» Σ’ έναν αντιαγαπητικό και μισαλλόδοξο κόσμο Γαϊτάνης Βασίλειος Εκδόσεις: ΓΡΗΓΟΡΗΣ 2014 δρ Φιλοσοφίας – Θεολογίας, Ψυχολογίας Παν. Αθηνών και Regensburg Νυρεμβέργης
Β’ Μέρος
Με τόσα εφιαλτικά που συμβαίνουν στη χώρα μας, γύρω μας και σε ολόκληρο τον κόσμο, με επιφανειακή αγάπη των χριστιανικών χωρών και με εφιαλτική δραστηριότητα μη χριστιανικών χωρών με αποτέλεσμα να ζει σήμερα η ανθρωπότητα έναν διαρκή εφιάλτη τρόμου και φόβου παντού. Ομως ο καθηγητής Γαϊτάνης Βασίλειος με το βιβλίο του “Είναι και αγάπη” διατυπώνει και εκφράζει την πίστη στην αγάπη και “στο σπατάλημά” της. Σε κάθε χριστιανική ψυχή με διάχυση του “σπαταλήματός” της ως ουσιώδες ιδεώδες (πέρα από κομιστής εκμεταλλευτισμού και συσχετισμού) σε ολόκληρο τον πλανήτη, που τον καταστρέφουμε από το έλλειμμα της αγάπης, που υπηρετεί το κακό με το ίδιο το κακό. Σήμερα όμως υψώνεται ως απόλυτη ανάγκη η πνευματική επανάσταση για μια ανατροπή όλων των ζημιογόνων μεθόδων που διαστρέφουν και καταστρέφουν τις ελπίδες των ατόμων και των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο καθηγητής Γαϊτάνης Βασίλειος που υπήρξε σπουδαστής του Μιχαήλ Μακράκη συνεχίζει με τόλμη και δημιουργική σκέψη – παράλληλα με όλες τις σύγχρονες επιστημολογικές, τεχνολογικές και πολιτιστικές εξελίξεις του σύγχρονου κόσμου μας, το δημιουργικό πνεύμα του δασκάλου σε όλους τους τομείς των ενδιαφερόντων του με επίκεντρο την αγάπη, τη φιλοσοφία. “Είναι και αγάπη” εκφράζει την πνευματική επανάσταση πέρα από τη χριστιανική συμβατικότητα.
ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΑΓΑΠΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ
Σήμερα, όπως υποσχέθηκα, έγραψα το δεύτερο άρθρο μου για το πρωτότυπο βιβλίο του αναπληρωτή καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Αθηνών Βασίλειου Γαϊτάνη με τίτλο: “Είναι και Αγάπη”. Ενα βιβλίο που πραγματεύεται το μέγα θέμα της αγάπης: ως επιφύλαξης και ως σπαταλήματος. Με έμπνοη βιωματική λειτουργία και ενσάρκωσή της στον δραματικά αντιαγαπητικό και μισαλλόδοξο κόσμο του φόβου, του τρόμου, του εγκλήματος, τα οποία διαδραματίζονται τόσο εφιαλτικά στη χώρα μας, στις γύρω χώρες μας, στην πάντα κρίσιμη περιοχή της Μέσης Ανατολής και τη Μεσόγειο, στην Ευρώπη, στην Αμερική και σε ολόκληρο τον κόσμο. ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ Ετσι, με το μίσος κυρίαρχο λειτούργησαν οι θρησκείες του μίσους και της άγριας εγκληματικότητας. Ενώ οι θρησκείες της Απω-ανατολικής παθητικότητας παρέμειναν στο νιρβάνα τους, για να λειτουργήσει ο χριστιανισμός με το πρόσταγμα της αγάπης, ως προϋπόθεση της χριστιανικής έκφρασης, η οποία όμως παρέμεινε στο επίπεδο της έκφρασης, χωρίς στην πραγματικότητα να βιωθεί απαρέγκλιτα για να λειτουργήσει στην πράξη, ως δεδομένη κατάσταση στην καθημερινή πράξη της ατομικής και της κοινωνικής χριστιανικής ζωής και ευθύνης. Αντίθετα, ο χριστιανισμός της δύσης, κυρίως, λειτούργησε επιφανειακά ως διακηρυγμένη αγάπη που εκάλυψε εδώ και αιώνες υπέρτατο μίσος εκμετάλλευσης και υποδούλωσης χριστιανών από χριστιανούς.
ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΑΚΡΑΚΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΑΪΤΑΝΗ
Ομως παρόλα αυτά η αγάπη είναι «η αγάπη ως παράγων κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων». Αυτός ήταν ο τίτλος ενός διαλόγου που έγινε από την Ελληνική Εταιρεία Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας με κεντρικό εισηγητή τον καθηγητή Μιχάλη Κ. Μακράκη και συνομιλητή του τον καθηγητή, τ. πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευαγγ. Θεοδώρου, τον Ν. Ρασιδάκη ψυχίατρο, την κα Μαγγανάρα κοινωνιολόγο και τον Ν. Καρούζο ποιητή. Η όλη αυτή εισήγηση και συζήτηση για την αγάπη είναι ξεχωριστό ενδιαφέρον και (αν θυμούμαι) την είχα παρουσιάσει ως μπροσούρα στα “Χανιώτικα νέα”, όλο αυτό το κείμενο 40 χρόνια πριν (είχε μια διαχρονική θεώρηση).
ΜΑΧΗ ΕΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ
Με ευθύνη και των θεσμικών και συμβατικών κοσμικών εκκλησιών που συνευθύνονται με τις κρατικές εξουσίες και υπερεξουσίες για τις συνθήκες των κοινωνιών του άκρατου μίσους σε ανατολή και δύση. Οπως το βίωσε η ανθρωπότητα από το απώτατο χθες ως το σήμερα και θα συνεχίσει να το βιώνει και ως αύριο, μέσα στη φοβερή πραγματικότητα των πολέμων, των κοινωνικών συγκρούσεων, των εκμεταλλεύσεων και της ολοκληρωτικής ανελευθερίας. Πού χωρεί λοιπόν η αγάπη; Αυτή που επαγγέλλεται ο χριστιανισμός στον οποίο κυριάρχησε ο συνεχής, ως θανάτου ανταγωνισμός των συμφερόντων για έναν επαγγελλόμενο ψευδοευδαιμονισμό που κι αυτός συνεχώς καταρρέει;
Η ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ Μ. ΜΑΚΡΑΚΗ
Ο καθηγητής Μ.Κ. Μακράκης ήταν αγαπητός σε όλους τους φοιτητές και φοιτήτριές του γιατί δεν ήταν ένας “αφ’ υψηλού” απροσέγγιστος υψηλόφρων και λογιότατος ακαδημαϊκός δάσκαλος. Είναι μια καλλιτεχνική – αισθητική, δημιουργική μέθοδος διδασκαλίας που ενθουσίαζε, δημιουργώντας μια πνευματική έξαρση και όχι μια στεγνή μετάδοση γνώσης. Τότε στην περίοδο… Ο σημερινός δημιουργικός επίσης καθηγητής Βασίλης Γαϊτάνης ευτύχησε να είναι φοιτητής του τόσο στα φιλοσοφικά, ψυχολογικά, αισθηματικά θέματα εκφράζοντας τον ενθουσιασμό του για τις αναζητήσεις του φοιτητή του, αλλά και για τα ευρύτερα ενδιαφέροντά του για θέματα όπως ο πρωτογενής υπαρξισμός του Σόρεν Κιρίεργκραντ, οι βαθιές αναλύσεις για τον ανεπανάληπτο Ρώσο συγγραφέα τον Ντοστογιέφσκι κ.λπ.
ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ, ΣΠΑΤΑΛΗΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΤΕΘΕΣΕ ΤΩΡΑ Ο ΠΡ. ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ
Ομως όσο εκτίμησε ο σπουδαστής -που προχώρησε με δικά του έργα σε ανάλογα θέματα και τομείς- άλλο τόσο εκτίμησε και αναγνώρισε ο καθηγητής Μιχάλης Μακράκης την πρόοδο του τότε σπουδαστή του Γαϊτάνη Βασίλειου. Για αγάπη λοιπόν ο καθηγητής έγραψε και πριν 40 χρόνια “Είναι και αγάπη” έδωσε τώρα (διπλός διδάκτορας) και υμνητής του “σπαταλήματος της αγάπης” Βασίλειος Γαϊτάνης… Ενα πρωτοποριακό βιβλίο για τον σύγχρονο λόγο της αγάπης σήμερα και αύριο στην ορθοδοξία, στον χριστιανισμό, στην κοινωνία, στον άνθρωπο και γιατί όχι στην ανθρωπότητα ως μέγιστο όραμά της για έναν κόσμο που θα έχει ιδεώδες του το “σπατάλημα της αγάπης”.
ΗΘΙΚΗ: ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΣΠΑΤΑΛΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Ο καθηγητής Βασίλειος Γαϊτάνης στη συνέχεια ως το τέλος, του βιβλίου του με άξονα το σπατάλημα της αγάπης εξερευνά τις σχέσεις της με τις εξελισσόμενες συντεταγμένες της ευρείας έννοιας του πολιτισμού όπως: Στην Αλχημεία (12ος – 15ος αιώνας) που αποτέλεσε τον προπομπό της, πριν αυτή πάρει τον καθαρά θεμελιώδη πειραματικό ρυθμό της. Ομως η Αλχημεία με τη βαθύτερη θετική της έννοια τώρα, θέλει να βρει μια μυστική βίωση… που να μην είναι μόνο μυστική με την παλιά έννοια, αλλά να βάζει το σπατάλημα στην αγάπη μέσα στην ανώτερη ενότητα επιστήμης και ζωής. Στο θέμα της ηθικής γράφει ότι: «Η ηθική είναι ο φόβος του σπαταλήματος στην αγάπη. Οπου, όταν η κοινωνία διοχετεύσει στις συνολικές μορφές του εαυτού της, τις μοναχικές προδοσίες της συνείδησης που προφυλαχτικά στην αγάπη τότε φτιάχνει την κοινωνία της Μασονίας, της προδοσίας και αυτό είναι η ηθική με ότ,ι κακία υπάρχει στην ψυχή εκείνων που προφυλάχτηκαν να διοχετεύεται στο συνολικό που πλάθει την κακία του κόσμου».
