Υπέρ της φύσης…

Πριν από λίγες μέρες, είχα βρεθεί εκτός Κρήτης. Είχα εκδράμει ως την ορεινή Θεσσαλία και μάλιστα, βρέθηκα στη Λίμνη Πλαστήρα και στα ελατοδάση της Ελάτης και στο Περτούλι.  Θαυμάζοντας τον υγροβιότοπο και την βλάστηση στην περιοχή, ο νους μου στιγμή δεν απομακρύνθηκε από το χρέος των ανθρώπων να φροντίζουν διαρκώς για την καθαριότητα του φυσικού περιβάλλοντος. Μεριμνώντας οι άνθρωποι και οι κοινωνίες για τη μη ρύπανση της φύσης, στην πραγματικότητα, όπως όλοι ξέρουμε, προστατεύουν τη σωματική τους υγεία. Προστατεύοντας, εξάλλου, οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τα δασικά οικοσυστήματα από πυρκαγιές ή θεομηνίες π.χ., εξασφαλίζουν ομαλότητα στην κυκλική οικονομία και τη βιοιοικονομία, που από πολλούς στις μέρες μας θεωρούνται σημαντικοί παράγοντες για την υλική και την οικονομική ανάπτυξη σε μιαν κοινωνία.  Ιδιαίτερα, μάλιστα, σε κάθε περιοχή της νησιωτικής και της ηπειρωτικής Ελλάδας, προσωπικά πιστεύω ότι η εκεί περιβαλλοντική προστασία συνεισφέρει σημαντικά και στη δημιουργία νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και θέσεων απασχόλησης, γεγονός που συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό και στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας.   Πώς δύναται να επιτυγχάνεται, λοιπόν, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος; Με νωπές στη μνήμη μου τις εικόνες από τις καταστροφικές το περασμένο καλοκαίρι στην Εύβοια πυρκαγιές, η γνώμη μου είναι πως θα επιτευχθεί, εάν, με τη συμμετοχή, βεβαίως, όλων των πολιτών και με πρωτοβουλία και υλικοτεχνική στήριξη των εθνικών και των τοπικών Αρχών, δεν πάψουν ποτέ, όλες τις μέρες κάθε χρόνου,  ανά την Ελλάδα, οι ενέργειες και οι δράσεις εκείνες που στοχεύουν στην διαρκή ενημέρωση των πολιτών για τη σημασία της προστασίας των δασών από εμπρησμούς ή πλημμύρες, στην προάσπιση των απειλούμενων με εξαφάνιση ειδών και φυσικών περιοχών της πατρίδας μας, στη διασφάλιση ασφαλών αρδεύσιμων και πόσιμων νερών και θαλασσών, στη βελτίωση της ποιότητας του αέρα και της κοινωφελούς διαχείρισης των αποβλήτων, καθώς και στην απομάκρυνση από την καθημερινότητά μας των βλαβερών για την φύση υπολειμμάτων από χημικές ουσίες.  Όλα, όμως, αυτά θα γίνουν στην πράξη και δεν μείνουν βαρύγδουπα σχέδια και λόγια, εάν συνειδητοποιήσουμε πρώτα – πρώτα όλοι αφενός ότι τη μέγιστη και την πρωτεύουσα σημασία και αξία έχει, εάν θέλουμε να ευημερεί η κοινωνία που ζούμε,  η προληπτική διαχείριση του φυσικού περιβάλλοντος ώστε με την αέναη και ανιδιοτελή φροντίδα του καθενός μας να διατηρείται εκείνο αλώβητο και καθαρό και αφετέρου ότι έπονται σε σπουδαιότητα η καταστολή όσων το καταστρέφουν (πυρκαγιές ή θεομηνίες π.χ.) και η εκ των υστέρων αποκατάστασή του (με αναδασώσεις π.χ.).   Με άλλα λόγια, κάθε πολίτης που σέβεται και προστατεύει ανά πάσα στιγμή τους φυσικούς πόρους και δεν τους θυμάται μονάχα ύστερα από μιαν καταστροφική πυρκαγιά ή ισχυρή νεροποντή δείχνει έμπρακτα ότι νοιάζεται όχι μόνο για τον εαυτό του, μα και για όλο τον περίγυρό του, γιατί προλαβαίνει έτσι ό,τι θα μπορούσε να βλάψει την κοινωνία του, διά της οποίας, στο κάτω – κάτω της γραφής, θα απολαμβάνει κι αυτός τα αγαθά που χαρίζει στο ανθρωπολόι ένα καθαρό και ασφαλές φυσικό περιβάλλον…