«Ότι θετικό δημιουργήθηκε στην Ελλάδα από το 1910 ως σήμερα ανήκει στη δράση του, όλα τα γκρεμίσματα έγιναν στην απουσία του κάτω από την επιρροή του πλάτυναν και τα ψυχικά σύνορα της χώρας μας. Ο Βενιζέλος έφερε στη ζωή μας μία δύναμη των μεγάλων αποφάσεων και την πίστη που μας χρειάζεται για να επιχειρηθούν αγώνες δύσκολοι και έργα μεγάλα. Αυτός έκανε τα όνειρα πραγματικότητα. Αυτός όμως έγινε αφορμή να γνωρίσουμε άλλη μια φορά, πόσο μεγάλα, πόσο ανυπέρβλητα εμπόδια έχει να αντικρίσει στη χώρα μας όποιος υπερέχει στη διάνοια και στη βούληση τόσο πολύ από την γύρω μετριότητα».
Δημήτρης Γληνός (1936)
«Ο Βενιζέλος δεν ήταν δογματικός. Ητο πολιτικός ρεαλιστής. Εκανε την δική του επανάσταση μέσα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος. Σαν αληθινά μεγάλος πολιτικός, διέκρινε ότι έπρεπε να διευκολύνη, με τα ίδια του τα κρατικά μέσα, το δρόμο των αδικημένων προς την χαραυγή μιας κοινωνικής Δικαιοσύνης – μέσα στη Δημοκρατία και στο ελεύθερο πολίτευμα. Ο Βενιζέλος εδείχτηκε άξιος της Αλλαγής που είχε ζητήσει ο λαός. Ηγήθηκε μιας νέας εθνικής ζωής και με την πνοήν του εγύρισε κάμποσα φύλλα της Ιστορίας προς τα εμπρός».
Αλέξανδρος Σβώλος (1955).
«Δεν θα σας μιλήσω για το μεγαλείο της Ακροπόλεως ούτε θα σας ζαλίσω με καμιά αρχαιολογική ομιλία. Είδα παράξενα και γραφικά μέρη, ανάμεσα στ’ άλλα και την Κρήτη. Δεν μπορείτε να μαντέψετε, όμως, ποια ήταν η πιο ενδιαφέρουσα ανακάλυψη μου στο νησί, κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από τις λαμπρότητες των ανασκαφών. Θα σας το πω. Ηταν ένας νεαρός δικηγόρος της Κρήτης, κάποιος κύριος Βενεζουέλος… Βενιζέλος; Ειλικρινώς δεν κατόρθωσα να συγκρατήσω το όνομά του, αλλ’ είμαι βέβαιος πως σε λίγα χρόνια όλη η Ευρώπη θα μιλάει γι’ αυτόν».
Ζορζ Κλεμανσό (1899)
«Αν υπάρχει έστω ένας ηγέτης σε ολόκληρη την Ευρώπη, στα μεγάλα ή στα μικρά κράτη, στα εχθρικά, στα συμμαχικά ή στα ουδέτερα κράτη, για τον οποίο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι, λαμβανομένων υπόψη των μέσων που διέθετε, των δυσχερειών που αντιμετώπισε, δεν στάθηκε αυτός ανεπαρκής έναντι του ύψους των περιστάσεων, ο άνδρας αυτός είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος».
Ουίνστον Τσόρτσιλ (1917).
«Είσθε άνθρωπος της δράσεως, διότι γνωρίζετε ότι η δράση είναι το μέγα ελατήριο της πολιτικής. Εάν οι πατέρες μας είχαν παραμείνει με σταυρωμένα τα χέρια, η ανθρωπότητα θα ήταν ακόμη νήπιο. Αλλά γνωρίζετε, επίσης, ότι στην πορεία μας προς τα μπροστά πρέπει να βαδίζουμε βήμα προς βήμα, με σταθμούς. Γνωρίζετε τι σημαίνει πραγματικότητα και ακολουθείτε τον ρυθμό της φύσεως, η οποία ουδέποτε προχωρεί με άλματα. Επειδή συνδυάζετε την ενεργητικότητα με την μετριοπάθεια, όταν καθορίσετε σαφώς τον σκοπόν σας, υπερβαίνετε με ορμή τα εμπόδια. Κάνατε την επανάσταση του Θερίσου και σε λίγο καιρό η Κρήτη κήρυσσε την ένωσή της μετά της Ελλάδος».
