Υπάρχει ελπίς;

Απ’ όσα ακούμε ή βλέπουμε καθημερινά γύρωθέ μας, δεν ξέρω εάν υπάρχει τελικά ελπίδα σωτηρίας και ανάκαμψης της χώρας μας. Και να βρει η εθνική οικονομία το δρόμο της εξόδου από το τωρινό της “τούνελ”, πολύ φοβάμαι η ηθική της σήψη και η κοινωνική της παρακμή είναι νόσοι ανίατοι…
Πουθενά σέβας προς τους μαχητές της ζωής, πουθενά τιμή σε όσους αγωνίζονται ψυχοσωματικά για έναν καλύτερο και πιο ανθρώπινο κόσμο! Eξαρση της εγκληματικότητας και κυριαρχία της ψευτιάς και της εφημερολαγνείας…
Διαβάζω εφημερίδες και ιστοσελίδες των όσων γίνονται κάθε μέρα και πιάνεται η καρδιά μου. Προσωπικά, έχω τόσο απογοητευτεί που δε βλέπω φως από κάπου, ούτε καν μια τοσοδούλα ηλιαχτίδα, αν δεν βάλουμε μυαλό από τα παθήματά μας και δεν απομακρύνουμε όσα βλάφτουν και διαφθείρουν την ψυχή μας …
Και αν συμφωνήσω με όσους αποδίδουν τον τωρινό ξεπεσμό της χώρας μας στη γενιά μου, που τα βρήκε χωρίς να μοχθήσει όλα έτοιμα και δίχως να θέλει να αγωνιστεί για κάτι περισσότερο, ο νους μου τρέχει συχνότατα και σε ένα απόσπασμα από τον Ισοκράτη, το οποίο είχα πρωτοδιαβάσει στη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων,  για την “κατρακύλα” της Αθήνας της εποχής του (5ος – 4ος αι. π.Χ.). Και έρχεται στη μνήμη μου ο Ισοκράτης, εφόσον είναι, κατά τη γνώμη μου, φως φανερό ότι μας οδήγησαν στη σημερινή μας κατάσταση η απομάκρυνση ημών ή κάποιων από τις προγούμενες γενιές από το Θεό, η απουσία αυτοκριτικής, η αλαζονία και η αφροσύνη, που είθισται να συνοδεύουν όσους δεν μπορούν να διαχειριστούν σωστά τα αγαθά της ευμάρειας και της προόδου στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή τους.
Και γράφει, λοιπόν, ο Ισοκράτης στο εν λόγω απόσπασμα: «[…] όσαι πόλεις φαντάζονται πως ευρίσκονται εις αρίστην κατάστασιν, σκέπτονται κάκιστα, και όσαι έχουν πολύ μεγάλο θάρρος (βλέπω) ότι περιπίπτουν εις πολλούς κινδύνους. Αιτία δε τούτων είναι το εξής, ότι δηλαδή από τας ευτυχίας και τας δυστυχίας ουδεμία έρχεται μόνη εις τους ανθρώπους, αλλ’ ότι είναι μαζί, και ότι ακολουθεί τον μεν πλούτον και την μεγάλην δύναμιν αφροσύνη και μαζί με αυτήν ακολασία, ότι δε την ένδειαν και την ταπεινοφροσύνην την ακολουθούν η σωφροσύνη και η μεγάλη μετριοφροσύνη […]», (“Αρεοπαγιτικός”, 3-4, μετάφραση Σ. Τζουμελέας, εκδόσεις Πάπυρος).
Αλήθεια, κατόπιν των ανωτέρω, ελπίζετε εσείς ότι κάποτε θα γλυτώσουμε;