Είναι δυνατόν;

Είναι δυνατόν, ο πρωθυπουργός της χώρας να θέλει να παρουσιάσει στο εξωτερικό (στον κ. Macron, συνάντηση χωρών Νότου στη Λευκωσία), μια ισχυρή αντίδραση του ελληνικού λαού -σχετικά με τη συμφωνία των Πρεσπών- ως αντίδραση «ακροδεξιών και λαϊκιστών»;

Είναι δυνατόν, η κυβέρνηση να “χαρίζει” έτσι εύκολα στη δεξιά, μια μεγάλη μερίδα πολιτών, βάζοντάς τους όλους σε ένα τσουβάλι, επειδή διαμαρτύρονται εναντίον της “εθνικής” πολιτικής της;

Είναι δυνατόν, να μιλάει για μικρό αριθμό διαμαρτυρόμενων, ενώ, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις (πρόσφατη της Metron Analysis, 3/2/19) το ποσοστό που αντιτίθεται στη Συμφωνία των Πρεσπών κυμαίνεται σταθερά μεταξύ του 66-80% των ερωτηθέντων;

Είναι δυνατόν, ο κ. πρωθυπουργός να μην έχει σωστή αντίληψη της μεγάλης δυσαρέσκειας του λαού, που ολοένα και αυξάνεται από τις πολιτικές του (αγροτικό, επιστροφή δώρων κ.λπ.);
Ή, μήπως επιδιώκει εσκεμμένα τον διχασμό του λαού;

Συνήθως, ο κάθε πρωθυπουργός περιβάλλεται από ένα στενό κλοιό συμβούλων του οι οποίοι τον πείθουν πως αυτά που του λένε αντιπροσωπεύουν το σωστό, το συμφέρον του και την… πραγματικότητα! Μόνον, όταν τα πράγματα “σκουραίνουν” (Μάτι, 2018), έρχεται ο ίδιος αντιμέτωπος με την απτή πραγματικότητα γύρω του.

Φαίνεται πως ο κ. πρωθυπουργός αρέσκεται να ζει σε ένα “γυάλινο πύργο”: τα βλέπει όλα διαθλαστικά μέσω μιας ήδη “πεθαμένης” ιδεολογίας (Μαδούρο). Ισως να τον βολεύει η ύπαρξη ενός κάποιου τεχνητού πολιτικού περιβάλλοντος στο οποίο έχει πιστέψει. Πώς αλλιώς θα πάει στις εκλογές…;