Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Δύο απ’ τους στυλοβάτες του Παιδότοπου στα 22 χρόνια της πορείας του, οι ωραίες ως Ελληνίδες δασκάλες Ελένη Βορεινάκη και Ρούλα Μουστάκα που έφυγαν με τη λήξη της σχολικής χρονιάς από την υπηρεσία – από το 10ο Δημ. Σχ. Χανίων η πρώτη από το 5ο Δημ. Σχ. η δεύτερη. Σ’ αυτές είναι αφιερωμένη η σημερινή σελίδα που φιλοξενεί κείμενα από το βιβλίο του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα “Είπε ο Δάσκαλος”, διανθισμένα με φωτογραφίες και ζωγραφιές παιδιών, μαθητών της Ελένης Βορεινάκη και Ρούλας Μουστάκα. Σαν άνθη ευχαριστίας! Οχι, δε σταματούν να διδάσκουν οι δάσκαλοι! Το ξέρουν καλά οι καλές μου φίλες αυτό! Καλή συνέχεια, Ελένη, καλή συνέχεια, Ρούλα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Με την κυρία Ελένη τη δασκάλα μας
Δυο λαθεμένες γνώμες
Παλιά έλεγαν ο γονείς στο δάσκαλο:
«Το κρέας, δάσκαλε, δικό σου, τα κόκκαλα δικά μου». Και είχαν θεωρητικό στήριγμα μιαν άλλη γνώμη: «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο».
Εσείς αγαπημένοι μου μαθητές, να λέτε: Το ξύλο βγήκε από την κόλαση, κι εκεί οδηγεί δαρμένους και δάρτες.
Να λέμε και τούτο, είπε μια μαθήτρια: Το κρέας και τα κόκκαλα δεν ανήκουν ούτε στους δασκάλους, ούτε στους γονείς. Ανήκουν μόνο στο παιδί μαθητή.
Δεν ξέρετε πόσο σας αγαπώ, είπε ο Δάσκαλος, βάζοντας το χέρι στην καρδιά του.
Ρωτάει όποιος αγνοεί
Δ. Ρωτά όποιος γνωρίζει ή όποιος αγνοεί;
Μ. Δεν ήμουν ποτέ ασεβής. Δεν θα γίνω ούτε τώρα με την αυτονόητη απάντησή μου.
Δ. Η σωστή απάντηση δεν είναι ποτέ ασέβεια, κι όταν ακόμη αφορά τους δασκάλους.
Μ. Ρωτάει άφοβα ο μαθητής που αγνοεί, και εξηγεί υπεύθυνα ο δάσκαλος που γνωρίζει. Το αντίθετο δεν είναι διδασκαλία· είναι ανάκριση, είναι ταπεινωτικός έλεγχος της γνώσης ή της άγνοιας του μαθητή.
Δ. Να γιατί σας αγαπώ και σας εμπιστεύομαι.
Μήπως
το δίκιο είναι άδικο;
Οι μαθητές μάς μαθαίνουν να γινόμαστε σωστοί δάσκαλοι. Θα σας πω μια ιστοριούλα, και θα καταλάβετε τι εννοώ:
Οταν σπουδάζαμε, μάς είπαν να βαθμολογούμε τις εργασίες των μαθητών, αλλά να βαθμολογούμε δίκαια. Μια μέρα είπα στους μαθητές (Β’ τάξη) να γράψουν μια έκθεση. Βαθμολόγησα “δίκαια” αλλά μόνο ένας μαθητής πήρε άριστα δέκα.
Τότε ένας μαθητής άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
– Γιατί κλαις, αφού εσύ μόνο πήρες άριστα δέκα;
– Δεν θέλω μόνο εγώ το άριστα. Θέλω να πάρουν άριστα όλα τα παιδιά.
Από τότε σταμάτησα να βαθμολογώ, αλλά να διδάσκω σωστά, να καθοδηγώ και να βοηθώ δίκαια. Όλοι οι μαθητές χειροκρότησαν. Ολοι κατάλαβαν τι εννοούσε ο Δάσκαλος.
Μολύβια λαθοθηρίας
Δ. Προσέξετε εκείνο το πρωτάκι, έρχεται με χορευτική χαρά στο σχολείο, λες και υπακούει σε μια κρυφή εντολή να ομορφύνει τον κόσμο.
Μ. Μήπως, Δάσκαλέ μας, δεν πρόκειται για κρυφή εντολή, αλλά για διαβεβαίωση της μαμάς του, ότι στο σχολείο υπάρχουν κόκκινα, μυτερά μολύβια λαθοθηρίας;
Δ. Θα μεταφέρω το διάλογό μας σήμερα στη σύσκεψη των δασκάλων.
Σχολείο ελευθερίας
Τα βραδάκια, όλα τα γειτονόπουλα βγαίναμε στα σκαλάκια της εκκλησίας, και λέγαμε όσα ξέραμε κι όσα φανταζόμαστε.
Μια βραδιά πέρασε ο δάσκαλος.
– Τι κρυφό σχολειό είναι αυτό;
– Σχολείο ελευθερίας, είπε ένα παιδί.
– Δεν αρκεί. Πρέπει να είναι και σχολείο δικαιοσύνης, είπε, και πριν μας χαιρετίσει, πρόσθεσε: Πρέπει να είναι και σχολείο ωφέλιμο. Χαίρετε!
Συζητήσαμε πολύ για δικαιοσύνη και ωφελιμότητα, που σαν σπόρους έριξε στις ψυχές μας ο δάσκαλος, μέχρι να μας φωνάξουν οι μανάδες μας για το γλυκό φαΐ, για τον δίκαιο ύπνο.
Στην κυρία Ρούλα τη δασκάλα μας
