«Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό που με ευλόγησε με αυτό το ταλέντο για να βρεθώ σε αυτή τη θέση. Ο,τι κάνω, το κάνω μέσα από αυτόν… Να ευχαριστήσω την ομάδα μου, τους συμπαίκτες μου. Δεν κερδίζει μόνος του κάποιος 60 αγώνες… Θέλω να ευχαριστήσω το Μιλγουόκι, την Ελλάδα και τους Νιγηριανούς που με υποστηρίζουν. Ξέρω ότι στην Ελλάδα είναι 6 το πρωί, όταν παίζω, αλλά μου στέλνουν μηνύματα, κάθε μέρα… Πριν δύο χρόνια είχα ως στόχο να γίνω ο κορυφαίος στο πρωτάθλημα. Πάντοτε, όταν μπαίνω στο παρκέ σκέφτομαι τον πατέρα μου που με πίεζε να παίζω όλο και πιο σκληρά, ακόμα και όταν το κορμί μου πονάει… Αυτό είναι μόνο το ξεκίνημα για μένα. Ο στόχος είναι να πάρω το πρωτάθλημα…». Απ’ τα που είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κατά την απονομή του βραβείου του πολυτιμότερου παίκτη (ΜVP) της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Με δάκρυα στα μάτια. Κι αφού είχε επιδείξει, λίγο πριν, την Ακρόπολη που ήταν απεικονισμένη στο εσωτερικό του σακακιού του…
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στην κλειστή ομάδα των κορυφαίων καλαθοσφαιριστών του κόσμου. Στην πιο ψηλή κορφή των Ιμαλαΐων μαζί με τον θρυλικό Καρίμ Αμπντούλ – Τζαμπάρ και τους άλλους ημίθεους του αθλήματος. Σε παγκόσμια θέα. Για να λειτουργεί παραδειγματικά και με τις δηλώσεις του. Με το ύφος του που είναι αντανάκλαση του ήθους του. Διδάσκοντας το δικαίωμα στο όνειρο, στο καζαντζακικό «φτάσε όπου δεν μπορείς». Και Δάσκαλος ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που γεννήθηκε στου Ζωγράφου, τον Δεκέμβρη του 1994. Το παιδί του Τσαρλς και της Βερόνικας που ήρθαν στην Ελλάδα απ’ το Λάγος της Νιγηρίας, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Το προσφυγόπουλο που μόνο για λίγους ήταν ο Γιάννης ή ο Σίνα Ούγκο και για τους πολλούς, στις καλύτερες περιπτώσεις, ο ξένος και στις χειρότερες ο “σκυλάραπας”. Το παιδί που για να επιβιώσει, έκανε, όπως και οι γονείς του και τ’ αδέλφια του “δουλειές” του ποδαριού.
Το πανύψηλο παιδί με το “ατέλειωτο” ταλέντο στο μπάσκετ, που το εκμεταλλεύτηκε και το εκμεταλλεύεται μέχρι εκεί που δεν παίρνει. «Δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον σου και αν δεν έχεις έναν καλό γονιό, δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Η μητέρα μου είναι το οικοδόμημα αυτής της οικογένειας και είναι η ηρωίδα μου». Και αυτό ο Γιάννης Αντετοκούνμπο το είπε. Ενώπιόν της. Αναγνωρίζοντας ότι και αυτή, όπως και ο πατέρας του του έμαθε το να «φτάσει όπου δεν μπορεί».
«Ωραίος ως Ελληνας», για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Νίκου Εγγονόπουλου, από τον “Μπολιβάρ”, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Και ως μέτοχος της ελληνικής παιδείας. Και γιατί “αποφανίζει” την Ελλάδα σ’ όλον τον κόσμο προβάλλοντάς την με τον δικό του τρόπο. Ρητορικό τώρα πια το ερώτημα του τίτλου αυτής της Στάσης. Ακόμα και για εκείνους τους λίγους που αμφισβητούσαν μέχρι πρόσφατα την ελληνοσύνη του…
Ο Ελ. Βενιζέλος προπαραμονή εκλογών
«Την προπαραμονή τω εκλογών (σ.σ. της 5ης Μαρτίου 1933) ο Κονδύλης επισκέφθηκε τη Δραπετσώνα, όπου υποσχέθηκε ανενδοίαστα στους ανταλλάξιμους πρόσφυγες συμπληρωματική αποζημίωση 25%. Λίγες ώρες αργότερα στον ίδιο τόπο βρέθηκε ο Βενιζέλος. Ο Πλαστήρας και υποψήφιοι βουλευτές που τον συνόδευαν, του ζήτησαν επίμονα να υποσχεθεί ή έστω ν’ αφήσει κάποιες ελπίδες ότι θα εξέταζε ευνοϊκά ένα αντίστοιχο μέτρο στο μέλλον. Αρνήθηκε κατηγορηματικά. Εξήγησε στους πρόσφυγες που είχαν συγκεντρωθεί για να τον ακούσουν, ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν επέτρεπε αυτή την εξωφρενική παροχή». Από το βιβλίο του Νικολάου Εμμ. Παπαδάκη “Ελευθέριος Βενιζέλος: Ο άνθρωπος, ο ηγέτης” (τόμος Β’ σελ. 1042-1043).
Μια “σταγόνα” βενιζελικής πολιτικής πρακτικής το παραπάνω απόσπασμα, με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές την προσεχή Κυριακή 7 Ιουλίου. Και με την επισήμανση ότι τις εκλογές του 1933, που ήταν προς το τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας, τις έχασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πάντα πιστός στο “δόγμα” του ο Εθνάρχης. Να διαπαιδαγωγεί τον λαόν «δια της αληθείας, την οποίαν πρέπει πάντοτε να του λέγη ο πολιτικός, οσονδήποτε πικρά κι αν είναι».