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ
Ομως για τον πόνο ο Β.Γ. γράφει ότι «πόνος είναι η μετατροπή της πραγματικότητας σε σάρκα. Είναι εκείνο που επειδή δεν είναι σκέτο χώμα, πρέπει να πονέσει επειδή πλάστηκε… με την κακία των ανθρώπων της χυδαιότητας να υπάρχει για να πλάσει τον θρύλο εκείνων που σπαταλήθηκαν στην αγάπη». Ωστόσο για το θέμα της γραφής αφιερώνει εννιά σελίδες για τον συγγραφέα και για τον αναγνώστη λέγοντας: «Οσο πιο μεγάλο είναι το σπατάλημα τόσο πιο μεγάλη είναι η ανταπόκριση στη γραφή. Αλλά, τόσο πιο μεγάλη είναι και η κατανόηση των ανθρώπων επειδή σπαταληθήκανε». Για να γίνεται τόσο πιο μεγάλη η αλήθεια στη ζωή σ’ αυτό που γράφτηκε. Για να γράψει στη συνέχεια για την αμαρτία ότι αυτή μισεί και πολεμάει το κακό με την ίδια της τη χυδαιότητά του. Οπως η χυδαιότητα του κρατικού μηχανισμού που τιμωρείται απ’ αυτό που είναι και από αυτό που το ίδιο έκανε…
Η ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΦΟΡΑΜΕ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Για να πει επίσης για τη μάσκα (που όλοι πια φοράμε) ότι «η μάσκα είναι το καθημερινό προφύλαγμα που θα κρυφτεί απ’ τον καθρέφτη του σπαταλήματος στην αγάπη…». Για να προχωρήσει με την αναφορά του στη γυναίκα που τη χαρακτηρίζει ως «κατ’ ευθείαν ενσάρκωση αγάπης»… Για να φθάσει στην επανάσταση για να πει… όπως μέσα στον εαυτό και στην κρυμμένη του επανάσταση γίνεται μια άλλη αντίδραση, η συνείδηση των τύψεων της πολιτικής που είναι αναπαράσταση εκείνης που είναι αναπαράσταση της καρδιάς της στην κοινωνία! Χωρίς να είναι η ιστορία που πλάθει την επανάσταση, αλλά η επανάσταση της θυσίας του σπαταλήματος στην αγάπη που πλάθει η ιστορία. Με την επανάσταση να εκφράσει τον τρόπο για να γεννηθεί η ενσάρκωση απ’ τη θυσία της και όχι από τη θρησκευτικοφάνεια πια, αλλά ξανά απ’ τη νέα αρχή, ξανά όπως ο χριστιανισμός που γεννήθηκε μπροστά στο στόμα των λιονταριών που πρέπει να υπάρχουν… για να γίνει πάνω στο ατομικό αίμα η αναπαράσταση της αιώνιας θυσίας… Με τον ηρωισμό να μην είναι τίποτα άλλο, παρά η κοσμική μορφή του σπαταλήματος στην αγάπη. Η
ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ Η ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΑΓΑΠΗΣ
Αλλά τα σημάδια των τραυμάτων του κόσμου είναι τα σημάδια των τραυμάτων της ζωής της αγάπης η οποία με το σπατάλημα στην αγάπη, άφησε έναν τραυματία στο πεδίο της μάχης για την ύλη η οποία πήρε το λάφυρο και το τρόπαιό της. Κι έτσι έμειναν οι τραυματίες στο πεδίο της μάχης του κόσμου. Με τα χαρακώματα της μάχης αυτής να είναι οι ουλές του σπαταλήματος στην αγάπη στην έκφραση της ιστορίας… Μιχάλη Μακράκη: “Η αγάπη…” (απόσπασμα από το κείμενο του (μέρος Ζ’) Η αγάπη προς τους εχθρούς αποτελεί την πιο υψηλή βαθμίδα και την τελειότερη εκδήλωση αγάπης… Αυτήν τη σχεδόν θεϊκή αγάπη του σπαταλήματος κατέθεσε ο άξιος μαθητής του και καθηγητής τώρα Γαϊτάνης Βασίλειος. Χαρά διπλή και για τον δάσκαλο και για τον μαθητή… Ομως ακόμα ένα άρθρο θα χρειαστεί…
