[Μοναξιά…
ό,τι παγωμένο γεμίζει τα σωθικά σου
και η σιωπή σου σαν όλα γύρω σου κοιτάς
κι αδυνατείς ως και να αναστενάξεις…]
…Το βάρος όλων εκείνων των γεγονότων που με δική μου ή όχι ευθύνη συνέβησαν κι εκείνων που πρόκειται να συμβούν, πάντα θα κουβαλώ μέσα μου. Μαθημένος να ανασηκώνω τα πάθη του κόσμου και να θυμούμαι να μη βαρυγκομώ, να μη δείξω ούτε στιγμή και προς Θεού την αδυναμία μου, να μην ορμήξουν πάνω μου και με κατασπαράξουν όλα εκείνα τα θεριά της ράτσας μου· πάει να πει της ανθρώπινης! Περιφέρομαι παρακολουθώντας όποτε μπορώ και συγκρίνοντας κόσμους, αποδεικνύοντας τις θεωρίες που όλα αυτά τα χρόνια μόνος μου έχω φτιάξει μες στον νου μου. Ή κατανοώντας το λάθος των επιλογών μου και των θεωριών μου που τόσα χρόνια μόνος μου είχα πλάσει εντός μου! “Ανακατεύοντας” και εσαεί προσπαθώντας να κατανοήσω πως η γη γυρίζει, πως άνθρωποι σταυρώσαν τον Χριστό, πως η λύπη είναι πιο δυνατή και από αυτόν τον πόνο, πως όλο αυτό το ανακάτεμα -κι ίσως ευτυχώς- που συντελείται εντός μου, θα κουβαλώ παντοτινά, πως…
Υπάρχει τόσο πολύ σκουπίδι γύρω μας που αδυνατώ τις αναπνοές μου να ολοκληρώσω. Ετσι ζω τώρα με μισές αναπνοές εισπνέοντας τον ελάχιστο αέρα… Ισα για την επιβίωση. Προχωρώ στους δρόμους αγέλαστος, καλά κουρδισμένος, μακριά όσο γίνεται από ανθρώπους γνωστούς που θα με καθυστερήσουν να φτάσω έγκαιρα στη “δουλειά μου”, αποφεύγοντας τα βλέμματα ακόμη και την υπόνοιά τους, με χαμηλά πολύ χαμηλά τα μάτια ίσως από ντροπή που δεν έχω τη δύναμη να αφεθώ δυο λεπτά και να μιλήσω, ίσως εσκεμμένα για να μη συναντηθούν μάτια με μάτια…
*Στους ανθρώπους που ζουν στις πλατείες τριγύρω από την Ομόνοια!
Το έχουν, φαίνεται, οι γιορτινές τούτες μέρες και το ένα μετά το άλλο τα συγκλονιστικά κοινωνικά κείμενα όλων σχεδόν των συνεργατών των “Χ.Ν.” μάς ταρακουνούν και ξυπνούν από τον κοινωνικό λήθαργό μας, που εδώ και μερικές δεκαετίες έχουμε περιπέσει: έτσι είναι η σημερινή κοινωνική πολυπλοκότητα, όπως ανάγλυφα και με σπαρακτικό τρόπο αναφέρεται κι αποκαλύπτεται στο απέριττο ανωτέρω κοινωνικό δοκίμιο του αγαπητού φίλου Νεκτάριου Κακατσάκη. Τόση ανθρώπινη ευαισθησία, τόσος πόνος και τόση θλίψη για τους ανήμπορους συνανθρώπους μας που κινούνται σκιές ονείρων στις πλατείες και τους δρόμους των Αθηνών κι όχι μόνο!!… Είναι ολοφάνερη η αυτογνωσία και βαθιά η συνείδηση του αρθρογράφου ότι η κοινωνική ζωή μας είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη -κι ευτυχώς που είναι δύσκολη- και με σπαραγμό ψυχής κουβαλά τα δικά του και των άλλων συνανθρώπων μας τα πάθη, με μια αγάπη αληθινή κι έμπονη. Είναι μια κραυγή για καλυτέρεψη της ανθρώπινης ζωής και σεβασμό κι αγάπη σ’ όλους τους συνανθρώπους μας, ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους και κληρονομουμένων υπαγωγών – καταβολών. Αξίζουν τα θερμά μας συγχαρητήρια στον άριστο αρθρογράφο των”Χ.Ν.” κι οφείλουμε όλοι μας να είμαστε αρωγοί και συμπαραστάτες στην πρωτοπορία των νέων μας ανθρώπων για μια κοινωνία θεμιτή και καλή. Με θερμή φιλική εκτίμηση κι αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.