρόλοι, χαρακτηριστικά, στόχοι, υποχρεώσεις κ.ά.) γίνονται ασαφή και προκαλούν σκόπιμη σύγχυση στον πρώτο παίχτη, τον ψηφοφόρο, δηλαδή το λαό, που τον ονομάσαμε «κυρίαρχο», κάτι που ιδιαίτερα του τονίζουν αυτές τις μέρες. Όλοι ενδιαφέρονται για τα προβλήματα όλων, όλοι ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα όλων! Μια δεύτερη διαπίστωση (πιο σύντομη αυτή) είναι, ότι μετά τις εκλογές όλα ξεκαθαρίζουν. Κάθε κόμμα και πολιτικός πηγαίνει σ’ αυτόν για τον οποίο υπάρχει. Επειδή, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο, κάθε κόμμα έχει λόγο ύπαρξης αν κάτι διαφορετικό εκπροσωπεί που δεν το έχουν τα άλλα. Και δείξαμε ότι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το «συμφέρον» ή «κάποια απόχρωση του συμφέροντος κάποιων». Φυσιολογικά λοιπόν κάθε κόμμα και πολιτικός πηγαίνει στη θέση του.
Το πρόβλημα όμως, προεκλογικά, το έχει ο ψηφοφόρος, δηλαδή ο πρώτος παίχτης, που θα πρέπει ν’ αποφασίσει εδώ και τώρα, σε μια στιγμή, «…με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει». Χωρίς να έχει την πολυτέλεια του χρόνου, όπως ο δεύτερος παίχτης που έχει τέσσερα χρόνια για να πολιτευθεί και να ελιχθεί. Και το πρόβλημα γίνεται σοβαρότερο για τον ψηφοφόρο, τον λαό, τον πρώτο παίχτη, επειδή -όπως δείξαμε στα δύο προηγούμενα άρθρα- «το να συνειδητοποιήσει καθένας ποιο και με ποιον είναι το συμφέρον του, ούτε αυτονόητο είναι, ούτε εύκολο να το καταφέρει».
Τι να κάνουμε λοιπόν εμείς οι απλοί ψηφοφόροι, ο λαός;
Να παραιτηθούμε και ν’ αδιαφορήσουμε;
Να παραδοθούμε στην όποια ένταση και σύγχυση της προεκλογικής εκστρατείας και να ψηφίσουμε επηρεαζόμενοι από την τελευταία αφίσα ή συγκέντρωση ή από το τελευταίο δελτίο φόβου που θα ακούσουμε την παραμονή των εκλογών;
Να περπατήσουμε στα πατροπαράδοτα -όπως ψήφιζε ο μπαμπάς και ο παππούς- σαν να μην ήρθαν τα πάνω κάτω τα τελευταία χρόνια;
Άποψή μου είναι, τίποτα απ’ όλα αυτά!
Θα διευκόλυνε βέβαια την απόφασή μας να είχαμε μια καλή πληροφόρηση. Αυτό όμως, για πολλούς λόγους, το θεωρώ ανέφικτο. Πρώτα γιατί ο όγκος της πληροφορίας που χρειαζόμαστε, για να σχηματίσουμε πλήρη και σαφή άποψη, είναι τεράστιος και η πληροφορία εξειδικευμένη. Ύστερα, η πληροφορία αυτή δεν είναι διαθέσιμη. Τα κόμματα είναι απρόθυμα να δώσουν όλη την πληροφορία, και αυτή που δίνουν είναι παραμορφωμένη γιατί περνά, πριν φθάσει σ’ εμάς, μέσα από το οπτικό πρίσμα του κάθε κόμματος.
Όμως αυτό που χρειάζεται για να εκφραστούμε σωστά στις εκλογές, το έχουμε!
Καθένας μας, από την ανατροφή του, τα σχολειά του, τα ακούσματα και τα διαβάσματά του και βέβαια από την οικογένεια και τη δουλειά του, από τη ζωή του δηλαδή, έχει αποκτήσει την ικανότητα, το αισθητήριο, ώστε αν ρωτήσει τον εαυτό του τι πραγματικά θέλει, αυτός θα του απαντήσει. Και η απάντηση θα είναι πολύ κοντά στα θέλω του και στα πιστεύω του και στα συμφέροντά του. Δηλαδή στο πώς θέλει να ζει.
Θα μου πείτε: μα αυτό είναι το επιθυμητό και όχι το εφικτό!
Ακριβώς. Πιστεύω ότι εμείς οι ψηφοφόροι, ο λαός, ο πρώτος παίχτης, πρέπει με την ψήφο μας να εκφράσουμε το «επιθυμητό». Δεν πρέπει να συγχέουμε τους ρόλους σ’ αυτό το παιχνίδι. Είναι λάθος, νομίζω, να προσπαθούμε να μπούμε στη θέση των πολιτικών προκειμένου να αποφασίσουμε ποιό κόμμα θα ψηφίσουμε. Εμείς έχουμε υποχρέωση να τους πούμε καθαρά τι ποιότητα ζωής θέλουμε. Να τους πούμε δηλαδή ποιό είναι για εμάς το «επιθυμητό». Γιατί αυτό μας εκφράζει και καταγράφει τη θέλησή μας και ακόμα επειδή έτσι βάζουμε ψηλά τον πήχη για τον δεύτερο παίχτη, δηλαδή για τους πολιτικούς και τα κόμματα. Ας κάμουν αυτοί που έχουν όλη την πληροφόρηση και όλα τα μέσα· ας κάμουν αυτοί ό,τι μπορούν για να φθάσουν και να ξεπεράσουν τον πήχη. Αυτών είναι ζητούμενο το «εφικτό»!
(*)δρ μηχανικός,
τ. δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.
