Είναι άμοιρα ευθυνών τα αντιπολιτευτικά κόμματα;

Δεν είναι μόνο οι κατά καιρούς κυβερνήσεις, συνασπισμού ή μη, που ευθύνονται για τη σε όλα τα επίπεδα κατάντια της χώρας, αλλά κυρίως (κι ας μην είναι αυτό εμφανές με την πρώτη ματιά) είναι τα αντιπολιτευτικά κόμματα που φέρνουν όχι μόνον ισόποσο μερίδιο ευθύνης, αλλά ίσως και μεγαλύτερο.
Στο τιμόνι μιας χώρας, βέβαια, βρίσκεται το κυβερνών κόμμα, οι αποφάσεις του οποίου (είτε είναι δικές του είτε λαμβάνονται από τον ξένο παράγοντα – όπως γίνεται ανέκαθεν στον τόπο μας) καθορίζουν, εν πολλοίς, την πορεία και το μέλλον της χώρας. Είν’ όμως τα κόμματα της αντιπολίτευσης που με την ουσιαστική κριτική τους – δηλαδή με την εκφορά κριτικού λόγου για τα πράγματι άξια για έναν τέτοιο λόγο ζητήματα και όχι για τις ανουσιότητες και τα ασήμαντα – φέρνουν στον ίσιο δρόμο την κυβέρνηση αποτρέποντάς την έτσι από παραστρατήματα και λοξοδρομήσεις. Απ’ την άποψη αυτή οι ευθύνες που έχουν τα αντιπολιτευτικά κόμματα είναι μεγαλύτερες απ’ αυτές της όποιας κυβέρνησης καθώς ο ρόλος του κρίνοντος -εδώ, της αντιπολίτευσης- είναι πάντα απαιτητικότερος και κρισιμότερος απ’ τον όποιο ρόλο του κρινόμενου.
Αυτά, βέβαια, σε ιδανικές συνθήκες και καταστάσεις, δηλαδή όταν τα διάφορα κόμματα διοικούνται από συνετούς, νηφάλιους κι ικανούς ανθρώπους, ανεπηρέαστους από την εξουσιομανία και τις υπέρμετρες φιλοδοξίες κι αρχηγικές τάσεις. Όταν όμως στελεχώνονται από αλαζόνες και μισαλλόδοξους, τότε μόνον αντιπολιτευτική δράση δεν αναλαμβάνουν. Αντ’ αυτού, ξοδιάζονται στον ρόλο του διεκδικητή της εξουσίας και πάντως αδιάφορου για τα μεγάλα προβλήματα μιας χώρας!
Κακά τα ψέματα κι ακόμα χειρότερη η αλήθεια: Στην Ελλάδα η «αντιπολίτευση» απέφευγε πάντα τον ρόλο του κρίνοντος ή τουλάχιστον απέφευγε να επικρίνει τις πράγματι καίριες και κρίσιμες πλευρές του κυβερνητικού έργου με σκοπό την βελτίωσή του. Αντιθέτως, αναλώνονταν στην διεκδίκηση της εξουσίας με τρόπο που αρμόζει σ’ όλους τους κλικαδόρικους και συνδεόμενους μέσω ενός κοινού κυκλώματος εξουσιολάγνους: με τη διπλωματία.
Η τακτική γνωστή: Το κάθε «αντιπολιτευτικό» κόμμα κρατάει ένα «μαχαιράκι» ότι τάχα σφάζει -έτσι για να φαίνεται στον αφελή και πάντα ευκολόπιστο λαό ότι αντιπολιτεύεται προς όφελός του- αλλά στην πραγματικότητα όλ’ αυτό δεν είν’ τίποτ’ άλλο από ένα κλείσιμο του ματιού προς την κυβέρνηση, έτσι ώστε όταν βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία (και πάντα βρίσκεται ή δίνεται απ’ την ίδια την κυβέρνηση κατόπιν συνεννοήσεως με την αντιπολίτευση κι αφού έχει καρπωθεί πλήρως το κυβερνών κόμμα τα διάφορα γενναία δοσίματα που συνεπάγεται η κατάληψη του εξουσιαστικού θώκου), ν’ αρπάξει την εξουσία διατηρώντας παράλληλα τις πάντα απαραίτητες καλές σχέσεις με τους προκατόχους του. Κοινώς, επιδιώκει κρυφά να τα κάνει πλακάκια μ’ όλους προς ίδιον όφελος!
Για την κακομοιριά της Ελλάδας, λοιπόν, περσότερη ευθύνη φέρνει η «αντιπολίτευση» (κι ας στρέφονται οι προβολείς πάνω στην κυβέρνηση απ’ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης) που ως τάχα αντίπαλος της εκάστοτε κυβέρνησης πολιτεύεται μαζί της στα κρυφά, ενώ μπροστά σ’ όλους απλά φαίνεται ότι την αντιπολιτεύεται. Με τον τρόπο αυτό μοιάζει να εκτελεί σωστά τα αντιπολιτευτικά της καθήκοντα (ενώ δεν τα εκτελεί) και ταυτόχρονα τα έχει καλά με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, απ’ τις διαθέσεις και τις επιθυμίες του οποίου εξαρτάται πάντα πότε θα πάρει την εξουσία κι αυτή με τη σειρά της!