«Είναι αψύς σαν Σφακιανός»

Ευκαιρία για αυτή την ιστορία που θα σας διηγηθώ μου έδωσε ο κ. πρωθυπουργός που είπε την παραπάνω ατάκα ως δικαιολογία για την αχαρακτήριστη επίθεση του υπουργού Yγείας Πολάκη (γιατρού) σε άτομο με ειδικές ανάγκες υποψήφιο της ΝΔ στις ευρωεκλογές (που είναι επίσης γιατρός), επειδή προσλήφθηκε με ειδική διάταξη για τα άτομα αυτά, σε νοσοκομείο. Αυτό γιατί δεν νομίζουμε ότι οι Σφακιανοί είναι τζούγκροι, απολίτιστοι, αγροίκοι, όπως ο εν λόγω υπουργός.
Είμαστε λοιπόν με τη γυναίκα μου στο Φραγκοκάστελλο, αγαπημένο προορισμό, όπως άλλωστε και όλα τα Σφακιά και λέμε, δεν πάμε κατά Καλλικράτη για να δούμε πώς είναι; Ανεβήκαμε αυτή την φοβιστική ανηφόρα που μόνο στα Σφακιά μπορείς να βρεις και καταλήξαμε στο μαρτυρικό χωριό. Για να μην τα πολυλογώ μετά από σεργιάνισμα στα όμορφα και γραφικά σοκάκια του, μπαίνουμε σε μια ταβέρνα. Δεν υπήρχε κανείς άλλος πελάτης. Είδαμε να υπάρχει μια μικρή αναστάτωση στο χώρο. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε με καλά ρούχα. Πλησιάζει ένας λεβεντόγερος με την παραδοσιακή φορεσιά (μαύρα ρούχα, στιβάνια) και μας λέει, παιδιά δεν έχω φαγητό να σας ταΐσω, έχουμε γάμο, αλλά πείτε μου, είστε μόνο δύο; Α! καλά θα δω τι έχω, πείτε μου μόνο τι θα πιείτε. Σε λίγο ξεπροβάλει από την κουζίνα με μια πιατέλα γεμάτη κρέατα, συν η σαλάτα, τα τυριά, οι πατάτες. Κάθισε για λίγο μαζί μας και μας ιστόρησε τη ζωή του. Μας είπε για τα παιδιά του, τα εγγόνια του. Κάποια στιγμή μας είπε με συμπαθάτε, αλλά πάω να ετοιμαστώ για το γάμο που σας είπα. Εμείς φάγαμε, ήπιαμε, κάποια στιγμή λοιπόν όταν γύρισε, του λέμε τι χρωστάμε μπάρμπα; Ε! τι χρωστάτε, δεν σας είπα ότι έχουμε γάμο και θα σας φέρω το βρισκούμενο; Άντε πηγαίνετε και καλή στράτα!
Αυτοί είναι οι Σφακιανοί. Περήφανοι, λεβέντες, ντόμπροι, φιλόξενοι και μερικές φορές ναι, είναι αψιοί, αλλά όχι μισάνθρωποι όπως ο εν λόγω υπουργός.
Μπορεί σε αυτούς που δεν είναι από κει να φαίνονται με την πρώτη επαφή απότομοι, δεν είναι όμως, κρύβουν μέσα τους ευαισθησία, που ίσως δεν μπορούν πάντα να εκφράσουν με τον τρόπο που εμείς περιμένουμε, έχουν το δικό τους. Μια ευαισθησία που μόνο αν αντικρίσεις τα όμορφα και συνάμα άγρια βουνά των Σφακίων μπορεί να καταλάβεις.