Ήμουν παιδί αριστερών…

…Γι’ αυτό, δεν με είχε πάρει με… καλό μάτι το Σχολειό! Ούτε κι εγώ βέβαια, το είχα πάρει με καλό μάτι…
Ήταν χαρά μου, μεγάλη μου χαρά, να “πετύχω” αυτόν τον “αξιοσημείωτο δημιουργό” στο “ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ”!! Έτσι κι αλλιώς, πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή της TV, στην οποία, ο Πολιτισμός, κυρίως, βρίσκει κλίμα “εύκρατο”, ώστε να επιδείξει το άνθισμα των αροδαμνών του!
Στην εκπομπή λοιπόν, ο Σωτήρης Χατζάκης! Hθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός, καλλιτέχνης “πλήρης” θα ‘λεγα, ένας γοητευτικός “ταξιδευτής” των έσω του, αλλά και των “ρωμαλέων λόγων” των Ελλήνων και όχι μόνο παραγωγών της Λογοτεχνικής Γραμματείας. Ο Σωτήρης ο Χατζάκης λοιπόν, μου έχει αφήσει από χρόνια θύμησες ζεστές, περί της αξιόλογης ζωής του, “ποδηγετημένης” καταλυτικά, από την Ελευθερία της σκέψης, το Κοινωνικό Δίκαιο, και την αυθόρμητη οξυγόνωση της καρδιάς, που γύρευε “έξοδο” από τον ασφυκτικό της πλούτο!
Στη δική του καρδιά, για κείνη μιλούμε, όπως ανοίγει τα φυλλώματά της για να δωρίσει το γονιμοποιημένο από τη γνώση, τη συγκίνηση, το βίωμα… Λέει, λοιπόν: «Παράσταση δεν είναι τα σκηνικά, είναι οι άνθρωποι… Εσείς, εγώ, όλοι!».
Περιπετειώδης πορεία ο βίος του! Μα πόσο ενδιαφέρον “εκμαιεύεις” από τα γλαφυρά αφηγήματα! Να περιπλανάται με την κιθάρα του σε βόρειες πόλεις της χώρας, να φυτοζωεί, να καλλιεργείται στα τοπία και πεδία της Τέχνης, να καταλήγει στη Γενεύη, και να επιστρέφει στην ελληνική πραγματικότητα, αρθρώνοντας λόγο βαθύτατης κοινωνικότητας, με την ένοια του σεβασμού και της Αγάπης στον Λαϊκό άνθρωπο!
Επιλεγμένος ξανά και ξανά ως στέλεχος (και ηγετικό στο Κ.Β.Ε.) στα μεγάλα μας θέατρα, έκανε αναφορά τιμής στον Νίκο Κούρκουλο… Ως γνωστό εκείνος αναβάθμισε το Εθνικό, μέγιστη οντότητα θεατρικής Διανόησης, από τον Λαό, για τον Λαό… Φιλοσοφία που ενστερνίστηκε έμπρακτα! Αν σκεφτούμε, πως στις ακριτικές περιοχές, το θέατρο με παραγωγές, πήγαινε να “βρει” το κοινό σε παρουσιάσεις εν πλω, για να πάρει ο κόσμος τιμή, χαρά, γνώση και τροφή εγκεφαλική και ψυχική, από μια… “ιστιοφόρα σκηνή”!!
Ωραία πράγματα! Δηλαδή, υπέροχα πράγματα!…
Παρών στα ΔΗΠΕΘΕ, (έχω δει τουλάχιστον, τρεις σκηνοθετικές εκδοχές του! Συγγραφέας παιδικών βιβλίων, συνδικαλιστής, στοχαστής, βαθύτατα σοσιαλιστής, εγώ κρατώ τρεις… “περγαμηνές”, για το πρόσωπό του! Από παλαιότερη συνέντευξη, όταν κατέθετε εικόνες αγιασμένες από το πλημυρισμένο σπίτι στα παιδικάτα του, που τον κρατούσαν αγκαλιά, πάνω από τη λασπουριά τη νεροποντή και τον φόβο… Όταν έλεγε με αγαλλίση σαν να μονολογούσε, πως στην Κρήτη όλα υπερίπτανται, οι άνθρωποι, οι λύπες, οι χαρές, το τραγούδι, οι τσικουδιές, κι οι “Ερωτόκριτος” ν’ αποδίδεται σε διασκευή, ως τόπος πρόσφορος αρχέγονου ήχου μελωδικότητας, η κυριώτερη πιστεύω σημειολογία της Νήσος!..
Κι ο Κορνάρος, να “κουνεί την κεφαλή” ικανοποιημένος…
“Κι’ απής οι χρόνοι κι οι καιροί,
τέλος καλό(ν) έφερα(ν)…,
ας τη χαρούμεν ούλοι μας,
ετούτη την ημέρα…
Θυμούμαι κι εγώ την ημέρα, που έκανα το… κομμάτι μου σε παρέα εκτός Κρήτης, καθώς τόνιζα τις επιδόσεις του Χατζάκη, σ’ επίπεδο Εθνικό! Αλλά και κάτι άλλο. Φαντάζομαι, δεν ξεχνούν οι φίλοι της T.V., την ερμηνεία του σε ρόλο μικρό, στο “10” του Καραγάτση, δίπλα στον μέγα Καταλειφό, ίσος, προς ίσο… Αυτά τα ελάχιστα που θυμήθηκα , για τον άξιο.