Σαρλ Μοριζό – Τιμπό (πρόεδρος της Γαλλικής Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών.
Το απόσπασμα προέρχεται από την ομιλία του
κατά την υποδοχή του Βενιζέλου
ως τακτικού μέλους της, (1919).
«Εκφράζω τον μέγα θαυμασμό μου· δεν υπάρχει πολιτικός στην Ευρώπη πιο ικανός για ηγέτης σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για την ανάπτυξη των πολιτικών τυχών του κόσμου. Ο Βενιζέλος μου φαίνεται σε οξυδέρκεια και ικανότητα ότι είναι ένα από τα οδηγά πνεύματα της Ευρώπης και δεν θα μπορούσα να ευχηθώ για την Ελλάδα καλύτερη τύχη παρά να τον έχει και πάλι επικεφαλής της κυβερνήσεώς της. Δίνω μια τέτοια συμβουλή με μεγάλο δισταγμό, αλλά χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να δηλώσω την πλήρη εμπιστοσύνη μου στον κ. Βενιζέλο».
Γούντρον Ουίλσον (1922).
«Εχει συχνά λεχθεί ότι ο Βενιζέλος είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός άνδρας που έβγαλε η ελληνική φυλή από την εποχή του Περικλή. Σε ό,τι καταπιάστηκε ποτέ του δεν υστέρησε απέναντι του λαού του. Καταστροφή ακολούθησε πάντα κάθε φορά που οι Ελληνες αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν”.
Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ (1938)
Η παρουσίαση της δίτομης βιογραφίας του Ελευθερίου Βενιζέλου (έργο ζωής του γενικού διευθυντή του Ιδρύματος που φέρει το όνομα του Εθνάρχη, Νίκου Εμμ. Παπαδάκη) σήμερα Παρασκευή, 2 Φεβρουαρίου και ώρα 7.30μ.μ., στο Ίδρυμα. Με αυτήν την αφορμή οι σημερινές “στάσεις” σε “λεχθέντα” από προσωπικότητες της πολιτικής και της διανόησης για τον Βενιζέλο, που παραθέτει ο συγγραφέας σαν παράρτημα στο τέλος του Β’ τόμου. Χωρίς σχόλια.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας,διότι ρέπουμε πρός την αχυροφαγία.Μετά τον θρίαμβο των Σεβρών με το Αβέρωφ δεμένο στον Κεράτιο εμείς στις εκλογές του 1920,που στην ουσία καθόρισαν και την τύχη του ΄Εθνους μας, ψηφίσαμε τον μύθο του “οίκαδε”που πήγε την χώρα από τους νικητές,που μοίραζαν τα λάφυρα του πολέμου, στο στρατόπεδο των ηττημένων. Μέσα στα ερείπια ανυπολόγιστων καταστροφών,ακόμα μετράμε πτώματα.Για όσους ασχολούνται με τον διεθνή ανταγωνισμό της πατρίδος μας είναι φάρος και μεγάλος δάσκαλος.Μια σύγκριση της διαχείρησης του κρητικού ζητήματος με τις επικοδομητικές ασάφειες του κυπριακού θα είναι χρησιμότατες και για τους νυν διαπραγματευτές του σκοπιανού. Κλείνουμε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη το γόνυ στον τάφο του.Πήρε την ιδιαιτέρα μας πατρίδα(και όχι μόνο)με πασάδες κλπ.στο σβέρκο της και την παρέδωσε,όπως της αξίζει ελεύθερη και υπερήφανη.Στο τέλος μια παρατήρηση.Επειδή δεν είναι και τόσο αυτονόητο ότι η σημαία μας θα κυματίζει συμβολίζοντας την λευτεριά μας,αλλά χρειάζεται καθημερινή πιστοποίηση και επιβεβαίωση της θελήσεως μας για τον υπέρ πάντων αγώνα,μήπως ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΣΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΦΙΡΚΑ; Νομίζω ότι το οφείλουμε στο μεγάλο ηγέτη μας που κατάφερε ένα διπλωματικό θαύμα,αλλά και στους προγόνους μας “πούχαν τ΄αέρι πάπλωμα και τα χαλίκια στρώμα”…Με ιδιαίτερη εκτίμηση.