Αν πάμε βόλτα προς τη Νέα Χώρα, παραλιακά, θα συναντήσουμε έναν “όμορφο άνθρωπο”, με τη σύζυγό του, να κάνουν βόλτα.
Το αρνητικό είναι ότι η γυναίκα του είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και δεν έχει επικοινωνία με τον κόσμο. Ομως αυτός κάθε μέρα, μερικές φορές πρωί και βράδυ, χειμώνα – καλοκαίρι, της προσφέρει την τόσο αναζωογονητική βολτίτσα.
Πάντα είναι καθαρή και στηριγμένη καλά στο καροτσάκι της. Μάλλον φοβάται μη και του γύρει και πέσει.
Σίγουρα την κρατάει στη ζωή με την αγάπη και τη φροντίδα του. Αγόγγυστα, με χαμόγελο στα χείλη, ή και σκεφτικός πολλές φορές, αλλά πάντοτε εκεί. Χωρίς να βιάζεται και με πολλές στάσεις, για να προλάβουν να γευτούν την ομορφιά του τοπίου, την αλμύρα της θάλασσας και τον φρέσκο αέρα που φέρνει ακόμα και ο βοριάς.
Γιατί βρίσκονται εκεί και τις ημέρες του χειμώνα, μες το βοριά. Είναι φορές, που η απότομη μπόρα τους γυρίζει γρήγορα στο σπίτι.
Θα μπορούσε να βγαίνει μόνος βόλτα.
Να πηγαίνει όπου και όσο θέλει και δεν θα τον κατηγορούσε φυσικά κανείς. Όμως αυτός είναι εκεί για τη γυναίκα του. Πάντα μαζί.
Στη βόλτα, στο σούπερ μάρκετ, παντού.
Ένιωσα ότι πρέπει να πω δυο λόγια.
Μια καλημέρα λέμε. Δεν ήξερα ούτε το όνομά του ως χθες. Είναι ο κύριος Μιχάλης.
Αλλά τον εκτιμώ γι’ αυτό που κάνει.
Εύγε σε τέτοιους ανθρώπους!
Υπάρχουν!
* ιδιωτ. υπάλληλος – συγγραφέας
