Στην εποχή μας εφαρμόζεται η συνταξιοδότηση των εργασθέντων, που από την αμοιβή τους πλήρωναν εισφορές σε διάφορα ταμεία, δηλαδή επιστρέφονταν τα χρήματά τους, για να μπορούν να ζουν χωρίς γελοιοποίηση, όταν αποσύρονταν από την εργασία τους. Αλλά η κρατική πρόνοια δεν αφήνει τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και τελείως άπορους χωρίς να τους παρέχει κάποιο επίδομα, ελάχιστο πιθανώς και υπό προϋποθέσεις.
Συνέβαινε και πριν 2.418 χρόνια να δίδεται κρατική βοήθεια στους σωματικά ανήμπορους για να μην περιπέσουν στην εσχάτη δυστυχία της ζητιανιάς και της αναξιοπρέπειας, πολύ δε περισσότερο όταν γινόντουσαν ασθενέστεροι και γεροντότεροι. Οσοι πέρασαν τα γυμνασιακά τους χρόνια τον προηγούμενο αιώνα, γιατί ο τωρινός από απόψεως διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών είναι αίολος, θα θυμούνται τον “Υπέρ Αδυνάτου” λόγο του Λυσία: «Ου πολλού δέω χάριν έχειν, ω Βουλή, τω κατηγόρω ότι μοι παρεσκεύασε τον αγώνα τουτονί…».
Πρόκειται για έναν δικανικό λόγο, που γράφτηκε απ’ τον “λογογράφο” Λυσία, κάτι σαν δικηγόρο της εποχής και διαβάστηκε στη Βουλή των Αθηναίων το 403 π.Χ. μετά την πτώση των τριάκοντα τυράννων, από έναν αναξιοπαθούντα πολίτη. Αυτός αγωνιζόταν να σώσει το επίδομα που έπαιρνε από τον Δήμο, διότι τον κατηγόρησε συμπολίτης του Αθηναίος, επειδή αμφισβητούσε την ανικανότητά του, θεωρώντας ότι ήτο ικανός να ζήσει από την εργασία που έκανε και ήταν παράλογο να χρηματοδοτείται απ’ τα κρατικά ταμεία.
Ομως και σήμερα υπάρχουν “αναξιοπαθούντες” που βρίσκουν νομικές εταιρείες, σύγχρονο Λυσία, να συντάξουν “λόγους”, προσφυγές, για επιστροφή παρακρατηθέντων συντάξεών τους. Το παράξενο και περίεργο οι “αναξιοπαθούντες” αυτοί δεν είναι οι μικροσυνταξιούχοι, των οποίων οι συντάξεις μειώθηκαν επί 11 συνεχείς φορές κατά τη διάρκεια της κρίσης και υπομένουν, αλλά πρόκειται για συνταξιούχους εκπροσώπους του λαού στη Βουλή, των οποίων οι συντάξεις πρέπει να αναπροσαρμοσθούν, όπως ο νόμος ορίζει για τους δικαστικούς και μάλιστα αναδρομικά από το 2008.
Επειδή έγινε μεγάλος ντόρος στον κύκλο των πολιτικών, λόγω της κρίσεως, διότι στο “σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί”, σιγά – σιγά βουλευτές συνταξιούχοι παραιτούνται απ’ αυτό το επιδικασθέν δικαίωμα. Αν παρά ταύτα βρεθούν μερικοί, που θα δεχθούν να διεκδικήσουν τα αναδρομικά, ουχί ευκαταφρόνητο ποσό, ανέρχεται μέχρι 100.000 ευρώ, θα πρόκειται για πράξη που θα προκαλέσει γενική κατακραυγή και αναστάτωση στους πράγματι “αναξιοπαθούντες” Ελληνες και σκόπιμο θα ήταν να δοθούν τα ονόματά τους στη δημοσιότητα.
Για να μην υπάρξουν, λοιπόν, εκπλήξεις, ας αποποιηθούν οι συνταξιούχοι βουλευτές ομαδικώς τις οικονομικές διεκδικήσεις, που επεδίκασαν οι δικαστές για τον εαυτό τους, που κατά το ειωθός συμβαίνει «όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι», εκτός αν μας αποδείξουν οι πολιτικοί, αλλά και οι δικαστικοί, ότι αυτά τα αναδρομικά προέρχονται από παρακρατήσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια του λειτουργήματός τους.
