…Είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη…*

“Μονόγραμμα”: Δεν βλέπω ποτέ αυτό το τόσο ενδιαφέρον πρόγραμμα Πολιτισμού στο κρατικό κανάλι, δίχως να συνείρω το πρόσωπο, τα πρόσωπα, που παραχώρησαν στον χρόνο αυτή τη φωτισμένη πρόταση.
Τον Γιώργο Σγουράκη και την αείμνηστη πια σύντροφό του, Ηρώ…
Με τίμησαν στέλντονάς μου πριν από χρόνια τον μνημειώδη τόμο τους, στον οποίο παρελαύνουν εκατοντάδες (στην κυριολεξία) μορφές αυτού του τόπου…
Πρόσωπα, που με τη λάμψη και το έργο τους, πρόσφεραν στα Γράμματα και τις Τέχνες, επιταχύνοντας έτσι τους βηματισμούς της πατρίδας, προς τους ήχους και τους φωτισμούς της Αναγνώρισης…
…Μονόγραμμα, λοιπόν. Σ’ αυτή την εκπομπή, (επανάλειψη), αυτοβιογραφείται ο Ευγένιος Σπαθάρης, με την ευκαιρία της επετείου της αναχώρησής του. Στις 9/5/09…
Σημαντικός δεξιοτέχνης του θεάτρου Σκιών, και άνθρωπος σεμνός, ευγενής, αφοσιωμένος…
Με βραβεία, με επιτυχίες, με αγάπη πολλή στον κόσμο και “στερεωμένος” στη συνείδηση των συναδέλφων του και όχι μόνο, με συνεργασίες αρμονικές, διασκεδαστικές, αγαπησιάρικες…
Παιδί φτωχό, ιδιαίτερα βασανισμένο, ακολούθησε την τέχνη του πατέρα του Σωτήρη Σπαθάρη και υπηρέτησε το είδος, με αγάπη και μεράκι, για δεκαετίες, “προσηλωμένος” στον… καραγκιοζμπερντέ, όπου όλα τα πάθη του πάμπτωχου αλλά τετραπέρατου “μπάρμπα – Γιώργου” διαφανώς εκτίθενται στο άσπρο πανί…
“Καραγκιόζης ο πονεμένος πατέρας” για μας τους μεγαλύτερους, η ταινία που αφιέρωσε ένα προσκύνημα στην οικεία οντότητα της ανάγκης του… “μαυρομάτη” που αγωνίζεται σκληρά για τον επιούσιο, φτωχό-διάβολος που αναπτύσσει πονηριές επιβεβλημένες για την επιβίωση!
Ο Διονύσης Σαββόπουλος(*) δήλωσε πριν από χρόνια, ότι το είδος πάντα ζει…
Διαφοροποιημένο στην αισθητική του. Η Γλυκερία, που μαζί με τον Ευγένιο, έδωσαν πνοή στον ήχο του Φωτιάδη και στον λόγο του Φαλιάρα…,
«Κι εγώ που πάντα τα ‘λεγα μ’ ένα δικό μου τρόπο, κρυμμένος πίσω απ’ το μπερντέ…» έλεγε συγκινημένη…
«Διδάχτηκα πολλά από το ταλέντο και το ήθος του Σπαθαρη… τον θεωρώ δάσκαλο μου».
«Αρχόντισσα και Αγλαΐα κουρελού και χουβαρντού» αποδίδει ο Ορφέας Περίδης, για τη σύντροφο του ταπεινού ήρωα, και ο Γιάννης Ζουγανέλης ως καραγκιόζης παρουσιάζει μεγάλο αφιέρωμα στην Ελληνοσύνη, προσπορίζοντας σ’ αυτό που ο ίδιος ο Σπαθάρης υποστήριζε με πείσμα…
«Είναι ο Ελληνας ο βασανισμένος της βιοπάλης»!
Πράγματι. Αυτός ο τύπος κατέδειξε τον σκλαβωμένο καιρό της ελληνοσύνης, όταν πορευόταν τους δρόμους της με χαμηλό βλέμμα, χαμηλό βήμα και χαμηλωμένα όνειρα…
Πάντως ένας παραλληλισμός με την παρακμή, δηλώνεται στον δραστικό στίχο του Μιχάλη Μπουρμπούλη από το “Μεταξουργείο” του Ηλία Ανδριόπουλου:
«Κι όλα ξεχασμένα, παραπεταμένα τα ‘φησες και χθες/ κι έγινε η Ελλάδα όπως του Σπαθάρη ο παλιομπερντές».
Οπως και νά ’χει, δόκιμη η πολυμορφία σε κάθε είδος.