Η «είδηση» που διάβασα στις κιτρινισμένες σελίδες μιας αθηναϊκής εφημερίδας του 19ου αιώνα μού προκάλεσε μια γνήσια συγκίνηση.
Στην Κων/πολη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πεθαίνει ένας πιστός υπηρέτης της ελληνικής γλώσσας. Την παραθέτω: ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ, 4.7.1888 – «Απεβίωσεν εν Κων/πόλει ο γεραρός και πολυσέβαστος του γένους διδάσκαλος Ιωάννης ο Φιλαλήθης, των μουσών ο Ιεροφάντης αληθής, δύο όλας διδάξας και φωτίσας γενεάς.
Εκ των πρώτων άμα τη συστάσει του Εθνικού Πανεπιστημίου προσήλθε και ετελειοποιήθη εν αυτώ, μετά ταύτα δ’ εδίδαξεν επί τεσσαρακονταπενταετίαν όλην τα ανώτερα ελληνικά εν τη μεγάλη σχολή του γένους. Το διδασκάλιον έργον δεν μετήρχετο ως βιοποριστικόν λογιζόμενον επάγγελμα, αλλ’ ιεράν και θείαν αποστολήν». Ο τάφος που του ταίριαζε θα ήταν αυτός που περιγράφει ο μεγάλος Αλεξανδρινός:
ΛΥΣΙΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΤΑΦΟΣ
«Πλησιέστατα δεξιά που μπαίνεις στη βιβλιοθήκη,
της Βηρυττού θάψαμε τον σοφό Λυσία,
γραμματικόν. Ο χώρος κάλλιστα προσήκει.
Τον θέσαμε κοντά σ’ αυτάe που θυμάται
ίσως κ’ εκεί – σχόλια, κείμενα, τεχνολογία,
γραφές, εις τεύχη ελληνισμών πολλή ερμηνεία.
Κ’ επίσης έτσι από μας θα βλέπεται και θα τιμάται
ο τάφος του, όταν που περνούμε στα βιβλία.»
Αλλά και η διαμνημόνευσή του στις στήλες της εφημερίδος σας, 130 χρόνια μετά το θάνατό του, “κάλλιστα προσήκει”…
