Υπεύθυνοι

Υπεύθυνος είναι όποιος βρίσκεται κάτω από μιαν ευθύνη. Όποιος αναλαμβάνει ένα έργο ή μια υπόθεση και τον “βαραίνει” η ευθύνη της σωστής και πλήρους διεκπεραίωσής αυτών.
Για να εκπληρωθεί μια υπόθεση ή να ολοκληρωθεί σωστά ένα έργο, o αναλαβών αυτά θα πρέπει να διακρίνεται για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Η ακεραιότητα ενός ανθρώπου αναφαίνεται από την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την ανυποκρισία, την ευθύτητα και την ευσυνειδησία στις συναλλαγές του με όλους όσοι τον περιβάλλουν καθημερινά.
Ας ιδούμε, καθώς μέσα μου διαρκώς ζουν οι συμβουλές των γονέων μου, μερικά παραδείγματα από τον καθημερινό μας βίο, εντός και εκτός Ελλάδας. Καταρχάς, ένας υπεύθυνος δημόσιος υπάλληλος, έχοντας ως εφόδια τις γνώσεις και την εμπειρία του,  εξυπηρετεί, παρά τα διάφορα εμπόδια που του ορθώνουν συχνά το αργόσυρτο “προτσές” της εργασίας και η γραφειοκρατία, με προθυμία κάθε πολίτη όταν προσέρχεται στην Υπηρεσία του και τον διευκολύνει να λύσει τις υποθέσεις του. Ταυτόχρονα, βοηθά ολόψυχα και δεν “ναρκοθετεί” δολίως τους συναδέλφους στο έργο που αυτοί έχουν αναλάβει. Μ’ αυτόν τον τρόπο, μια Δημόσια Υπηρεσία, και μάλιστα όταν απαλλαγεί από τη “γάγγραινα” της πολυδαίδαλης γραφειοκρατίας και οι υπάλληλοί τους συνειδητοποιήσουν τον κοινωνικό τους ρόλο, θα είναι το “δεξί χέρι” των πολιτών στα ζητήματά τους.
Ένας υπεύθυνος – συνειδητοποιημένος παιδαγωγός διδάσκει στα κάθε ηλικίας παιδιά μας και τηρεί έμπρακτα και ο ίδιος τους κανόνες και τις αρχές που θα βοηθήσουν τον καθένα να ενταχθεί αρμονικά στο γύρωθέ μας κοινωνικό σύνολο. Έχοντας, λοιπόν, ως παράδειγμα για μίμηση τον υπεύθυνο διδάσκοντά τους τα παιδιά μας προχωρούν μπροστά και προκόβουν υλικά και πνευματικά.
Ένας υπεύθυνος έμπορος δεν θέλει να πλανέψει τον καταναλωτή, ούτε ως προς την τιμή, ούτε ως προς την ποιότητα ενός προϊόντος. Αντιθέτως, θα τον προμηθέψει σε συμφέρουσα και για τους δυο, ιδίως στους δύσκολους καιρούς μας, τιμή και στην καλύτερη ποιότητα το αγαθό ή το προϊόν το οποίο εκείνος έχει πραγματική ανάγκη.
Ένας υπεύθυνος δημοσιογράφος δεν κολακεύει τους κοινωνικούς “παράγοντες” τους οποίους θεωρεί ως πηγές ειδήσεων. Ούτε παραπληροφορεί τους πολίτες, για να τους κρατά υποχείριούς του. Στον αντίποδα, πρέπει να προτάσσει την αλήθεια και να ενημερώνει τον κόσμο για αυτήν, αφού ψάχνει πίσω από τα γεγονότα για να βρίσκει τις πραγματικές αιτίες που αυτά συνέβησαν αφενός και τους αληθινούς πρωταγωνιστές τους αφετέρου και όχι τους φαινομενικούς τους.
Ένας υπεύθυνος εργοδότης σέβεται τον κόπο των εργαζομένων υπ’ αυτών, δεν τον εκμεταλλεύεται προς ίδιον συμφέρον. Φροντίζει να τον ανταμείβει ηθικά και υλικά, δίνοντας έτσι κίνητρα στους εργαζόμενούς του να κοπιάζουν περισσότερο εφόσον ξέρουν ότι ο κόπος τους δεν θα πάει χαμένος.
Ένας υπεύθυνος πολιτικός δεν κοροϊδεύει, δεν γεμίζει απατηλές υποσχέσεις το εκλογικό του σώμα. Τηρεί τα υπεσχημένα και αγωνίζεται, είτε ως κυβερνών είτε ως αντιπολίτευση, να πραγματώσει όσο μπορεί περισσότερα εξ αυτών.
Ένας υπεύθυνος στρατιωτικός τιμά και δεν υπερβαίνει από άμετρη φιλοδοξία τον όρκο που έχει δώσει και είναι πανέτοιμος ν’ αγωνιστεί υπέρ της πατρίδας του ανά πάσα στιγμή. Σε καιρούς ειρήνης, να συμβάλει στα έργα προόδου και σε εμπόλεμη περίοδο να δώσει και τη ζωή του ακόμη για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της.
Ένας υπεύθυνος ιατρός σέβεται τον όρκο του Ιπποκράτη και οι υπεύθυνοι – ευσυνείδητοι, τέλος, δικαστές και νομικοί τιμούν και εφαρμόζουν τους γραφτούς και άγραφτους νόμους της κοινωνίας. Οι φορείς απονομής δικαιοσύνης έτσι αποχτούν κύρος και οι νόμοι δεν παραμένουν “κενά, ανούσια γράμματα”, τη στιγμή που η ιατρική βοηθά τους ανθρώπους να νικούν ή να αντιμετωπίζουν τις διάφορες, δυσίατες ή ευκολογιάτρευτες, νόσους που τους προσβάλλουν.
Όλοι θέλουμε και παλεύουμε, ο καθένας με τις ιδέες και τον τρόπο του, για έναν καλύτερο κόσμο. Eναν κόσμο πιο δίκαιο, με πανανθρώπινη ειρήνη, με άδολη και ανιδιοτελή συνεργασία των ανθρώπων και των λαών, όπου το ατομικό συμφέρον υποχωρεί μπροστά στο κοινό καλό. Μονάχα σε έναν τέτοιον κόσμο θα μπορούμε να βρίσκουμε λύσεις σε όλα σχεδόν τα καθημερινά προβλήματα της δημόσιάς μας ζωής.
Μα για να γίνει αυτό, ας γίνουμε υπεύθυνοι στο μετερίζι του ο καθένας, ας αναλάβουμε δηλαδή πρώτα – πρώτα τις ευθύνες μας, αρχικά ως μεμονωμένα άτομα και κατόπιν ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας, έτσι δεν είναι;